Vriend & Vijand

33. Uitpraten. ✔

Pov Hayat

Na de gezellige middag met Hicham voel ik me al veel beter. Ik merk ook dat de rest al wat minder wantrouwig is, Anas doet gewoon weer normaal en Nassim en ik hebben weer heel veel lol.

We zitten allemaal gezellig aan de keukentafel en het is echt zo druk. Ondertussen hebben we Chaimae en Hafssa bijgepraat over alles wat er met Anouar gebeurd is en ze hopen net als ik (wij allemaal eigenlijk) dat het goedkomt.

'Wat als we Anouar gewoon gaan opzoeken?' stelt Omar voor.

Weifelend wissel ik een blik uit met Nassim die het volgens mij ook niet echt weet.

'Misschien, maar als hij ons wilde zien was hij zelf wel gekomen denk je ook niet? brengt Mo ertegen in.

Iedereen gaat daarmee akkoord, ik ook.

Ik voel me echt verraden eerlijk gezegd. Zoveel moeite heb ik gedaan voor hem en dan gaat hij doodleuk zeggen dat alles weer goed is.

Niet mijn probleem dan als het toch blijkt dat die Badr een slang is.

'Gaan we stad in vanavond?' stel ik voor.

Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt Hicham me aan.

'Wat denkt mevrouw daar te doen dan? Naar de lounge?' zegt hij op een spottende toon.

'Ja toch, we gaan appel-mint poffen.' vult Kaoutar aan.

En zo ging het nog even door, we gingen helemaal stuk van het lachen.

'Nee maar serieus, het lijkt me wel fijn om met onze squad te gaan, iets gaan eten ofzo'

'Dan gaan we toch gewoon?' zegt Chaimae op zo'n duh-toon. Iedereen staat op om zich klaar te maken, this is gonna be fun!

Pov Nassim

Ergens had ik geen goed gevoel bij dat uitgaan. Het is niet dat ik niet meewil, ik heb er echt veel zin in met deze mensen, alleen heb ik een gevoel dat er iets gaat gebeuren.

Achja, ik ga geen sfeerverpester zijn dus ik ga gewoon mee. Wanneer ik zeker ben dat ik er goed uitzie, ga ik naar beneden waar iedereen al te wachten staat. Ben ik zo laat?

'Net je zus, die is ook altijd zo traag.' lacht Hicham me uit. Dat leverde hem een stomp op van Hayat. Ergens was ik misschien toch een beetje blij dat ik Hicham een kans heb gegeven, ondanks alles is hij trouw gebleven aan Hayat en hij maakt haar ook gewoon gelukkig.

'Houd je mond, laten we gaan.' Mijn blik zoekt Hafssa die ik nergens zie staan.

'Ze is in de keuken nog een glas water gaan drinken.' zegt Hayat alsof ze mijn gedachten kan lezen.

'Is die koe al klaar?' hoor ik haar dan vanuit de keuken vragen.

'IK HOOR JE!' roep ik terug.

Opeens voel ik een gewicht van 100 kg op mijn rug, nee grapje was gewoon net een veertje.

'Oeff Hafsaa dikzak, ga op diëet ofzo.' grap ik.

Beledigd springt ze van mijn rug en gaat bij de andere meisjes staan.

'Nee schat, ik bedoelde het niet zo!' probeer ik nog maar ze is denk ik nogal geïrriteerd.

'Bitch kan je niet met een dame omgaan?'

Zonder nog wat te zeggen lopen ze met 4 HC de deur uit. Deze chicks denken dat ze de Mean Girls 2.0 zijn. Met tegenzin volgen wij, de jongens, ze.

Ze hebben mijn auto genomen? En Hayat aan het stuur? Mijn auto komt dus nooit meer heelhuids terug. Ze drukt hard op het gaspedaal waardoor de auto een ronkend geluid maakt. Met een grijns rijdt ze naar buiten. Zo snel als ik kan stap ik in bij Anas en hij rijdt achter hen aan.

'Je auto gaat kapot zijn straks.' lacht hij zacht.

Ik antwoord maar niet, ergens voel ik me schuldig tegenover Anas, ik was niet bepaald aardig tegen hem afgelopen tijd.

De meiden lijken een heel feest te geven in MIJN auto. Ik hoor Josylvio tot hier zeiken. Als dat maar goed komt.

Pov Anouar

'Zo, wanneer gaan we het dus doen?' vraag ik.

Nadat ik soortvan herenigd ben met mijn broertje, ben ik echt veranderd. Ondanks mijn plannen om terug te focussen op mijn geloof, zit ik gewoon te drinken en te blowen. Maar ik heb nog tijd, ik bedoel ik ben net 20.

'Uhm ik zou zeggen overmorgen?' antwoordt hij.

Traag knik ik en neem nog een hijs van mijn sigaar. Ik had dit echt gemist, even weer tot rust komen.

'Isgoed ik zal maken dat ik klaarsta.'

Hij geeft me een highfive. Het voelt nog steeds raar om mijn eigen ouders te overvallen. Ergens wil ik nu terugkrabbelen, maar dat zou zo pussy zijn.

Daarnaast heb ik het Badr beloofd dusja.

'Ik heb Karim en Achraf gebeld voor de back weetjewel, voor het geval het zou misgaan.'

'Goeie, wij gaan knallen vriend!' probeer ik zo joviaal mogelijk te zeggen.

'En of, wraak is zoet, maar die van ons is obesistas-zoet.'

Op zijn gezicht is geen enkel spoor van aarzeling of twijfel te zien. Dat geeft me de moed om door te zetten; als hij het kan, kan ik het zeker.

Ik scroll wat door mijn mobiel en zie daar het nummer van Hayat staan. Ik was dom geweest om haar zo te laten gaan, ik weet dat ze boos is alleen is het zo jammer dat ze me niet begrijpt. Ik heb jarenlang zitten jammeren dat ik geen broer of zus had en nu heb ik er eindelijk een!

Oké, hij heeft me veel aangedaan, maar familie blijft familie nietwaar? Misschien moet ik haar eens bellen, gewoon om te kijken of ze nog boos is.

'Niet doen, dat is beter voor je.' hoor ik Badr, die blijkbaar achter mij was gaan staan, zeggen.

'Soms moet je mensen laten gaan om nieuwe te krijgen.'

Weifelend kijk ik weer naar mijn scherm.

'Je kan ze ook beide houden.' Er ontsnapt een ironisch lachje uit zijn mond.

'In dit geval niet denk ik, je moet het zo zien; wij zijn vuur en zij is water, dat gaat nooit samen. Ook niet soms zoals jij beweerd.'

'Misschien wil ik wel geen vuur zijn.' snauw ik terug.

'Grote broer toch, je kiest niet wat je bent. Je bent het of je bent het niet.'

HEY GIRLSSS

De overval komt steeds dichterbij... hihiii

Btw ik denk dat ik de cover binnenkort ga veranderen?

Xoxoxo DawSatie