Gözyaşlarıyla yıkanan ellerine baktı öylece evine gitmesine izin vermişti. Nerden bilebilirdi ondan çok uzaklara gideceğini. Leyla'sını son kez ağlarken gördüğünü. Büyük bir yıkımın orta yerinde sevdiğini bulamamıştı....
Gitme Leyla'm sensizlikle...
Neden artık yorum yazmıyorsunuz, ben sizi ihmal ettim diye küstünüz bana değil mi? Küsmeyinyazara, yoğundu ilgilenemedi. Hadi oylar ve yorumlar coşsun bu gece. Keyifli okumalar..
Bulut yorgun bir halde arabadan indiğinde olan tüm yorgunluğu kayboldu, hiç biri geldiğini henüz fark etmiş değillerdi. Karısı ve çocuklar ki buna Tuna da dahildi, bahçede oyuna dalmışlardı.
Çocuklar kaydıraktan kayarken attıkları kahkahaları, onların kahkahasına karışan karısının aşığı olduğu gülüşleri, Bulut işte bu manzarayla artık yorgun değildi.
Leyla gülerken fark etti kocasını, Bulut dalmış onları izlerken o da kocasını izledi. Düğmelerinin üstten ikisi açıktı, kravatı artık yoktu. Yoğun bir gün geçirdiğini bilmese dahi karşısında ki görüntüsünden anlardı.
"Değer biçebildin mi?"
Bulut güldü, bu soruyu yıllar öncede duymuştu. Yıllar geçmişti ama cevabı yine değişmedi.
"Biçemedim, paha biçilmezsin."
Ağır ağır bahçeye yürürken karısının gözlerinde takılı kalan gözleri başka detay görmüyordu, ki öyle çok adapte olmuştu ki sırtına atlayan oğlunu son anda fark etti. Çevik hareketle oğlunun düşmemesini sağlar sağlamaz başını ona çevirdi.
"Oo Araf beyler de gelmişler.."
Araf babası böyle büyükmüş gibi onunla konuşunca daha çok seviniyordu, yanaklarını sulu sulu öperken kardeşlerinden önce fark etmiş olmaktan da ayrı bir haz duymuyor değildi.
"Bulut bey de geldiğine göre kadro tamam. Baba geç kaldın, çok mu çalıştın?"
"Ee size bakmak kolay mı? Ben çalışacağım ki siz hep mutlu olun, ama ihmal ettim sizi hafta sonu çiftliğe gideriz. Ne dersin gider miyiz?"
Çocuklardan hangisi olursa olsun fikirlerini sorardı, biri yok derse plan hep değişirdi. Çocuklar nerde mutlu olacaklarsa oraya giderlerdi. Araf düşünürken bahçeye yürümeye devam etti, Araf minicik kollarıyla ona tutunurken prensesi de ona koşunca eğilip onu da kucağına aldı. Alaz efendiyle göz göze geldiler ama o anneciydi ve Leyla'sının kucağına çoktan tünemişti.
"Prensesim özledin mi babayı?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nefes nazlıca başını çevirdi, tek elinde bukleli saçları nazlana nazlana konuştu. Ah bu kız çok fena olacaktı ve Bulut en çok da bundan korkuyordu.
"Özledim tabi, geç kaldın ama, neden?"
Araf bir sabır çekti, hepsi aynı soruyu sormak zorundalar mıydı? Gelmişti işte neden hepsi sorardı ki?
"İşi bitmemiş Nefes, geldi ya işte yine asma yüzünü."
Araf hemen müdahale etti, babasına laf da söyletmezdi. Bulut kızını öpünce Nefes her şeyi unuttu, Araf ne demiş artık önemli değildi.
