Bad wolf (voltooid)

21| aankomst

'We zijn er', stelt Peter vast, wanneer we een bordje met de plaatsnaam erop passeren.

Ik zet de auto aan de kant en kijk achterom. 'Mooi, en wat nu?'

Matthew haalt zijn schouders op. 'Hoe moeten wij dat nu weten?'

Ik zucht en tel tot tien om mijn geduld niet te verliezen. Helaas met weinig resultaat. Gelukkig komt Cole tot mijn, of beter gezegd Matthews, redding. 'Ruiken jullie het niet? Damon is hier nog niet heel lang geleden geweest. Ik heb goede hoop dat we hem hier zullen vinden.'

Ik glimlach naar Cole. Dit is het eerste goede nieuws dat ik vandaag gehoord heb. 'Fijn! Als hij hier is, dan zullen we hem vinden! Maar eerst moeten we iets vinden waar we kunnen overnachten.'

Het begint al donker te worden. En ik moet zeggen dat ik bekaf ben, daar ik weer een hele dag achter het stuur heb gezeten.

'Er is hier in de buurt een hotel. Maar ik weet iets beters', zegt Cole. Ik kijk hem afwachtend aan.

'De grootouders van Damon wonen hier nog steeds. Zij zijn de Alpha en Luna van deze roedel. Zij moeten weten dat we er zijn en misschien kunnen ze ons onderdak geven als ze horen wat we hier komen doen. En het belangrijkste: misschien kunnen ze ons helpen om Damon te vinden', vervolgt Cole.

'Of misschien verblijft hij daar zelf wel! Dat zou onze zoektocht zo veel makkelijker maken!', zegt Liam enthousiast. Voor deze ene keer deel ik de hoop van Liam.

'Goed, wijs me de weg', zeg ik, waarna Cole mij instructies geeft.

Na enkele minuten komen we aan bij wederom een enorm huis. Snel stappen we uit de auto en lopen naar de voordeur toe. 'Goed, laat mij het woord doen. Ik ben de hoogste in rang hier en ik ken de Alpha en Luna', zegt Cole.

We knikken en Cole belt aan. Al snel wordt de deur open gedaan door een vriendelijk ogende mevrouw. 'Welkom!' Ze kijkt Cole aan en er verschijnt een stralende glimlach op haar gezicht. 'Cole? Ben jij dat? Kom je Damon opzoeken?'

'Is hij hier?', vraagt Cole. De vrouw knikt, waarop iedereen van ons opgelucht een zucht slaakt. Eindelijk...

'Ja, maar hij is niet zichzelf. Kom binnen! Dan kunnen we verder praten.' De vrouw doet de deur wagenwijd open en we lopen met zijn allen naar binnen toe.

'Volg me', zegt de vrouw en samen lopen we de gangen door, tot we bij een grote deur aankomen. De vrouw doet de deur open. Daar, achter een groot bureau, zit een oudere man. 'Lieverd, dit zijn vrienden van Damon. Je kent Cole nog wel?'

De man kijkt op, loopt met een glimlach naar Cole toe en geeft hem een hand. 'Welkom, Cole! Wat leuk dat ik je weer eens zie! Het is veel te lang geleden. Wat komen jullie doen?'

Cole gebaart naar ons. 'Dit zijn Liam, Matthew, Peter en Emma. Wij zijn op zoek naar Damon. Er is namelijk iets gebeurd wat hem heeft doen besluiten om te vluchten...'

'Het is zijn vader weer zeker?! Die walgelijke vent heeft het Damon altijd verweten dat onze Marianne zo vroeg is overleden. We hadden onze dochter nooit met hem mee moeten laten gaan. Die kl..', zegt de man op boze toon, terwijl hij op en neer loopt.

'Daniël, rustig nou. Laat Cole uitpraten', onderbreekt de vrouw hem. Daniël stopt met tieren en kijkt Cole wederom aan.

'Zijn vader heeft er wel degelijk mee te maken, maar ditmaal is het anders', legt Cole uit.

Ditmaal? Is dit eerder gebeurd dan?

Cole leest de vraag op mijn gezicht en antwoordt: 'Ja, dit is niet de eerste keer dat Damon is weggelopen. De keren hiervoor was zijn vader altijd de oorzaak. En altijd is dit zijn toevluchtsoord geweest.'