Vriend & Vijand

53. Pray for him ✔

Pov Anouar

'Volgende!' roept de animator door een microfoon.

Mijn beurt.

'Ik zou me graag aanmelden voor....'
Abrupt stop ik mijn zin aangezien ik nu begin te twijfelen.

'Ja, waarvoor?' vraagt de man geïrriteerd.

'Voor rugby.'

Hij noteert het en streept mijn naam van de lijst. Alsof er net een zware last van mijn rug is gevallen, verlaat ik de rij.

Het is nu 16u wat betekent dat we ons vieruurtje krijgen. Onderweg kom ik Badr en een vriend van hem tegen. Samen met hen ga ik naar de kantine.

'Heb je het al gehoord?' stoot Badr me aan.

'Nee?'

'De begrafenis van Hicham is vandaag.'

'Huh? Hoe weet jij dat nu weer?'

'Connecties.'

Nu ben ik vrij boos op iedereen: Hicham was ook mijn vriend hoor.

Het is niet omdat ik in de gevangenis zit dat ik nu een of andere vreemde ben. Mokkend over het feit dat ik niet ben uitgenodigd neem ik plaats aan tafel. Ik plet met mijn lepel al het fruit dat in mijn bord ligt.

'Ho ho ho, dat fruit heeft je niets misdaan.'

Ik zend een dodelijke blik naar mijn broertje en hij zwijgt meteen. Omdat ik geen zin meer heb om te eten, kieper ik mijn bord zo bij de rest van de vaat waarna ik buiten even een luchtje ga scheppen.

Een zwaargebouwde man komt op me af; ik herken hem want blijkbaar heeft hij al een heel lang strafblad.

'Ik moest dit afgeven aan jou van iemand.'

Hij drukt een enveloppe in mijn handen en verdwijnt weer voordat ik heb kunnen vragen van wie het komt.  Ik neem dan plaats op een van de banken buiten en scheur de enveloppe ruw open.

Hoi

Ik heb begrepen dat je graag zou ontsnappen aangezien je toch voor rugby gekozen hebt. Kom vannacht naar het dak bij het elektriciteitshokje. Een medewerker van mij zal je daar verder helpen.

M

Grijnzend staar ik naar de brief. Binnenkort ben ik hier gewoon weg en vlucht ik wel ergens heen. Ik draai de brief nog even om voor het geval er nog iets opstaat.

Je mag 2 personen meenemen die ook vrij kunnen komen.

Badr neem ik dan sowieso mee. Een tweede persoon is voor mijn part niet nodig.

De buitenwereld lonkt al.

Pov Hayat

Vandaag is de dag. De dag dat ik definitief afscheid van hem zal nemen en verder zal proberen te gaan met mijn leven. De rode jurk die ik gekregen heb, zit me als gegoten.

In de hal staat iedereen al te wachten. Uiteraard ben ik weer de laatste. 3 petits taxis zouden ons naar Hichams huis brengen waar de mannen Hicham zullen wegdragen naar de begraafplaats.

Aangezien vrouwen niet mee mogen maken wij het middagmaal klaar.

Anas wil me helpen de taxi in te stappen, maar boos sla ik zijn hand weg. Ik weet dat ik geen geldige reden heb om boos te zijn op hem, alleen kan ik er ook niet veel aandoen.

Hij irriteert me gewoonweg.

Hichams moeder staat ons al op te wachten aan de voordeur gekleed in een zwarte jurk. Haar ogen zijn rood van het huilen, maar ze probeert het te verbergen met een glimlach.

'Hayat! Ik ben zo blij dat je er bent!'

Ze knuffelt me en stelt me voor aan de rest van Hichams gezin. Hij had nog een oudere zus die getrouwd is en duidelijk zwanger is.

Hij had ook nog twee broertjes; één van 20 die echt Hicham 2.0 is en ééntje van 13. Ze zijn echt aardig en verwelkomen me net alsof ik een nieuwe zus ben.

