Vriend & Vijand

28. Boys day ✔

Pov Anas

Hicham loopt weg achter Hayat aan. Hij probeert me zogenaamd boos te maken, niet dat ik daar intrap. Ben ik veel te slim voor.

Na al het geschreeuw en gedoe, ga ik ook naar de woonkamer. Ik zie Nassim daar met zijn handen in zijn haar, Hicham die is er niet meer en dan had je Mo die volgens mij net samen met Omar binnenkwam.

'Yo wat is er hier gebeurd?' vraagt Omar. 'Discussie tussen mij en m'n zus.' antwoordt Nassim met trillende stem. Volgens mij kan hij zo in tranen uitbarsten.

'Jij bent toch zegmaar mijn schoonbroer?' zegt Mo.

'Ja, jij bent broertje van Yasmina toch?' Hij knikt en gaat naast hem zitten.

Ze beginnen een serieus gesprekje en ik krijg onbewust een glimlach op mijn gezicht: ik vind het fijn dat ook Mohammed eindelijk een leeftijdsgenoot heeft gevonden.

Ik ga naar de keuken en pak 2 zakken chips en een fles Coca Cola.

'Weetje wat dudes, vandaag boys day!' zeg ik met zo een meidenstemmetje.

'Uit welke hoek kom jij?' vraagt Mo.

Ze gaan allemaal stuk en ik rol met mijn ogen.

'Stil,ik probeer het leuk te maken! Niet verpesten.'

Ik gooi alles op tafel terwijl Omar de Playstation opstart. Duuh, geen boys day zonder Playstation toch? Iedereen neemt een controller, we beginnen uiteraard meteen met FIFA.

'GOAL!' schreeuwen ik en Nassim tegelijk. We spelen twee tegen twee. Ondertussen heb ik Nassim al beter leren kennen en ik vind hem echt een chille gast. Gelach uit de gang verstoort ons potje.

De meiden waren net terug van de snack. Ik wist dat omdat de geur van de kapsalons mijn neus binnendrongen.

'Is dat voor ons?' vraagt Omar.

'Ha,had je gewild boy,is voor ons.' antwoord Chaimae.

'Pardon? Chaimae niet teveel eten schat, je moet nog in je jurk passen.'

Hij gaat helemaal stuk om zijn eigen grap.

Ze geeft hem een middelvinger zegt droog: 'doe nog een keer zo stoer en ik ga zelfs geen jurk meer nodig hebben.

Nadien gaat met de kapsalon expres langs zijn gezicht.

Hayat en die vriendin van Nassim maken dat 'awh'-geluidje. Typisch meiden. Ze sleuren nog een paar zakken mee naar binnen die gewoon propvol zaten. '

'Hongersnood ofzo?' zegt Nassim. 'Jij moet niet praten!' zeggen ze allevier in koor.

Boos kijkt hij weer naar het scherm. Hayat's ogen stromen weer vol en ze raast weer naar boven. Voor ik er bij nadenk ren ik achter haar aan.

Pov Hayat

Waarschijnlijk vinden jullie mij nu een echte huilebak maar I don't fucking care.

Ik voel me slecht en het is tijd voor mijn aardbeienoogst. ( ze is ongesteld dus)

Ik sla de deur dicht en ga meteen naar mijn balkon, daar kom ik meteen tot rust. Het is ondertussen al bijna een maand geleden dat ik hierheen ben gekomen. Ik ben het al gewend maar toch voelt het raar. Op momenten als deze mis ik Hicham. Zo raar dat ik eerst helemaal into Anas was en toen kwam Hicham en was alles meteen anders.

Een klein glimlachje vormt zich onbewust op mijn gezicht als ik aan hem denk.

'Mag ik erbij komen zitten?' Ik kijk achter mij en zie Anas. Een beetje teleurgesteld knik ik.

'Gaat het?' vraagt hij.

Luister,ik weet dat hij het goed bedoelt, alleen ben ik nu niet echt bepaald in de mood.

'Wat denk je zelf?' Het kwam er best nogal bot uit.

'Sorry hoor.'

Zo blijft het een hele tijd stil.

Beter ook, het zou anders toch weer eindigen in een ruzie en dat heb ik al genoeg nu.

'Is het gezellig hier?' Yup daar is hij: de enige echte Hicham.

