Bad wolf (voltooid)

19| vrienden

Op mijn gemak loop ik het huis uit. Als Peter me ziet, springt hij de auto uit en rent op me af.

'Wat is er gebeurd? Ik voelde me plotseling erg raar in mijn hoofd. Heb je...?'

'Nee, Peter', stel ik hem gerust. 'Ik heb nog nooit iemand gedood en als het aan mij ligt zal ik dat ook nooit doen ook. Ik heb zelfs mijn messen niet hoeven te gebruiken.'

'Maar...hoe... ik weet wat ik gevoeld heb. De link met de Alpha verdween plotseling. Als de oude niet dood is, hoe heb je er dan voor gezorgd dat hij zijn titel heeft opgegeven?'

Tja, daar vraagt hij me wat. Hoe moet ik dat nu weten? Ik weet zelf ook niet precies wat er zojuist is gebeurd. Was de persoon die de oude Alpha zijn krachten afnam ikzelf of iemand die tijdelijk mijn lichaam heeft overgenomen? Ik steek mijn vinger op, om aan te geven dat ik aan het nadenken ben en dat Peter even zijn mond moet houden. Peter knikt en ik doe mijn ogen dicht.

Ik denk terug aan de gebeurtenissen van zojuist. Zouden mijn dromen een link zijn naar wie ik daadwerkelijk ben? Ik denk dat ik niet meer kan ontkennen dat al deze dingen verband met elkaar hebben. Ik denk dat ik nu maar moet toegeven dat ik blijkbaar geen normaal mens ben.

1.
Een weerwolf is mijn zielsverwant.

2.
Mijn dromen, die herinneringen blijken te zijn, vertellen me het verhaal van een jong meisje en een jonge vrouw die sprekend op mij lijken.

3.
Het witte licht heeft zich nu toch al erg vaak laten zien. En niet iedere keer had ik het gevoel dat iemand mijn lichaam had overgenomen. Toen ik Damon aanraakte, verscheen het witte licht. En toen was ik zeker weten 100% mijzelf.

Conclusie:
Ik ben niet wie ik heb gedacht dat ik was. Ik ben iemand met krachten. Ik ben niet menselijk. De vraag is nu, wat ben ik dan wel? Wie is mijn vader? De man uit mijn herinneringen?

Ik schud met mijn hoofd in een poging om mijn hoofd weer helder te krijgen. Ik heb nu geen tijd om in mijn verleden te gaan graven. Ik moet me nu gaan richten op het vinden van mijn zielsverwant.

Wanneer ik mijn ogen open, zie ik dat Peter me nog steeds verwachtingsvol aankijkt. 'Kan je me nu antwoord geven op de vraag wat er in godsnaam daarbinnen is gebeurd?' Peter wijst naar de voordeur.

'Ik heb hem zijn krachten afgepakt. Hij is het niet waardig om een leider te zijn', is mijn simpele antwoord.

'Hoe dan?', vraagt Peter verward.

Ik haal mijn schouders op. 'Ik ben er zojuist achter gekomen dat ik niet menselijk ben. Meer weet ik niet. Ik kan dus geen antwoord geven op jouw vraag. Het gebeurde gewoon. Met de oud-Alpha is alles oké. Hij is misschien dan wel een beetje verdrietig op dit moment, maar dat stelt nog niets voor met het verdriet dat hij Damon zijn hele leven heeft gegeven.'

Peter staat me met open mond aan te kijken. 'Niet menselijk? Wat bedoel je? En gaat het echt goed met onze oude Alpha? Zo te horen klinkt hij niet oké.'

'Peter, ik kan je geen antwoorden geven op vragen waar ik zelf het antwoord nog niet op heb gevonden. In de toekomst misschien, maar nu moet ik me richten op het vinden van Damon. Als je me niet geloofd, waarom ga je dan geen kijkje nemen bij jullie oude Alpha?' Ik wijs naar de voordeur.

Peter kijkt nog eenmaal om en loopt naar de auto. 'Nee, ik geloof je. En daarentegen, zo'n goede Alpha is hij nooit geweest.'

'En dat was nou precies wat ik dacht toen ik hem zijn krachten afnamen,' mompel ik, waarna ik achter Peter aan naar de auto toe loop.