Vriend & Vijand

29. Slangen overal ✔

Pov Kaoutar

Ik lees het berichtje van Hayat. Shit zooi wat moet ik nu doen?

'Guys ik ga ook slapen denk ik.' zeg ik.

Verbaasd kijken ze me aan, dat snap ik ook wel aangezien ik normaal iemand ben die heel lang opblijft.

'Ik ben zwanger hoor!' verdedig ik mezelf. Nog steeds lijken ze niet overtuigd, maar ze laten het zo.

Ik trippel snel naar het kastje waar je de beveiliging kunt regelen.

'Uhm tuin, voordeur... Aha! Bingo, de poort.'

Snel schakel ik het knopje om. Mission complete. Ik app Hayat dat het is gelukt, nu kan ze gerust naar Molenbeek vertekken. Hoewel ik weet dat ze een getrainde agente is, vrees ik toch dat er iets ergs gaat gebeuren. Ik weet alleen niet wat. Opgelucht dat ik klaar ben wil ik weer naar de woonkamer lopen, maar plots loop ik tegen een groot gestalte.

Pov Hayat

Yess het is gelukt! De poort is open. Ik glip naar buiten en stap naar "mijn" auto. Het grind knerpt hard onder mijn voeten. Ik probeer geen lawaai te maken,maar hoe harder ik het probeer, hoe meer lawaai ik lijk te maken. Na een eindje stappen bereik ik eindelijk de auto. Het is die van Hicham. Hij zal er geen probleem mee hebben aangezien ik toch zijn toekomstige vrouw ben.

Ben ik dat eigenlijk nog steeds? En hoezo denk ik dat zelfs?

Ik schud die gedachtes allemaal snel van me af: Ik ben hier nu voor andere dingen.

Scheurend over de E34, probeer ik er voor te zorgen dat ik niet over de snelheidslimiet ga. Het is 22u53 en ik ben er bijna.

Hoop ik.

Nu wens ik echt dat de stoplichten eens mee zitten. Ik kom een verkeersbord tegen dat aangeeft dat ik nog 2.5 km moet rijden om bij het bos te komen. In mijn maag vormt zich een knoop die echt pijn begint te doen. De stress neemt toe en ik begin me af te vragen of het wel zo slim was om hier alleen te komen. Het kan nog steeds een val zijn.

Regel nummer 34: Vertrouw nooit je vijand.

Alleen, in deze situatie geldt deze regel niet. Als ik Anouar niet bevrijd, doet niemand het. Alsof het speciaal voor mij is vrijgehouden, staat er juist één parkeerplaats aan de parking van het bos. Met mijn geweldige rijskills, parkeer ik er zeer vlot in. Met trillende handen open ik het portier van de auto en stap uit. Het is helemaal afgelegen, af en toe zie ik een groepje jongens voorbij stappen. De welbekende hangjongeren. Mijn mobiel geeft aan dat het 22u58 is. Nog twee minuten om precies te zijn.

'Je bent dus toch gekomen.' Ik voel een hand op mijn schouder. Dat zal vast Badr zijn. Zo zelfverzekerd als maar kan draai ik me om en kom oog in oog te staan met dezelfde grijze ogen die mij een paar weken geleden twinkelt aankeken.

'Ja,ik ben een vrouw van mijn woord. Ik hoop dat jij dat ook bent?'

Het kwam er veel professioneler uit dan ik had verwacht: alsof ik niets te vrezen had.

'Ik ben een MAN van mijn woord ja. Zoals beloofd krijg je Anouar te zien. Kom even mee.'

Als een zogenaamde gentleman houdt hij het portier van zijn auto open voor mij.

'Ik stap niet in bij vreemden. Ik heb namelijk opvoeding gekregen.' zeg ik. Verrast kijkt hij op.

'Wat is jouw plan dan, juffrouw?'

De minachting in zijn stem kon je niet missen, het was duidelijk dat deze jongen zeker geen feminist is.

'Ik rijd achter jou aan,maar geen sprake van dat ik bij jou instap.'

Geërgerd klapt hij het portier dicht en loopt naar de bestuurderskant.

'Best,ga dan!'

Met een vleugje triomf ga ik terug naar mij auto en stap in.

Pov Badr

Ik heb nog niet eens een deftige conversatie gevoerd met die meid en ze geeft me nu al hoofdpijn. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik haar geconcentreerd mijn auto volgen. Niet denken trouwens dat ik haar wat ga aandoen: zoals ik al eerder tegen Hayat zei, ben ik een man van mijn woord. Jammer dat ze ouder is dan ik, ze is in één woord beschreven, gewoon lekker.

Ik parkeer bij het houten huisje waar Anouar zit, vlotjes parkeert ze naast mij en stapt uit. Echt een highclass bitch, gewoon al die uitstraling en haar blik. Stiekem is ze gewoon een gekke hoer. Ik open de deur en houd die open voor haar, kijk hoe aardig ik ben!

'Ik kan de deur zelf openhouden, maar dankje.'

Als ze geen meid was, had ik haar allang K.O. geslagen. Ze scant heel de woonkamer en keuken op zoek naar iets. Of beter gezegd iemand. Een gemene grijns komt in me op. God, wat ben ik slecht.

'Wil je Anouar nu zien of niet?'

Ze komt recht voor me staan en port me in mijn borst.

'Ik wil niet veel zeggen KLEINTJE,maar ja ik wil hem zien. Volgens mij ben ik daarvoor helemaal hierheen gekomen? Stop met je zo fake te gedragen, je bent een fucking slang! Je eigen bloedbroer hier gevangen houden? Heb jij dan geen greintje menselijkheid in dat hart van jou!'

'HAYAT! LAAT HEM LOS' Beiden draaien we ons om enja mensen: Daar is hij, onze Anouar.

'Anouar? Leef jij?'

Hij grinnikt en...

Zij geeft hem een klap in zijn gezicht.

'Je komt hier serieus zeggen dat ìk hèm moet loslaten terwijl hij jou gekidnapt heeft? Weet jij niet hoe bezorgd ik was? En niet alleen ik...'

Ze wil nog verdergaan, alleen houd ik mijn hand voor haar mond.

'Bek toe.' Met een vernietigende blik kijkt ze me aan alsof ze me zo kan opeten.

'Luister Hayat, ik kan het echt uitleggen!'

'Kan hij zeker.' sta ik hem bij.

Hij doet zijn arm rond mijn schouder en grijnzend kijken we elkaar aan. Ik zie dat die meid er niets van begrijpt. Ze pakt een stoel en gaat er op zitten terwijl ze met haar handen haar staart strakker vastzet.

'Was dit een grap ofzo? Een domme mop?' vraagt ze ongelovig. Anouar hurkt bij haar neer en pakt haar hand vast.

'Kom zussie dan leg ik je alles uit.

Verwarrend dit hé?

Xoxo DawSatie