Anonim&iddia

1.7

"Aferin Doğa ya. Cesur ol derken bu kadarını da kastetmemiştim. Cidden salaksın."

"Ya ne yapayım iş işten geçti bir kere. Sen de sus artık."

"Ne demek sus artık? Ya anlarsa senin olduğunu, bok gibi kalırsın o zaman."

Haklı olmasının verdiği sinirle elimdeki kitabı sertçe masaya bıraktım. Okukdan sonra bizim eve gelmiştik ve Çiğdem Deniz'e en son yazdıklarımı öğrendiğinden beri susmuyordu. Tamam çok konuşmuyordu aslında ama haklı olduğu için sinirlerim bozuluyordu.

Evet, bir hata yapmıştım. Deniz'e çalıştığı yeri bildiğimi söylemiştim ve o gün  büyük ihtimal  beni görmüştü. Sabah da göz göze gelmiştik ve bu yüzden şu an benden şüphelenebilirdi. Ama bir an sinirlenince yazmıştım işte. Yapacak bir şey yoktu.

"Hadi  onu geçtim ya teklifini kabul etmezse, ki büyük ihtimal kabul etmeyecek. O zaman bir daha nasıl onunla  konuşacaksın? Nasıl aşkını yaşayacaksın?"

Bu konuda da haklıydı ve beni en çok korkutan şey de buydu.  Eğer  mesaj atmayı kesmemi isterse onunla artık konuşamayacaktım. O benim kim olduğumu öğrenemeyecek, ben de onunla yüz yüze görüşemeyecektim. Bu büyük bir riskti ve ben sırf gururum için böyle bir şeyi göze almıştım. Aptalın tekiydim.

"Bekleyeceğim artık. Kabul etmezse de, belki bir gün karşısına çıkarım."

Bu sözlerim üzerine Çiğdem üzgün bir şekilde iç geçirdi.
"Ah be Doğa, sen ne yaptın?"

Diyecek bir şey bulamadığım için omuz silktim. Sandalyemden kalkıp kenardaki gizli  dolabımdan birkaç ıvır zıvır  çıkardım.  Çiğdem boş boş suratıma bakarken telefonuma baktım. Hiç bildirim yoktu. Tamamen kapatıp masamın kenarına koydum. Bir süre onu açmasam iyi olacaktı. Ardından Çiğdem'in yanına oturup ona da bir çikolata verdim.

"Hadi biraz dedikodu yapalım."

                                  ●●●

Deniz: Tamam kabul. (22.10)

Deniz: Bir süre seninle konuşacağım.(22.10)

Deniz: Ama benden çok bir şey bekleme. (22.10)

Deniz: Zaten bunu da sırf kim olduğunu söyle diye yapıyorum. (22.10)

Deniz: Yani seni önemsediğimden falan değil,  hala seni umursamıyorum.  (22.10)