Vriend & Vijand

8. Hidden story ✔

Pov Anouar:

'Wel ik wacht op jullie uitleg...' zegt Hayat en ze kijkt me doordringend aan. 'Ik geef je mijn dagboek, daar staat alles in. Ik ben niet in staat om het je zelf te vertellen.' zeg ik en ik voel de pijnlijke steken wanneer ik het boekje pak. Ik overhandig het haar zonder haar aan te kijken. Ik weet vrijwel zeker dat ze mij hierna als een monster zal zien

'Lees je mee?' vraagt ze.

Ik twijfel maar kan het toch niet laten dus ik neem plaats op de stoel naast haar.

Flashback

Ik kijk om me heen en neem ons nieuwe huis goed op. Het was veel groter dan ons huisje in Hoboken maar toch was het daar gezelliger dan hier. Hier hangt zo een vreemde sfeer die ik niet kan plaatsen. Ik help mijn ouders de dozen naar binnen te dragen en alles te installeren. Ik ben zo druk bezig dat ik niet hoor dat mijn moeder mij roept. 'ANOUAR! KOM HIER!' roept ze. Zo snel als ik kan ga ik naar haar toe. 'Wel, misschien moet je maar eens kennis maken met de nieuwe buren! Er zijn hier veel jongens van jouw leeftijd, dan kan je nieuwe vrienden maken!' zegt ze opgetogen. Mijn moeder is helemaal dol op Rotterdam en is maar al te blij dat we hier zijn komen wonen. Ze begrijpt alleen niet dat ik dat niet wil, ik wil alleen Nassim en Hayat als buren. Zij zijn de broer en zus die ik nooit gehad heb. Ik haal mijn sleutelbos uit mijn zak en staar wezenloos naar de hanger die Hayat mij gegeven heeft. Ik schrik op door mijn moeder die de sleutels uit mijn handen trekt en de hanger er af haalt. 'Anouar laat hun, zij zijn verleden tijd.' zegt mijn moeder zacht. Boos loop ik naar buiten en ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet merk dat ik tegen iemand aanloop. 'Kijk een beetje uit met je bolle hoofd!'schreeuwt de leider van het groepje. 'Niet zo overdrijven, kan je niet tegen een stootje?' zeg ik uitdagend. Al snel draait het uit op een grote vechtpartij. Ik krijg hulp van 3 jongens die zeker geen watjes waren. Als we de zwaailichten van een politiewagen zien, lopen we allemaal weg. We komen uit bij een shishalounge en één van de jongens die me net hielpen wenkt me naar binnen. 'Een shishalounge? Ik denk niet dat dat zo een goed idee is..' zeg ik aarzelend. Ze barsten alledrie in lachen uit en kijken me ongelovig aan. 'Deze meen je niet bro! Kom gewoon, je zal het echt leuk vinden.' overtuigt hij mij. Het binnengaan van de lounge is een grote fout geweest, daar leerde ik namelijk verkeerde mensen kennen die mij op het slechte pad gebracht hebben.

