Bad wolf (voltooid)

2| huis

Wanneer ik in het dorp aankom, rij ik niet meteen naar mijn nieuwe huis. Dat huis kan wel even wachten. Wat niet kan wachten is mijn onstilbare honger naar alles wat je aderen laten dichtslibben. Snoep, chips, vette friet met een aantal snacks en vooral niet te vergeten, en waarschijnlijk het slechtste van alles, een paar pakjes sigaretten.

Mijn verleden heeft me tot nu toe alleen maar slechte dingen gebracht. Roken en een strafblad is maar een kleine greep hieruit. Over de rest probeer ik liever maar niet teveel na te denken.

Ik slaak een diepe zucht van verlichting als ik de eerste de beste snackbar tegenkom. Met een grommende maag stap ik snel uit mijn auto en loop ik de zaak binnen.

Een jongen van mijn leeftijd met blond haar en grote bril op zijn neus, staat mij nieuwsgierig aan te kijken. Onder zijn blik probeer ik niet met mijn ogen te rollen. Wat is er toch zo interessant? Ik ben toch geen kermisattractie. Ik weet, ondanks mijn metamorfose eerder deze dag, dat ik er goed uit zie, dat heb ik maar al te vaak ervaren. Heb ik soms iets aan mijn neus hangen of zo? De neiging om een hand over mijn neus te halen onderdrukkend, loop ik naar de kassa en kijk de jongen ietwat brutaal aan.

'Is er iets?' vraag ik kortaf, terwijl ik mijn armen over elkaar sla.

De jongen kijkt weg en trekt nerveus aan een draadje dat los aan zijn mouw zit. 'Sorry, het was niet mijn bedoeling om te staren.'

'En wat was jouw bedoeling dan wel? Wachten totdat er horentjes uit mijn voorhoofd zouden groeien en dat ik zou aankondigen dat ik de duivel was?' is mijn botte reactie. De jongen slikt, terwijl hij nog harder aan het draadje gaat trekken.

'N-n-nee. I-I-ik bedoel, we zien hier niet zo snel  mensen van buiten het dorp. Ben je hier op bezoek?' stamelt de jongen. Het draadje op zijn mouw breekt door de kracht die de jongen erop uitoefent.

Ietwat opgelucht dat er toch echt niets uit mijn neus hangt, laat ik mijn starre houding ietwat varen. 'Nee, ik kom hier wonen.'

De ogen van de jongen puilen bijna uit zijn ogen van verbazing. Gelukkig houden zijn brillenglazen de bollen op zijn plaats. Echt, volgens mij is die jongen zo blind als een mol. Zelfs met de nieuwste technologie lijken de glazen van de bril net jampot glazen. Het zal hem zeker niet populair maken bij de meisjes. Al zit er achter het montuur met de jampot glazen toch een best knap gezicht verborgen.

'W-wonen?! Ben jij Emma Evans?!' roept hij uit.

Ik knik. 'Waarom? Ben ik hier nu al beroemd?'

Tot mijn grote verbazing moet de jongen grinniken om mijn opmerking. 'Ja, dat kun je wel zeggen. Zoals ik al eerder zei, we zien niet zo snel mensen van buiten het dorp. Hoogstens iemand die een ver familielid komt bezoeken, maar daar blijft het bij. Toen er een huis verkocht werd aan iemand buiten het dorp, ging de tam tam al snel kloppen en wisten we al snel wie er zou komen wonen. Al dacht iedereen dat het een stokoud dametje zou zijn die de rest van haar leven in rust wilde genieten van het natuurschoon om ons heen.'

Een voorzichtige glimlach verschijnt op mijn lippen. 'Nou, zoals je ziet ben ik niet oud en ik kan je verzekeren dat ik niets geef om natuurschoon.' Ik probeer alleen maar te vluchten, denk ik er snel achteraan. Want wie zou me ooit kunnen vinden in een gehucht zoals deze.

De jongen steekt aarzelend zijn hand naar me uit. 'Hoi, ik ben Peter.'

Ik neem de hand aan, 'Emma.'

'Wil je wat bestellen? Ik kan je verzekeren dat we de beste friet in het dorp serveren,' zegt Peter met een glimlach.

Ik grinnik. 'Waarschijnlijk zijn jullie ook de enige.'