Vriend & Vijand

58. Bloody Babe

Pov Anas:

Helemaal alleen gelaten, zit ik wat TV te kijken, ookal snap ik er echt niets van. Ik heb besloten dat ik M echt moet vinden vandaag en daarom wil ik eigenlijk ook naar dat liefdespark gedoe. Alleen heb ik niemand om mee te gaan.

Kan je ook niet met jezelf in love zijn?

Ik haal mijn schouders op en maak me alvast klaar om te vertrekken. Ik zie er zo smooth uit dat ik steeds meer begin te geloven in de kracht van selflove.

'Taxi!' roep ik zo luid als ik kan.

Een zwarte Volkswagen stopt voor mijn neus. De chauffeur is een man van ongeveer 30 jaar die heel sympathiek lijkt. Hij gebaart dat ik mag instappen.

Zodra ik mijn gordel heb vastgeklikt, vertel ik hem de bestemming en hij begint te rijden. Wegens mijn gebrekkig Spaans, snap ik niets van wat hij zegt, maar ja.

Ik houd nauwlettend de kilometerteller in het oog die €54,60 aangeeft voor letterlijk 7 km. Echt schandalig.

Gelukkig voor mijn portemonnee begint het park in zicht te komen. Vreslijk al die hartjes en roze beeldjes van Cupidomannetjes.

De taxichauffeur zet me af aan de ingang van het park en nadat ik hem betaald heb, rijdt hij in volle vaart weg.

Ik moet aanschuiven bij een erg lange rij vol kleffe koppels die maar niet van elkaar kunnen afblijven. Ik moet net niet overgeven.

'How much tickets do you want?' vraagt de baliemedewerkster.

'One' antwoord ik beleefd.

'You know this park is for... couples?'

'And you know... that I'm single?'

Ze gaat er niet verder op in en overhandigt me één ticket.

Het park is best gezellig en ze hebben hier heerlijke oliebollen. Ik wandel wat rond tot ik een plek zie die helemaal afgebakend is met politielint.

Onderzoekers in witte pakken lopen heen en weer terwijl ze gele bordjes met een cijfer op neerleggen. Wat is daar gebeurd?

Ik nader de plaats waar de pers al volop aanwezig is. Agenten proberen hen natuurlijk op afstand te houden aangezien er ergens een lichaam liggen.

Een reporter van BBC news krabbelt wat op een notitieblok en kijkt gretig naar de plaats delict.

Onopgemerkt baan ik me een weg door de menigte en zie daar een jongen roerloos liggen. Het was niet Samir, gelukkig maar.

Snel haal ik mijn telefoon boven en bel naar Hayat.

Ze neemt niet op, typisch wat voor haar.

Ik probeer dan Samir, die ook niet opneemt. Geweldig dit.

Ik moet dan maar zelf op zoek naar die twee.

Zo begin ik aan een tocht die me zowat heel de avond zal bezig houden...

Pov M

Tevreden kijk ik naar het dode lichaam dat volgens mij al blauw begint te kleuren. Ze stoppen hem in een witte zak en voeren hem weg in een ambulance. Het was een aardige jongen, die goed werk leverde, maar aan alle mooie liedjes komt een einde.

Trouwens, ik wed dat hij niet de enige is die blij is dat hij dood is. Ik ken nog iemand... En naar diegene moet ik snel nog 2 brieven versturen. Eén is van mij en de andere van onze overledene daar.

Opeens staat Anas in mijn gezichtsveld, turend naar de plek waar de jongen ligt. Waarschijnlijk dacht hij even dat het Hayat of Samir was. Hij ziet echt niet in dat hij gewoon het schoothondje is van Hayat en dat dat altijd zo zal blijven. Niet dat dat mijn probleem is ofzo.

Ik steek een sigaret op en blaas alle stress samen met de rook naar buiten. Hier had ik echt nood aan. Geniepig draai ik me om en loop verder door het park. Het liefst wil ik naar de uitgang gaan en vertrekken, maar ik wil natuurlijk van alle details op de hoogte blijven.

Dan maar naar de Candy Bar waar ik een tonic met extra veel gin bestel. Ik mag wel even op mezelf toosten. Ik app Sarah om te vragen hoe het met Anouar gaat. Ik wil graag dat hij ontsnapt. Hij wordt namelijk nog een hoofdrolspeler in mijn verhaal. Hoe dom was hij zelfs om zichzelf aan te geven? Welke idioot doet dat?

Zuchtend roer ik door mijn drankje en kijk naar mezelf in mijn spiegelbeeld. Nog maar 37 jaar. Ik had best nog veel bereikt kunnen hebben als ik wilde. Alleen werd het me niet gegund. Mislukt huwelijk, vreselijke ouders. En nu zit ik in Madrid, lekker alleen in een liefdespark te drinken en te roken terwijl ik het leven van anderen zit te verpesten.

Het is niet dat ik het heel erg leuk vind, alleen moet ik dit doen voor ik mijn leven weer kan opbouwen. Het is ook een belofte aan mijn hartsvriendin dus ik moet ook wel.

Ik betaal mijn drankje en vertrek weer naar de attractie waar mijn medewerker is overleden. Onderweg zie ik Hayat en Samir hand in hand lopen. Wat een hoer zeg. Eerst zogenaamd janken over Hicham en nog geen week later hand in hand met een ander. De jeugd van tegenwoordig is echt onbeschaamd.

Boos storm ik richting de uitgang. Ik ben het zat. Ik stap in mijn huurauto en rijd woest terug naar huis. Iets in mij wil nu tegen een boom ofzo rijden, maar mijn werk is niet af. Ik klem mijn handen zo hard rond het stuur dat mijn knokkels wit worden.

'iK HAAT MIJN LEVEN!' gil ik luid.

*flits flits*

Gezellig, geflitst. Het enige wat er nog ontbrak: een boete van de Spaanse politie.

Ik ga langzamer rijden en merk Anas weer op, wachtend op een taxi. Een impulsief idee komt in me op.

Ik stop voor hem en draai het raampje open.

'Hey knapperd, lift nodig?' vraag ik lief.

Hij aarzelt, maar stapt toch in.

'Hoe weet je dat ik Nederlands spreek?'

'Ik zag je met je vriend en vriendin bij het hotel. Ik verblijf daar ook!'

Hij is helemaal door mij ingepalmd, merk ik aan zijn gedrag.

'Ik ben Leyla.' verzin ik snel ter plekke.

'Ik ben Anas.' stelt hij zichzelf voor

'Zin om wat te gaan drinken?' vraag ik nonchalant.

'Tuurlijk. Gewoon in het hotel?'

'Ja hoor.'

Ik schenk hem één van mijn mooiste glimlachen en rijd zelfvoldaan verder.

Jongens

Zo makkelijk.

Dit hoofdstuk is speciaal voor kussyasmina omdat ze voor de 3de (!) keer mijn boek leest. Dankjewel 💕💕

Xoxoxo DawSatie