Beautiful Nightmare (COMPLETED)

Chapter 35: Unplanned kiss

Chapter 35: Unplanned kiss

 

Andrei's POV

 

"Bro." Tapik sa likod ko ni Juztine.

Inangat ko ang ulo ko, "Ano?" Matipid kong tanong.

"Baka pwedeng sumama ka sa min mamaya." Pag-aalok nito, "Hahanapin natin kung sinong gago ang naglabas ng video na yon." Dagdag pa nito. Alam ko na ang ibig sabihin nya. Dahil kahit ang dalawa kong mata ay nakita ang video sa shame screen.

"Bakit kailangan kasama pa ko?" Hindi na kaibigan ang turing ko kay Calvix. After what he have done to her?! Tingin nyo mapapatawad ko pa sya?! Hell no! Kung magkaka-ayos man kami, hindi ko pa din makakalimutan ang lahat ng mga nangyari. At wag silang aasa na tulad pa din ng dati ang tingin ko sa kanya dahil nagkaroon na ng lamat ang tiwala ko sa kanya.

"Bro naman. Wag ka ng magmatigas oh." Pagsusuyo nito sa akin.

"Sorry pero may kailangan akong gawin." Kaagad na akong tumayo at kinuha ang bag ko at lumabas na ng classroom upang hanapin si Janelle. I'll know she knew about this. I know she's not the Janelle that I loved before. Yes, she changed. The way she dress, the way she put make-ups right now, and wears high-heels. Napakalayo sa dating Janelle na kilala ko. But I admit, now, I'm falling more – deeply. 

//

"Andito ka lang pala." Nagulat sya ng bigla kong hipan ang taenga nya.

"A-Andrei! Paano mo nalaman na andito a-ako?" Pasimple nyang pinunasan ang mata nya. Halatang kakagaling nya lang sa iyak.

Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang magkadalawang-pisngi nya, "You're crying again." Sabi ko habang nakatitig ng diretso sa mga mata nya. But why can I also feel her pain just by looking in her eyes?

Nagulat ako ng bigla nya akong niyakap, "Andrei! Sorry! Hindi ko sinasadya!" Ramdam ko ang luha nya sa may dibdib ko, "Hindi ko talaga alam. A-Akala ko magiging masaya ako dahil naka-ganti na ako kahit papaano. P-Pero bakit – Mas naging doble yung sakit?!" Dahan-dahan ko syang niyakap pabalik. Masakit mang isipin na nagagawa lang nya to pag hindi na nya kaya ang sakit.

Hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya. Dahil alam ko na kahit anong oras pwede syang bumitaw. Kailangan kong sulitin ang bawat segundo na kayakap ko sya – yung kami lang dalawa. Dahil mamaya, si Calvix na ang makikita nya at hindi na ako.

"How are you feeling?" Tanong ko sa kanya habang nakayakap pa din sya sa akin. Naramdaman ko na kasi ang pagtigil ng pag-iyak nya. Halos 30 minutes na syang nakayakap sa akin. Konti na lang at talagang mangangalay na ko. Pero kahit isang oras, dalawa, mapa-tatlo, o buong araw man yan kaya kong tiisin.

Humiwalay na sya sa pagkakayakap sa akin at pinunasan ang luha, "I have something to ask you."

Para bang nagbago ang atmosphere na nababalot sa aming dalawa dahil iba na yata ang Janelle na nasa harapan ko ngayon. Hindi ang babaeng kayakap ko kanina.

"Please don't you dare go on my way. This is his game that I would be playing." Then she left.

 

 

 

And that words left me voiceless. This is what I'm scared for – she turned to something that I couldn't imagined.

 

"Jamiatra, I knew this day would come. She needs us. I'm scared of what things she can do right now."