Bad wolf (voltooid)

7| ongeluk

Langzaam sta ik op en loop naar één van de toiletten toe. Eenmaal binnen, draai ik de kraan open en sprenkel wat water in mijn gezicht. Wat een nachtmerrie! De meest invloedrijke jongen hier op school is mijn grootste vijand. En vijanden kan ik momenteel niet gebruiken. Ik heb er al genoeg.

Waarom dacht ik ook al weer dat mijn plan een goed idee zou zijn? Oh ja. Omdat ik dacht dat ik toch niet gesnapt zou worden.

Zou ik mijn excuses gaan aanbieden? Hem vertellen dat ik spijt heb van mijn daden? Nee, hij heeft me in niet mis te verstane woorden verteld hoe hij over me dacht. Nog voordat ik de grap bij hem uithaalde. Ik denk dat ik beter ver bij hem uit de buurt moet blijven.

Plotseling gaat mijn mobiele telefoon. Ik kijk naar het scherm. Het zonenummer komt me bekend voor. De oproep komt uit mijn oude streek. Met argwaan neem ik het telefoonnummer op, bang dat men mijn nummer achterhaald heeft. 'Hallo?'

'Emma, je spreekt met agent Stewart. Ben je al een beetje gesetteld in jouw nieuwe omgeving?' vraagt de agent die me eerder geholpen heeft.

'Ja, prima. Dank je wel voor het mooie huis. En laten we de geweldige motor niet vergeten!' zeg ik enthousiast.

'Dat is goed om te horen. Ik belde om te zeggen dat er nog wat spullen geleverd zullen worden. Kun je naar jouw huis rijden, om de mensen binnen te laten?', vraagt de agent.

'Geen probleem, ik ben al onderweg.' Ik groet de agent, stop mijn mobiele telefoon in mijn zak en loop naar mijn motor toe. Al snel scheur ik over de weg, richting mijn huis.

Wanneer ik op de afgelegen weg rij, komt er plotseling een auto de weg op. Geschrokken rem ik hard af, maar een botsing is niet meer te voorkomen. Ik knal tegen de auto op, schiet over mijn stuur de weg op en val op de grond. Ik heb het geluk dat mijn remmen goed werken, anders had ik dit niet meer na kunnen vertellen. Ik probeer op te staan, maar opeens voel ik een enorme pijn aan de rechterkant van mijn borstkas. Ik begin hard te hoesten, waardoor er druppels bloed uit mijn mond komen.

De man komt geschrokken uit zijn auto. 'Sorry, ik heb je niet gezien. Gaat het?'

Proestend kijk ik de man aan. Ik wijs naar het bloed op mijn handen en haal mijn wenkbrauwen op, ondertussen de volgende hoestbui ondergaand. Wat denk je zelf, eikel?

De man trekt wit weg, pakt zijn mobiele telefoon en toetst het alarmnummer in.
'Ja? Hallo? Ik wil een ongeval melden...'
'Ik weet niet in welke straat ik ben. Ik kom hier niet vandaan...'
'Kun je de locatie traceren? Mooi!'
'Ik heb niets, maar het meisje waar ik tegen aan gebotst ben wel...'
'Ze hoest bloed op, voor de rest lijkt ze me in orde...'
'Fijn, ik blijf wel wachten. Tot zo.'

De man hangt op en komt bij me zitten. 'Ze denken dat je een gebroken rib hebt. Dat deze je long geperforeerd heeft. Het spijt me zo! Ik kom hier niet vandaan. Ik was verdwaald en was meer met mijn navigatiesysteem bezig dan met het verkeer.'

Het gebrek aan lucht maakt dat ik duizelig word. De man kijkt me in paniek aan. 'Niet flauwvallen! De ambulance komt er zo aan!'

Een nieuwe hoestbui volgt. Mijn lichaam schreeuwt naar zuurstof. Ik zie zwarte stippen voor mijn ogen. Dit is geen goed teken. Het laatste wat ik hoor, voordat het donker om me heen word, zijn de loeiende sirenes van de ambulance.

Piep...piep...piep...

Over een déjà vu gesproken. Ik doe mijn ogen open en zie dat ik in het ziekenhuis lig. Een dik verband is om mijn borstkas heengeslagen.