Leyla Büyüsü

94.Bölüm Özür Dilerim

Sabah keyifle daha gözlerini bile açmadan yatakta kollarını açtı, annesine değmesi gereken kolları nedense yastığa çarpmıştı. Hayretle gözlerini açar açmaz daha tam açılmamış gözlerle odayı taradı, banyoya kulak kabarttı ses yoktu.

Sinirlenmişti, fena oyuna gelmişti. O da Alaz'sa bu işin peşine düşerdi.

"Babaaaaaaa..."

O daha feryat ederken annesi elinde bir bardak su ile kapıdan girince geri yatağa oturdu.

Leyla neden bağırdığını elbette biliyordu, sahte panikle bardağı kenara bırakıp hemen oğlunu kucakladı.

"Ne oldu oğlum, kötü rüya mı gördün? Hadi söyle anneye ne oldu?"

Alaz dudaklarını bi büktü, durumu kurtarması lazımdı.

"Ya rüya gördüm, sende yoktun korktum."

"Ah miniğim, burdayım korkma. Ne gördün peki rüyanda anlatmak ister misin?"

"Yok, yok anlatmayayım."

Leyla yememişti, yine de başına öpücükler kondururken gülmesini bastırmaya çalıştı. Alaz anlarsa Bulut'un başının etini yerdi, e kocasını da düşünmesi lâzımdı.

Alaz iyice sokuldu kucağına doğru, annesine azıcık belki biraz yalan söylemişti. Önemsemedi, hep babasının yüzündendi. O keyifle annesine sarılırken babasını alt ettiğini düşünüyordu, bilmiyordu ki babası yine yolunu bulmuştu.

"Anne biraz daha uyuyalım mı?"

"Uyuyalım oğlum."

Leyla hayır diyemezdi, zaten kocası pek uyutmamıştı. İyi bir uykuya ihtiyacı vardı, diğer iki afacan gelene kadar uyusa iyi olacaktı. Alaz keyifle uykuya dalarken Leyla'da hemen uyudu, gece uzun geçmişti ve oldukça da yorgundu.

🥀🥀🥀🥀🥀🥀

Bulut istemeye istemeye tek başına soğuk çarşaflarda yatarken Alaz'ın sesini duymasıyla bastı kahkahayı, saniyesinde sesi kesildiğine ve yanına gelmediğine göre Leyla tam zamanında yetişmişti.

"Ya Alaz efendi, adamı işte böyle uyuturlar."

Kahkahalarla gülerken kollarını ensesinde birleştirip çarşafların arasına biraz daha gömüldü, gözlerini kapattığında karısının davetkar görüntüsü gözlerinin önüne gelirken bile onu arzular olmuştu.