Bad wolf (voltooid)

11| gevecht

'Wat ruikt er hier zo verrukkelijk?!' hoor ik een stem achter me zeggen, terwijl ik de laatste hand leg aan mijn spaghetti saus. Ik draai me vliegensvlug om, met mijn hand over mijn hart.

'Jezus! Ik schrik me dood!' roep ik, terwijl ik probeer om mijn kloppend hart te kalmeren. Ik ben niet bang aangelegd, maar de gebeurtenissen van de afgelopen jaren maken dat ik altijd op mijn hoede ben voor potentieel gevaar. Iemand die me van achteren besluipt, ook al weet ik dat degene in mijn huis is, is potentieel gevaar. Mijn lichaam heeft het zich eigen gemaakt om te reageren. Een ogenschijnlijk veilige situatie dat plotseling omslaat naar een dreigende is vroeger maar al te vaak voorgekomen

Damon grinnikt. 'Drama queen. Volgens mij sta je gewoon nog op je beide benen. En je hard klopt ook nog, zo te horen.'

Verward kijk ik hem aan. Hoe kan hij nu weten dat mijn hart zo hard aan het kloppen is? Het is toch niet normaal dat je letterlijk iemands hart kan horen kloppen? Alleen als je op iemands borst ligt zou je dat moeten horen. En Damon is enkele meters van mij verwijderd.

Damon ziet mijn verwarde blik en snel legt hij uit wat hij bedoelt. 'Ik bedoel natuurlijk figuurlijk gesproken. Ik kan vanaf hier natuurlijk niet je hartslag horen.'

Ik knik en kijk hem aan. 'Waar heb je trouwens die kleren vandaan?'

Damon is gekleed in een comfortabele joggingbroek en een T-shirt. Over joggingbroeken gesproken, je kent natuurlijk wel die mensen die vanaf mei tot oktober ieder vrij uurtje op de camping vertoeven? Gekleed in een korte broek of joggingbroek en sportschoenen? En ziehier. De campingsmoking is uitgevonden. Ga je naar een duur restaurant, dan trek je een smoking aan, ga je naar de camping dan trek je je campingsmoking aan, simpel als wat!

'Ik heb altijd een extra setje kleding bij me, voor noodgevallen. Heb je me niet naar mijn motor horen gaan?', antwoordt Damon. Ik schud met mijn hoofd.

Damon gaat aan tafel zitten en kijkt me verwachtingsvol aan. 'Wanneer kunnen we gaan eten? Wat er ook in die pan zit, het ruikt verrukkelijk.'

Ik grinnik. 'Gelukkig is het eten net klaar. De tafel is gedekt dus ik stel voor dat we maar beginnen.' Ik pak de grote pot en zet het op tafel. 'Taadaa! Spaghetti.'

Damon kijkt me smekend aan. 'Emma!, zeurt hij. 'Ik heb net met moeite alle saus uit mijn haren weten te wassen. Ik kan geen spaghettisaus meer zien!'

'Tut tut, als je hier blijft eten, dan moet je eten wat de pot schaft. En vandaag is het dus spaghetti,' zeg ik met een glimlach. Als een klein kind legt Damon zijn armen over elkaar en kijkt me met een pruillip aan wanneer ik een bord voor hem opschep.

Na de eerste aarzelende hap, veranderd zijn pruillip echter in een glimlach en al snel is zijn bord leeg. 'Meer! Dit is verrukkelijk! Waar heb je zo leren koken?', vraagt Damon.

'Dat, mijn beste verzorger, is voor jou een vraag. En voor mij een weet', antwoord ik geheimzinnig.

Na een korte stilte vraagt Damon opeens iets waar ik geen rekening mee heb gehouden. 'Waar zijn je ouders, Emma?'

Ik verslik me in mijn spaghetti en al proestend spuug ik de inhoud van mijn mond uit. Flats! Recht op het shirt van Damon.

'Emma! Gadverdamme! Ik heb geen hele kledingkast in mijn motor zitten!', jammert Damon terwijl hij naar zijn nu vieze shirt kijkt. Dan ineens beginnen zijn ogen gevaarlijk te glinsteren. 'Het lijkt me niet meer dan eerlijk dat ik het je nu betaald ga zetten.'

Met bovenmenselijke snelheid graait hij in de spaghettipan en gooit de bal spaghetti met saus naar mij toe. De smurrie belandt op mijn hoofd. Terwijl ik Damon met open mond blijf aanstaren, voel ik hoe de homp spaghetti over mijn gezicht naar beneden valt. De vraag over mijn ouders is al snel vergeten. Dit betekent oorlog!

