Vriend & Vijand

Proloog ✔

Snikkend houd ik Anouars hand vast. Hij knuffelt me en fluister tgeruststellende dingen in mijn oor. 'Het komt goed Hayat, we blijven altijd soulmates!'

Met tranende ogen kijk ik hem aan. 'Anouar , je gaat verhuizen naar fucking Nederland! Dat is niet om de hoek!' Hij slaakt een zucht en kijkt me met een gebroken blik aan. 'Ik weet het, Hayat maar het kan niet anders. We houden contact, toch? 'Ik kon niet anders dan knikken. Hij trekt me weer in zijn armen en ik snuif zijn vertrouwde geur op. Allerlei herinneringen komen naar boven en ik moet mijn best doen om zijn shirt niet helemaal nat te maken. 

Ik laat hem los en we kijken elkaar lang aan, alsof we bang zijn dat zouden vergeten hoe de ander eruit ziet. Opeens bedenk ik me iets. Ik grabbel in mijn tas en haal er een doosje uit. Het is een mooi doosje dus ik open het heel voorzichtig. Het zijn 2 hangertjes, op de ene staat Anouar en op de andere Hayat. Die van mij, waarop Anouar staat,  heb ik aan een touwtje geregen en rond mijn nek gehangen als ketting. Ik geef diegene met mijn naam aan Anouar. Hij hangt het meteen aan zijn sleutelbos.  'Zo vergeet je me niet.' zeg ik.  'Alsof ik jou zou kunnen vergeten!'  zegt hij lachend.

 'Anouar kom je?' roept Lamyae, zijn moeder. '

Ja, ik kom!' 

Hij geeft me nog een laatste knuffel en loopt met veel tegenzin naar zijn ouders. Hij stapt in en ik blijf maar naar hem kijken. Nooit gedacht dat onze vriendschap zo zou eindigen. Ik veeg een traan weg die naar beneden gerold is en wuif nog een laatste keer naar Anouar en zijn ouders. Zijn vader start de auto en rijdt weg. Al huilend loop ik naar binnen en plof neer op de zetel.  Kort daarna komt mijn oudere broer Yassine naast me zitten. Hij slaat een arm om me heen en zitten zo even, zonder iets te zeggen.

'Zusje, Anouar zal zeker nog aan je denken, geloof me. Jullie hebben in 3 jaar zoveel meegemaakt. Dat kan hij niet zomaar vergeten, maar hij moet verdergaan net als jij en jullie kunnen nog steeds contact houden!' zegt hij. 

Glimlachend kijk ik mijn broer aan. 'Je hebt gelijk Yassine.'

 Arrogant kijkt hij me aan. 'Duh, ik heb altijd gelijk.'

Nassim komt er even later ook bijzitten. 'Hey zussie.' zegt hij zacht. Ik zie dat ook hij een paar tranen gelaten heeft. Natuurlijk begrijp ik dat, Anouar was ook zijn beste vriend. Wij drieën waren echt gewoon goals, al zeg ik het zelf. We hadden of hebben een sterke band: Anouar heeft zelf geen broers of zussen dus waren wij voor hem broer en zus. 

Ondertussen lig ik met mijn hoofd op Nassims schoot en met mijn benen op Yassine's schoot. 'Lig je goed, Uw Hoogheid?' vraagt Yassine met opgetrokken wenkbrauwen. 'Ja, eigenlijk wel, bedankt dat je het vraagt!' antwoord ik sarcastisch. Hij lacht en ik moet meteen meelachen. 'Wauw het kan lachen!' merkt hij op.

 Ik rol met mijn ogen en geef hem een sarcastisch applaus. Yassine staat daarna op want hij moet gaan studeren. 'Nerd!' roep ik hem na. Hoofdschuddend loopt hij weg. Ik ga weer normaal zitten en leun met mijn hoofd tegen Nassims schouder. 

Opeens begint hij te lachen.  'Waarom lach je zomaar, creep?' vraag ik hem lachend. 'Weet je nog die keer dat Anouar ziek was en je hem een siroop ging brengen die je zelf gemaakt had?' Hij houdt het niet meer en begint hard te lachen. Hij krijgt er zelfs tranen van. Ik geef hem speels een duwtje en begin daarna ook mee te lachen. 

Ik moet grijnzen bij die herinnering: Anouar had die dag keelpijn en ik, die later apotheker wilde worden, had een siroop voor hem gemaakt. Helaas werd hij niet beter maar juist zieker. Hij moest nog een weekje extra thuis blijven. Alleen ik, Nassim en Anouar wisten van mijn siroopje. 

'Morgen al zomervakantie hé.' zeg ik.  'Jaaa ik kan niet wachten tot we naar Marokko gaan.' Ik knik instemmend en sta op. 

'Ik ga naar mijn kamer, dus als je me nodig hebt ben ik daar oké?' zeg ik. 

'Isgoed!'

Zoo nieuw verhaal! Ik had echt geen inspiratie meer voor mijn vorige boek duss nu een volledig nieuwe start! Hope you will enjoy it!

Xoxoxo DawSatie