Bad wolf (voltooid)

8| klusjes

De volgende dag wordt er al vroeg aangebeld. In eerste instantie probeer ik het doordringende gerinkel van de voordeurbel te negeren. Ze komen maar op een ander moment terug. Welke idioot staat nu om zes uur in de ochtend bij iemand op de stoep. Ik sla mijn dekbed over mijn hoofd en knijp mijn ogen stijf dicht. Helaas is degene die op dit moment mijn deurbel aan het slopen is, erg aanhoudend. Na vijf minuten naar het onding te hebben geluisterd, besluit ik dat het genoeg is geweest.

Chagrijnig stap ik mijn bed uit en strompel ik naar de voordeur. Wie het waagt om mijn welverdiende rust te verstoren, is nog niet jarig. Correctie, die zal nooit meer een verjaardag vieren, als het aan mij zou liggen.

Hardhandig doe ik de deur van het slot en zwaai de deur open. 'Welke idioot...' Ik kijk mijn bezoeker aan en mijn mond valt open van verbazing.

Wie had het gedacht dat de bad boy van de stad zo vroeg uit zijn bed kon komen? Nou, ik in ieder geval niet. Met een grijns op zijn gezicht, staat Damon me aan te kijken.

'Goedemorgen, Emma. Lekker geslapen?' vraagt hij met een onschuldige blik op zijn gezicht. Zijn grijns verraadt zijn bedoelingen echter.

Als blikken konden doden...

'Wat moet je?' vraag ik kortaf en niet bepaald vriendelijk.

'Nou, nou, Emma. Doe niet zo lelijk tegen degene die je komt helpen. Wees een beetje dankbaar. Ik wilde alleen maar vragen of je nog wat boodschappen nodig had, zodat ik deze na schooltijd voor je kan kopen,' antwoordt Damon met diezelfde grijns op zijn gezicht. Hij geniet er gewoon van om mij te zien lijden.

Wacht maar. Twee kunnen het spelletje spelen. Ik zet een glimlach op mijn gezicht en kijk hem op mijn beurt liefjes aan. 'Oh! Dank je wel, Damon! Ik heb inderdaad wat dingetjes nodig. Kom binnen en dan maak ik een briefje voor je.'

Ik draai me om en strompel naar de keuken, waar ik het Senseo apparaat aanzet. 'Koffie?'

Damon knikt en gaat aan de eettafel zitten. Hij bekijkt me van top tot teen. 'Oh, mooi outfit trouwens.'

Mijn plan even vergetend, kijk ik naar beneden. Shit!!! In mijn haast om de ongewenste bezoeker zo snel mogelijk te lozen, ben ik vergeten om iets fatsoenlijks aan te trekken.

Ik heb gisteren avond niet de moeite genomen om een pyamabroek aan te trekken, dit deed gewoonweg teveel pijn, dus sta ik hier in mijn oude T-shirt van Guns n roses en mijn boxershort. Blozend sla ik mijn ogen neer, tot ik me besef dat dit weer een poging is om mij van slag te maken. Wederom lag ik vriendelijk tegen hem. 'Dank je wel! Gelukkig heb ik nog de tijd gehad om een T-shirt aan te trekken. Het zou wel vreemd zijn geweest dat ik topless de deur zou opendoen, denk je niet?'

De mond van Damon valt open van verbazing en hij laat zijn ogen nogmaals over mijn lichaam glijden, waarbij hij even blijft hangen bij mijn boezem. Zijn ogen worden voor een fractie van een seconde pikzwart. Daarna ademt hij diep in en gaat ongemakkelijk verzitten in zijn stoel. Ik moet mijn best doen om niet te gaan lachen.

De koffie is inmiddels klaar en ik zet twee mokken op tafel. Blijkbaar hebben we wat gemeen als blijkt dat we beiden onze koffie zwart drinken. Niets is beter dan een kop zwarte koffie in de morgen.

Ik schuifel naar een kastje, waar ik pen en papier uithaal. Na enkele pogingen lukt het me om te gaan zitten en ik schrijf mijn boodschappenlijstje op:

- lipgloss
- mascara
- ontharingscrème
- gezichtsmasker
- tampons

En laten we vooral het belangrijkste niet vergeten.
- pilletjes voor een gezond libido
- condooms, extra small

Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik Damon aan en geef hem het briefje, 'Je hoeft alleen maar naar de apotheek.'