Ik ren naar de koelkast en pak een doos eieren die ik één voor één naar hem toe gooi. Enkelen zijn raak. Ook Damon heeft zich inmiddels gewapend. Uit de kast heeft hij een pak met bloem gepakt en hij probeert nu het pak over mijn hoofd te mikken.

Na de bloem en eieren volgen nog verschillende etenswaren. Een pot jam, kwark, tomaten en nog veel dingen worden over en weer naar elkaar gegooid, met als één doel. De ander zo vies mogelijk maken.

Wanneer er niets meer over is, vallen we lachend op de grond. Mijn ribben hebben het wederom erg te verduren gehad, maar ik kan me de tijd niet heugen dat ik het zo naar mijn zin heb gehad.

Zonder erbij na te denken, kijk ik Damon aan, haal zijn plakkerige haar uit zijn gezicht en druk een kus op zijn met eieren en kwark besmeurde gezicht. 'Dank je wel, Damon.'

Verbaasd kijkt Damon me aan. 'Waarom?'

Ik strompel overeind en kijk nog een keer om, terwijl ik naar mijn badkamer strompel. 'Voor jou een vraag, voor mij een weet.'

Wanneer ik in de gang loop, hoor ik Damon zacht mompelen. 'Ik zal achter jouw geheimen komen, Emma.'

Ik schud met mijn hoofd. Damon mag nooit achter mijn geheimen komen. Dan zal ik hier moeten vertrekken. Ik wil hem en mijzelf niet in gevaar brengen.

Ik stap de douche in en was me net zolang tot alle plakzooi uit mijn haren en van mijn lichaam gespoeld is. Ik trek wat ondergoed aan, sla een handdoek om mijn lichaam en loop naar mijn slaapkamer. Snel trek ik mijn campingsmoking en een haltertopje aan. Mijn haren kam ik uit en doe het in een staart. Bij iedere beweging protesteren mijn ribben hevig. Blijkbaar heb ik vandaag toch teveel van ze gevraagd.

Ik loop naar beneden en zie de droger draaien. Verward kijk ik even naar het ding. Ik heb dat ding toch niet aangezet vandaag? Uiteindelijk haal ik mijn schouders op en loop naar de woonkamer. Daar aangekomen sla ik mijn handen snel voor mijn ogen. Uiteraard niet voordat ik snel even een blik heb geworpen.

Voor me ligt het meest verrukkelijke wezen die ik ooit gezien heb. Blote gespierde armen, ontblote borst, een sixpack aan buikspieren en beenspieren die duidelijk eraan gewend zijn om veel te rennen.

Het enige wat Damon aan heeft is een zwarte boxershort. Hij ligt languit op mijn bank en kijkt naar een of andere horrorfilm.

'Damon! Waar zijn je kleren?!', roep ik uit.

Ik hoor Damon hard lachen. 'Je moet jouw gezicht nu eens zien! Geweldig!'

'Damon, waarom lig je verdomme vrijwel naakt op mijn bank?! Nu moet ik hem desinfecteren of zelfs wel weggooien!'

Ik hoor wat geritsel en plotseling voel ik hoe mijn handen van mijn ogen worden gehaald. Vastberaden om niet naar beneden te kijken, kijk ik Damon strak in zijn ogen aan.

'Relax, Emma. Ik had geen schone kleren meer, dus ik heb in de tijd dat jij in de douche stond de vrijheid genomen om mijn kleren te wassen. Ze zitten momenteel in de droger. Wanneer ze droog zijn, ga ik naar huis.' Damon knipoogt. 'Of je hebt iets anders in gedachten?'

Ik bloos. Volgens mij ben ik zo rood als een tomaat. 'Uhm... ik... ik....'

Damon slaat zijn hoofd achterover van het lachen. 'Emma, ik wist niet dat je zo preuts was.'

Speels geef ik een tikje tegen zijn schouder. Wanneer mijn vinger zijn gloeiendhete huid raakt, gebeurt er echter iets wat wij beide niet verwacht hebben.

Een vreemd wit licht komt uit mijn hand op de plaats waar onze huiden elkaar raken. Verschrikt trek ik mijn hand terug. Wanneer ik Damon aankijk, lijken zijn ogen wel zwart. Zijn pupillen zijn niet meer te onderscheiden. En zijn hoektanden? Die lijken wel langer geworden.

Wat is hier in godsnaam aan de hand?