Bad wolf (voltooid)

30| gevonden

Damon komt naast me staan. Hij stapt van zijn motor en loopt op me af, zijn hand uitgestoken. 'Gefeliciteerd, Selene.' Ik doe mijn leren handschoen af en pak zijn hand. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik voel hoe de vonken tussen onze handen over springen.

'Hope?!'

Met zijn andere hand trekt hij de bandana van mijn gezicht en kijkt me sprakeloos aan.

Oeps...

'Eh... hoi Damon. Dat ik je nu net hier tref', stamel ik, terwijl ik naar mijn voeten kijk.

'Hey Emma! Goede race! Had het even gezegd dat je zou gaan, dan had ik Ann meegenomen', zegt Matthew, die samen met Cole onze kant op komt lopen.

'Emma! Wow! Ik wist niet dat je zo goed kunt racen!'. Cole geeft me een knuffel, die ik met een zijdelingse blik naar Damon beantwoord. Damon gromt gevaarlijk en pakt mijn pols.

'Emma. Wat doe je hier?! Luister je wel eens naar wat ik tegen je zeg?! Het is hier gevaarlijk. Ik wil niet dat jou iets overkomt.' Damon trekt me mee naar een verlaten huisje. Daar aangekomen laat hij mijn hand snel los en doet zijn armen over elkaar, terwijl hij me woedend aankijkt.

Ik zucht. 'Damon. Ik ken deze wereld. Ik ben erin opgegroeid. Ik kan me heus wel verdedigen, mocht het nodig zijn.'

'Hope, ik weet dat je jouw mannetje staat, mocht dat nodig zijn. Maar heb je er aan gedacht dat er mensen bij de race aanwezig kunnen zijn, die jou iets aan willen doen? Jouw vorige bende? Wat nou als ze je hier gevonden hadden?' Damon kijkt me bezorgd aan, zijn woede totaal vergeten.

'Damon. Ik snap dat je me wilt beschermen. Misschien ben ik wat te roekeloos geweest. Maar met mijn nieuwe motor en mijn woede...'

Damon laat me niet uitpraten. 'Ja, even over jouw motor. Hoe kom je eigenlijk aan dat ding?'

'De politieagenten die me in de gaten houden weten dat motorrijden mijn passie is. Zij hebben me een nieuwe motor gegeven. Toen jij net vertrokken was, stond deze motor op de oprit. Ik wilde hem uitproberen en ik dacht, ach waarom maak ik er gewoon geen race van.'

Damon zucht. 'Hope, ik had graag met je een ritje willen maken als ik thuis was.'

'Dat weet ik. Maar Damon. Ik weet dat jij hetzelfde voelt. Racen, de snelheid, de adrenaline, is echt iets wat ik gemist heb. De motor tot het uiterste drijven, dat kan eenmaal niet op de openbare weg. Het spijt me, Damon. Ik zal voortaan beter opletten. Wil jij me dan beloven dat je me nooit zomaar in iets uitsluit.'

Damon knikt en slaat zijn armen om me heen. 'Beloofd.' Ik kijk hem in zijn ogen en geef hem zacht een kus op zijn lippen.

Plotseling slaat de deur open. Een groep mannen komt de ruimte in gelopen. 'Kijk eens wie we hier hebben.'

Mijn nekharen gaan recht overeind staan. 'Stefano.'

Damon verstijft naast me en duwt me beschermend achter zich. 'Rot op. Nu het nog kan.'

Stefano begint hard te lachen. 'Nou, je kunt stoer doen wat je wilt, maat, maar besef goed dat je in de minderheid bent.' Op zin teken komen er nog meer mannen binnen. Cole en Matthew worden eveneens de ruimte binnen gesleurd. Ze zijn vastgebonden en naar het lijkt bewusteloos.