Damon lees met stijgende verontrusting het briefje. Als hij bij de laatste regels is aangekomen, springt hij overeind en kijkt me woedend aan. 'Dit ga ik dus echt niet halen! Wat denk je wel niet?!'

Met een pruillip kijk ik Damon aan. 'Alsjeblieft! Het is voor een vriend van mij en die durft zelf niet naar de apotheek te gaan. Ik kan nu ook niet weg, anders had ik het liever zelf gedaan. Je hebt me beloofd om me te helpen. Toe?!'

Damon kijkt me aan als een konijn in de koplampen van een auto, net voordat ze worden aangereden. Ik weet het, het is een lugubere vergelijking, maar ik weet zeker dat Damon zich op dit moment zo voelt. Hij staat immers op het punt om zijn imago als bad boy en rokkenjager voorgoed om zeep te helpen.

Damon kreunt en kijkt me smekend aan. 'Emma! Dit kun niet van me vragen. Make-up en tampons, dat trek ik nog wel. Maar condooms en viagra? Kom op! Ik ben een jonge man! Ik heb geen viagra nodig! En extra kleine condooms? Die krijg ik niet eens om!'

Ik moet moeite doen om niet hard te gaan lachen. 'Damon! Hoe kan mijn vriend, mijn zijn kleine probleempje, zich vermaken? Geen seks zonder condooms. Ik denk trouwens dat hij er helemaal niet over na hoeft te denken, als hij zijn pillen niet heeft. Wat zal er met hem gebeuren? Zijn vriendin verlaat hem, want die komt niet meer aan haar trekken...'

'volgens mij gebeurt dat sowieso niet', mompelt Damon zacht. Ik grinnik. 'Tja, lengte alleen is ook niet alles...'

Damon staat me wederom met een smekende blik aan te kijken. 'Asjeblieft. Kan hij niet een paar weken wachten, tot je weer zelf naar de apotheek kunt gaan?'

Ik schud met mijn hoofd. 'Sorry...'

Damon zucht. 'Goed... omdat ik jou beloofd heb dat ik de komende tijd voor je zal zorgen. Maar je bent me wat verschuldigd. En ooit zal ik je vragen om de schuld af te lossen.'

Ik kijk hem angstig aan. Wat zou hij bedoelen? Ik wil niets aan hem, aan niemand verschuldigd zijn, de tijd dat ik klusjes voor iemand deed, ligt voorgoed achter me. 'H-hoe bedoel je dat?'

Damon lacht om mijn gezichtsuitdrukking. 'Rustig, Emma. Je hoeft niet bang te zijn. Ik zal je niet dwingen tot iets wat illegaal is.'

Bijna hoorbaar slaak ik een diepe zucht van opluchting. Plotseling staat Damon op en loopt richting de voordeur. 'Het was gezellig, maar ik heb nog een lange, saaie dag voor de boeg op school, voordat ik mezelf voor schut moet zetten voor het goede doel. Tot straks, tesoro.'

Verward kijk ik hem na en zie hoe hij de deur opentrekt en naar buiten loopt. Hij draait zich nog eenmaal om, geeft me een dikke knipoog, waarna hij de deur dichtdoet. Waarom noemde hij me lieveling? Doet hij dat bij iedereen? En wat is dat vreemde gevoel binnenin mij, dat vreemde gevoel dat mijn hart sneller doet kloppen na het horen van zijn laatste woorden?

Ik doe de deur op slot en besluit om de dat door te brengen in mijn bed. De dokter heeft immers absolute rust voorgeschreven. Ik neem een slaappil in, iets dat mijn dokter heeft voorgeschreven om in slaap te kunnen vallen. Al snel lig ik diep te slapen. In eerste instantie lig ik heerlijk te slapen, maar ook nu kan ik na verloop van tijd de nachtmerries niet lang van me af houden. De nachtmerries die iedere nacht in alle hevigheid terugkomen. Nachtmerries die mijn angsten van het verleden tonen en mijn angsten over de toekomst laten zien.

De man in mijn droom komt dreigend op me af. Een bos sleutels in zijn handen, die hij naar me uitsteekt.
'Kom op, Hope. Ik beveel je om het te doen. Als je het niet doet, dan zou je willen dat je nooit geboren was. Je weet hoe erg we je kunnen straffen...'