Minuut na minuut komen er mensen binnengewandeld die me vreemd aankijken en dan naar Hichams moeder gaan om haar te troosten. Als zowat heel de woonkamer propvol zit kucht Hichams broer en zegt:

'Het is tijd.'

De vrouwen hadden het lijk al gewassen en in een mooie witte doek gewikkeld. 6 mannen tillen het op en beginnen aan de tocht naar de begraafplaats.

Nassim, Anas, Nadir, Samir,Omar en Mo lopen zwijgend mee met de rij. Zodra ze uit het zicht zijn, keren de vrouwen weer naar binnen, rechtstreeks naar de keuken waar het een hele chaos is. We besluiten het dan maar zo te doen: we creëren twee groepen; de ene houdt zich bezig met het voedsel en de andere met de verzorging van het huis.

Ik zit samen met de meiden en Soraya, Hichams zus, in de laatste groep.

Een paar uur later zijn we klaar waarna we gezamenlijk willen gaan bidden voor Hicham. Ik bid dat hij de Hemel in mag en dat hij rust vindt in zijn graf. Ik bid dat God genadevol is tegenover hem is en hem vergeeft voor zijn zonden.

Enkele tranen vinden hun weg naar beneden. Ik voel een paar armen om me heen en zie de meiden allemaal rond mij staan.

'Groepsknuffel?' probeert Chaimae met een lachje.

Stilzwijgend staan we op en begeven ons naar de rest. De mannen kunnen er ieder moment zijn. Het verlangen om naar het graf te rennen is groot, maar ik besef ook dat het echt niet mag. Zuchtend neem ik plaats tussen Soraya en Hichams moeder die me medelijdend aankijken.

'Ik zou graag jullie huwelijk meegemaakt hebben.', zegt Soraya met een triest glimlachje,

'Hij kon maar niet ophouden over jou als hij met ons belde!' gaat ze lachend verder. Zo halen we samen leuke herinneringen aan Hicham op en wordt de sfeer iets leuker. Ik vertel hen hoe hij was tegen mij: lief en overbeschermend.

De dag vliegt voorbij en het is tijd om afscheid te nemen. Met Soraya wissel ik nog nummers uit terwijl Hichams moeder me nep-streng vertelt dat ik verder moet met mijn leven en zeker nog moet langskomen.

Met een vredig gevoel laat ik villa Hicham achter mij.

In de taxi is het muisstil en ongemakkelijk zitten ik en Anas tegen elkaar geplakt. Ik ontgrendel mijn mobiel en scroll door mijn galerij. Zoveel foto's van mij en Hicham samen. De leukste kies ik eruit en gebruik die als achtergrond.

'Ga verdomme eens verder met je leven! Hij komt niet terug, Hayat! Het heeft ook geen zin om een foto als achtergrond te zitten. Hij is weg. Gone!' roept Anas dan boos.

Ik negeer hem gewoon, maar zijn woorden doen me echt pijn. Tuurlijk weet ik dat hij niet terugkomt, maar dat hoeft hij er niet in te wrijven.

Nassim kijkt hem vanuit de spiegel razend aan.

'Luister, Anas, wat jij hier net vertelde weten we best allemaal. Als Hayat nu was gestorven denk ik dat jouw reactie zowat dezelfde zou zijn. Je zou Hicham dankbaar moeten zijn en als je dat niet bent, snap ik niet waarom je eigenlijk mee bent gegaan.'

Anas reageert er niet op en met een sms'je bedank ik Nassim. Net als ik mijn mobiel weg wil steken krijg ik weer een bericht.

Hoi Hayat!

Lekker afscheid kunnen nemen van Hicham? Fijn, wat ik je nu wil vertellen is dat als je terug bent in België, het me leuk lijkt je te ontmoeten? Ik stuur je nog wel wat

Kusjes

M

Hey meiden!

Ik ben net back van vakantie en besef nu dat ik over 10 dagen naar school moet :(

Xoxoxo DawSatie