6 MAANDEN LATER:

Ik ga samen met Omar de lounge binnen en ik zie Anas en Mohammed zwaaien. We gaan bij hun zitten, Anas kijkt me grijnzend aan en haalt 4 briefjes van 500 boven. 'Damn, vandaag goede zaakjes?' lach ik. Eerlijk is eerlijk, door deze gasten heb ik echt al veel verdient. Volgens Omar zijn wij de jongsten die meedoen aan deze zaakjes. Niet dat het mij wat kan schelen, zolang ik maar geld verdien. Het heeft wel effect gehad op mijn schoolresultaten maar wat heb ik nu nog aan een diploma? Toch doe ik wel nog wat omdat mijn moeder dat zo graag wil. Ik blijf nog een paar uurtjes met de jongens hangen en beslis daarna om naar huis te gaan. 'Ey Anou, morgen om 17u aan Albert Heijn staan, jij en ik moeten naar Brussel voor wat zaakjes.' zegt Mo voor ik vertrek. 'Isgoed broertje.' zeg ik en neem afscheid van hen. Thuis aangekomen vindt ik een kwade vader en een huilende moeder. 'M-mama wats er?' vraag ik bezorgd. 'Wat er is? Onze zoon is drugsdealer en jij vraagt wat er is? Hebben wij jou zo opgevoed?' raast mijn vader. Ik daarintegen stond doodkalm in de deuropening te kijken naar het tafereel. 'De keuze is aan jou: ofwel stap jij uit die shit of anders is daar de deur!' schreeuwt hij. Ik slaak een diepe zucht en zeg kalm: 'Ik weet de weg wel naar de deur. Anyway ik ga inpakken' Ik verlaat de kamer en loop naar boven om mijn spullen te pakken. Ik ga naar Omar, hij heeft een kast van een huis van zijn oom die ook dealer is en hij had me een sleutel gegeven. Voor het geval we het nodig zouden hebben. Mijn moeder hoor ik nog steeds huilen en jammeren maar ik negeer het. Zij zijn diegenen die mij het huis buitenzetten. Dat is ergens wel mijn eigen schuld maarja...Ik draag mijn koffers naar mijn auto en zonder gedag te zeggen rijd ik naar het huis. Ik had de boys al geappt en ook zij hebben besloten om in het huis te gaan wonen. Best gezellig dus maar niet hetzelfde als thuis. Ik haal mijn mobiel boven en scroll door mijn galerij waar vooral foto's instaan van mij en Hayat. Ik wil nu zo graag dat zij hier is om me gerust te stellen, om mij te troosten. Helaas kan dat niet maar ik zal op een dag teruggaan naar Antwerpen en dan komt zij mee naar hier!

1 JAAR LATER:

Ik sta met bebloedde handen naar de muur te staren en besef even dat ik net iemand vermoord heb. Ik heb een eind gemaakt aan iemands leven. Anas legt een hand op mijn schouder, er heerst een dode stilte en het enige geluid dat we horen is dat van onze eigen ademhaling. 'We moeten gaan voor de politie komt.' fluistert Anas. Stil verlaten we de ruimte en keren terug naar de auto. Wie ik vermoord heb? Abdulah (....) aka de leider van onze bende. De laatste tijd kreeg hij het hoog in zijn bol en iemand moest er eind aan maken. Onderweg naar huis besef ik dat ik nu zijn opvolger ben. Zo gaat dat hier nu eenmaal, leiders komen en gaan... Ik weet natuurlijk dat we hier niet kunnen blijven, gelukkig heb ik veel contacten in Frankrijk. Ook de boys gaan mee, zij zijn mijn broers. Waar ik ook heenga, zij zijn er altijd. Als leider heb ik natuurlijk vele verantwoordelijkheden en ik ben vastbesloten om die leiderspositie te houden, koste wat het kost. Het huis in Parijs is heel goed beveiligd en ik heb zoals ik al eerder zei veel contacten die mij zullen helpen om niet gepakt te worden. Hier zijn we voor een hele tijd veilig maar natuurlijk moet er ook gewerkt worden. Blijkbaar zijn er hier in Parijs veel klanten die ik heeeel goed kan helpen. Laat dat geld maar komen...

Na het lezen van dit stuk heb ik een misselijk gevoel in mijn buik. Ik zou zo graag weten wat er in het hoofd van Hayat omgaat nu. Uit mijn ooghoeken kijk ik haar aan en ik zie haar met een spijtige blik naar het boekje kijken. 'Het spijt me.' fluistert ze dan. Verward kijk ik op en zie tranen in haar ogen verschijnen. 'Ik had meer op je moeten letten, je komen bezoeken. Maar ik deed het niet. Ik had dit kunnen voorkomen.' prevelt ze. Nog voor ik iets kan zeggen verlaat ze de keuken.

Zo zo, het echte verhaal maar wat gaat Hayat nu doen? Zal ze nog steeds zo hard kunnen zijn of zullen de gevoelens overwinnen? Dat is voor het volgende hoofdstuk...

Xoxoxo DawSatie