Vedalar bile alışır zamana. Rüzgarların kovaladığı yapraklar kadar yalnızdır aslında insan, bir kalabalığın içinde savrulurken oradan oraya. Hani bir yağmur olsa tutunursun belki bir suya. Dokunarak geçersin her anından hayatın. Akar gidersin bilinmezliğe doğru ve tükenirsin bir gün güneş sana gülümserken.
Aşk,
Sanmak mıdır var olduğunu yoksa var olduğunu bile bile yok olmaya razı olmak mı? Bir ucundan tutarken diğer ucun özgürlüğüne kanmak mı? Kör olan sözlerin, susan gözlerin, hayali unutturan lallerin bir sızısı mı yoksa?
Nedir aşk dedikleri?
Gel dediğinde gelemiyorsan, tükendim dediğinde yeniden var olamıyorsan, kaçışlarına yol bulamıyorsan aşığım deme sakın çünkü aşk bahanelere sığdıramayacağın medcezirler barındırır içinde. Unutmak kaçışıdır aşkın, unuttuğunu sandığını kabullenmemek belki de. Göz yaşlarını tutamamak çoğu zaman. Hani bir el dokunur bazen yüzüne, siler teninden tuzların izini ve o an denize benzer tüm bakışların, işte aşk budur belki kim bilir?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yüreğin Bende Kaldı
RomansaAşk... Kendi sesini duyar en çok. Doğru ya da yanlış kimin umurunda. Büyük hatalar yaptıran ve aslında hatalarıyla bile en çok var olan tek duygudur aşk. Kırıp, döküp giden, ardında bir enkaz bırakan tayfunları kim sever? Aşk sever sadece ve yürek...