'Ja best wel.'

Dodelijk kijk ik Anas aan, hij wil het alleen erger maken.

'Nee Hicham ik kan het uitleggen!' Hij kruist zijn armen over elkaar en kijkt me aan.

'Ohja Hayat? Wat een cliché-zin zeg!'

Het doet mij pijn om hem zo te zien, ik wil hem echt niet kwetsen!

'Nee, kijk ik was boos op Nassim en liep naar boven. Anas kwam achter me aan en ja dat is het.'

Zijn blik glijdt van mij naar Anas.

'En jij? Wat doe jij hier uberhaüpt? De afspraak was volgens mij echt wel dat jij hier niet zou komen?'

Ze gaan tegenover elkaar staan.

'Kijk Hicham, ik begin jouw gedrag echt beu te worden. Jij gaat mij niet vertellen wat ik wel of niet moet doen.' En dat was de druppel voor Hicham.

Hij geeft Anas een klap. Anas laat het daar natuurlijk niet bij en slaat terug. Zo ontstaat er een heel gevecht in mijn kamer. Ik ga ertussen staan en trek Hicham weg.

'Anas. Weg. Nù!'

Verontwaardigd kijkt hij me aan, maar gehoorzaamt toch. Zodra hij de deur uit is, duwt Hicham me hard tegen de muur.

'Wat dacht jij te doen? Stel dat hij of ik jou hadden geraakt?'

Hij staat gevaarlijk dichtbij en ik moet moeite doen om hem geen trap in zijn edele delen te geven.

'Dan is dat maar zo! Jullie gaan elkaar heel laten ja!'

'Waarom neem je het eigenlijk op voor die sukkel?'

Geen antwoord.

Ook gewoon omdat ik het zelf niet weet. Ik heb geen flauw idee waarom ik het opneem voor hem. Hij laat me los en kijkt me aan.

'Weetje Hayat, als je zeker bent dat je echt voor de 100% voor "ons" wil gaan, kom je maar terug.' zegt hij zachtjes.

En met die woorden verlaat hij mijn kamer. Alweer vullen mijn ogen zich met tranen en ik houd ze niet tegen.

21u30

Ik heb zowat heel de dag hier op mijn kamer gezeten, mokkend en piekerend over Hicham en Anas. Een paar keer ben ik naar beneden gegaan om even wat te eten. Dan kreeg ik van die medelijdende blikken waar ik niets mee ben. Alleen Kaoutar kwam vaak langs, ze is er altijd voor mij. Dat is precies de reden waarom ze mijn lievelingsnicht is. Ik kijk op mijn digitale klok: 21u33. Tijd om me al te beginnen klaarmaken voor mijn afspraak met Badr.

Kaoutar zou me dekken, hoe weet ik niet, maar het gaat erom dat ze het doet. Ik ga naar mijn kledingkast en haal er mijn zwarte trainingspak van Nike uit. Mijn haar deed ik een strakke staart en ik was done. Nu alleen nog buiten geraken, niet zo makkelijk aangezien niemand om dit uur al slaapt. Dat wordt dus uit het raam sluipen. Ik neem wel een paar van mijn gadgets mee. Als ik er zo over nadenk, gebruik ik eigenlijk de shit van de MSS tegen hen.

Ach ja het is voor een goed doel! Ik doe het raam open dat naar mijn balkon leidt en wikkel een touw rond balkon. Ik check nog even of het goed vast zit en begin dan aan mijn tocht naar beneden. Voetje voor voetje glijdt ik naar beneden. Ik slaak een zucht van opluchting als ik de harde vloer onder mijn voeten voel. Nu nog buiten zien te geraken. Helemaal buiten buiten weetjewel. Ik zie dat ik over de poort zal moeten klimmen, maar er zijn cameras. Wacht, had ik Hicham niet al eens het wachtwoord zien intypen. Alleen maakt die verdomde poort zo'n irritant piep-geluid. Ik weet niet wat ik moet doen! Helemaal in paniek app ik Kaoutar.

Me: Kaoutar, schakel ajb het alarmsysteem uit!

Nu wachten op het antwoord,ik moet echt gaan!

Oh Hayat toch! Hopelijk zit het toch 1 keer mee 🙃 Ik heb de titel van het boek btw verandert naar Hayat's life

Xoxoxo DawSatie