Bad wolf (voltooid)

9| Damon

De volgende morgen word ik, voor de verandering, al vroeg wakker. Uit mezelf? Nee, met dank aan de wekker die ik vandaag extra vroeg heb gezet. Snel neem ik een douche en kleed me aan. Wanneer ik beneden kom, zie ik mijn vader al in de keuken zitten, nippend aan een bak koffie. Met een argwanende blik kijkt hij me aan. 'Wat is er met jou aan de hand? Sind wanneer neem jij de moeite om op een normale tijd uit je nest te komen?'

Ik rol geïrriteerd met mijn ogen, maar besluit niet in te gaan op zijn botte opmerking. Het is misschien waar dat ik normaal gesproken niet om 5 uur mijn bed uit kom, maar om zou zo te reageren is nu ook weer overdreven. Wanneer onze roedel mij nodig heeft, ben ik altijd bereid om vroeg uit bed te komen. Dat weet mijn vader heel erg goed. 'Ik kom alleen onze afspraak na, vader. Ik zorg dat de nieuwe bewoner van ons dorp me gaat vertrouwen.'

'En hoe wil je dat dan doen? Om zes uur in de ochtend aan haar deur staan?' Mijn vader staat op en zet zijn inmiddels lege kop in de gootsteen.

'Gisteren heeft ze een ongeluk gehad met een onoplettende bestuurder. Ze heeft absolute rust nodig en ik heb met haar afgesproken dat ik voor haar ga zorgen,' is mijn reactie.

'Jij? Voor iemand zorgen? Dat hou je nog geen dag vol, jongen. Jij kent geen verantwoordelijkheid,' zegt mijn vader.

'Let maar eens op, oude man', mompel ik voordat ik me omdraai en het huis uitloop. Het ontbijt kan wel wachten. Ik wil hier geen minuut langer blijven. Die man maakt me nog eens stapelgek. Ik pak mijn motor, doe mijn helm op en rij naar het huis van Emma.

Met één punt heeft mijn vader gelijk. Het is niet nodig om om zes uur bij Emma te staan. Maar ondanks dat ik beloofd heb om voor haar te zorgen, kan ik het niet laten om haar een beetje te treiteren. Ik wil haar gezicht wel eens zien als ze beseft dat haar nachtrust door mij verstoord is.

Net voor zessen sta ik bij de voordeur van haar huis en bel aan. Niets.... ik probeer het nog een paar keer, maar helaas zonder resultaat. Grinnikend besluit ik om ditmaal wat langer op de bel te drukken. Na tien minuten wordt de deur van het slot gedaan en de deur ruw opengetrokken. Een daar staat de. Emma met een van woede vertrokken gezicht. Haar haren staan alle kanten op en zo te zien heeft ze niet al te veel moeite gedaan om zich aan te kleden. 'Welke idioot...' Emma houdt plotseling op met vloeken als ze mij ziet staan. Haar mond valt open van verbazing.

Verdomme! Wat is ze toch knap!

Ik kan het niet nalaten om te grijnzen. Blijkbaar is mijn plannetje gelukt. 'Goedemorgen, Emma. Lekker geslapen?' vraag ik met een onschuldige blik op mijn gezicht.

Als blikken konden doden, dan was ik momenteel al in de hel beland.

Emma kan er blijkbaar niet om lachen dat ik zo vroeg voor haar deur sta. 'Wat moet je?' vraagt ze kortaf.

Mijn grijns word alleen maar groter. 'Nou, nou, Emma. Doe niet zo lelijk tegen degene die je komt helpen. Wees een beetje dankbaar. Ik wilde alleen maar vragen of je nog wat boodschappen nodig had, zodat ik deze na schooltijd voor je kan kopen.'

Het lijkt erop dat Emma moeite moet doen om haar woede in toom te houden. Dan opeens verschijnt er een stralende glimlach op haar gezicht. 'Oh! Dank je wel, Damon! Ik heb inderdaad wat dingetjes nodig. Kom binnen en dan maak ik een briefje voor je.'

Ik loop achter haar naar de keuken, waarbij het me opvalt dat zr nog steeds erg moeilijk loopt. Haar ribben zullen wel pijn doen. Eenmaal in de keuken vraagt ze of ik koffie lust. Ik knik en ga aan de eettafel zitten. Ik bekijk haar nogmaals van top tot teen en besluit om haar een beetje op stang te jagen. 'Oh, mooi outfit trouwens.'