Leyla Büyüsü

66.Bölüm Baba

Evet yine ben geldim.
Yorumları coşturalım bakalım, oyları da es gecmeyelim.
Keyifli okumalar...

Onlara bayramdı, aylardır bekledikleri olmuş azına razılarken çoğu olmuş Leyla herşeyi hatırlamıştı. Hastaneden çıktıklarında Bulut'un yüzü görülmeye değerdi, elini sıkı sıkıya tuttuğu karısı tekrar onundu.

Arkalarından gelen Emir onlardan farksız değildi, Leyla durunca hepsi durmak zorunda kaldılar.

"Ver bakalım anahtarları.."

Emir bir elindeki anahtara bir Bulut'a baktı, bir onay bekliyordu. Tamam herşey yolundaydı da yinede içi pek rahat değildi.

"Emir ver bakalım anahtarları, güzel şoförüm kullanacak arabayı."

Emir kahkahalarla gülerken attığı anahtarları çeviklikle Leyla havada kaptı.

"Güzel şoförünüz emrinize amade yakışıklı adam, buyrun."

Kapıyı açıp Bulutu davet ederken gülmekle ciddi olmak arasında gidip geliyordu, Bulut yan koltuğa oturduğu an kapıyı kapatmadan Emir'e döndü.

"Siz gelmiyor musunuz?"

"Yok Leylam ben Meliha sultanla arkanızdan gelirim."

"Evet kızım Emir bırakır beni."

"Yetişebilirsen gel bakalım."

Göz kırpıp arabaya bindiği an gaza basmış eskisi gibi asfaltın tozunu attırmıştı.

Emir gülmeden edemedi, Leyla gerçekten de geri dönmüştü.

"Görüyor musun Meliha sultan biz kaldık seninle."

"Bundan sonra yandın oğlum sen, yine seninle uğraşır bu deli kız."

"Ben nasılda unuttum onu eyvah."

Arabaya binip yola çıktıklarında onlara yetişmişti ama Leyla eve doğru değil de diğer tarafa dönünce nereye gittiğini anlayıp kendi yolunda devam etti. Meliha sultanı eve bırakıp Nehir'e müjdeli haberi vermeye gidecekti.

Leyla diğer yola sapınca Bulut sormadan edemedi.

"Leylam eve gitmiyor muyuz?"

"Hayır sevgilim, beni özleyenleri görmeye gidiyoruz."

Bulut nereye gittiklerini hemen anlamıştı, arkasına yaslanırken gözü ustalıkla arabayı kullanan karısındaydı. Hala inanamıyordu ama gerçekti.

Leyla bakışlarını üzerinde hissediyordu, nasıl hissetmez bakmasa bile Bulut ne düşünür o bilirdi. Ondan tarafa dönmeden şakayla karışık sordu.

"Değerim ne kadar ölçtün mü?"

Bulut beklemiyordu bu soruyu ama cevabı düşünmeye lüzum yoktu.

"Paha biçemedim."

Cevapla gururu okşanmıştı, bu içten sözleri duyuyordu ama şimdi hissediyordu.

"Biçmede zaten..."

Keyifle arabayı kullanırken bu hallerini özlemişti, radyoya uzanıp açtığında çıkan şarkıya eşlik etmeden duramadı. Bulut daha da keyifliydi, onun sesi en güzel melodi gibiyken aylardır o melodiden mahrumdu.

Evin bahçesinde arabayı durduğu an Bulut'u beklemeden kapıyı çaldı, yardımcının açtığı kapıdan direk salona geçtiğinde Demir bey arkası dönük oturuyordu. Bir kaç adım atıp salonun ortasında sessizce durdu, tüm cesaretiyle konuştuğunda arkasında duran Bulut bile şaşkına dönmüştü.