Piep... piep... piiiiieeeeepppp..............
'Snel! Pak de defibrillator! Ze zakt weg!'
'Iedereen los! Drie, twee, één...'
Plotseling voel ik hoe een elektrische schok mijn lijf binnendringt. Een ondraaglijke pijn, die ervoor zorgt dat ik terugval in de duisternis die me al lange tijd omhult.
Waarom laten ze me niet naar het licht toe gaan? Het licht riep mij, wenkte mij om het te volgen. Om er naartoe te lopen.
Piep...piep...piep...
'Haar hart is sterk. Ze komt er wel bovenop.'
Ik weet niet hoe lang ik hier al lig. Als een zielloos wezen, zonder besef van verleden, heden en toekomst.
Minuten, uren, dagen, misschien wel weken ben ik omgeven door duisternis. Wanneer ben ik in staat om deze zware deken van mij af te schudden? Wanneer krijg ik de antwoorden op mijn vragen?
Wie ben ik?
Wat is er met mij gebeurd?
Waarom kan ik mijn ogen niet openen?
Waarom kan ik mij nu niet bewegen?
Waarom kan ik mijn stem niet gebruiken?
Hoe lang duurt mijn lijden nog?
Plotseling, alsof er een zwoele zomerlucht in mijn binnenste op komt, voel ik hoe mijn lichaam steeds warmer wordt en hoe de duisternis langzaam van mij wordt afgetrokken.
Ik kan weer voelen.
Ik kan mijn vingers bewegen.
Ik kan mijn ogen openen.
Ik weet weer wie ik ben.
Ik ben Hope. Ik ben negentien jaar oud. Mijn ouders heb ik nooit gekend. En ik ben op de vlucht. Op de vlucht voor mijn verleden. Een verleden die me niet zo heel lang geleden ingehaald heeft.
JE LEEST
Bad wolf (voltooid)
Hombres Lobo#2 in weerwolf 'Wie denk je wel niet dat je bent?' vraag ik woedend aan de jongen die met een verveeld gezicht mij blijft aankijken. Hierop begint de jongen hardop te lachen. 'Jouw ergste nachtmerrie.' ---------- Hope doet haar naam eer aan. Hoop...
