The Boss' Silent Worker (Completed)

TB'SW ♥ 26: Begged

Kabanata 26

"Good job everyone! We finally made it in contrast the absence of the two owners! " masayang 'ika ni Sir Gray. Napatawa ako ng mapakla.

Yeah, Jellal and Sir Alstreim did left us in the island. What a jerk, right?

Iniwan niya akong dala-dala ang sakit na itinanim niya sa akin. Pinagmukha niya akong dakilang tanga. Bakit nga ba ako umasa noon na sa kabila ng mga ginawa niya ay lalapit parin siya sa akin para hingin ang kapatawaran ko?

Ni hindi man lang niya nilinaw sa akin kong ano talaga ang kasalanan ko.

Boys will always be boys, Erza. Walang magbabago. Kong kaya nga ni Mama na lokohin ng harap-harapan si Papa, pano nalang kaya si Sir Jellal na puro pangako lamang ang bukang bibig?

"We are heading back to Manila first thing in the morning. Let's enjoy the party! " dagdag ni Sir Gray.

Kaagad kong tinunga ang brandy na nasa tabi ko nang marinig ang ika ni Sir Gray.

Right, I should enjoy this! My ghod Erza! He's just a man! Hindi siya ang nagpapahinga sa'yo hindi siya ang nagbigay ng buhay mo! Matagal ka nang lugmok sa mga pasakit kaya masanay kana! Hindi siya kawalan!

Pero.

Mahal ko siya, at nasasaktan ako. That's the the easiest logic in my situation.

Bakit parang iba ang sakit na nararamdaman kong ito kumpara sa sakit na nararanasan ko buong buhay ko?

Is it because, I didn't expect this one? Dahil ba, hindi ko inakala na magkakatotoo ang bagay na ikinakatakot ko?

Matapos ang gabing pasakit na iyon ay hindi ko na siya nakita pa. Masakit. Sobrang sakit. Pakiramdam ko ako ang pinakatangang tao sa mundo.

Bwesit na buhay!

Minsan ko na ngalang pinapairal itong dibdib ko! Sinasaktan pa!

*****

"Miss, gising. Aalis na tayo. " ani Lucy habang marahan na tinatapik-tapik ang pisnge ko.

Bumangon ako na walang pinapakitang emosyon. Nakakahiya ang mga pinagsasabi ko kagabi. Tss.

Walang kwenta.

Bahagya kong inayos ang ang magulo kong buhok at nagsuot ng ripped jeans na pinaresan ng itim na spaghetti strap at denim jacket. Nagsuot rin ako ng brown na boots.

Wala na akong oras para sayangin. Sapat na ang ibinigay kong oras para magsayang ng pagmamahal.

Talagang hindi na ako magmamahal pa kong ganito man lang ang kalalabasan.

Well, as they say. May mga bagay talagang dumadating para maranasan nating lahat. At sa mga bagay na iyon ay pinaparanas sa atin ang mga bagay na kailan ma'y 'di natin akalaing daranasin. It's a way of giving us lessons. Lessons that will forever be encrypted in our hearts. Lesson that will keep us alive. Like on what he did to me.

Biglaan diba? Ni hindi man lang niya pinaunawa sa akin ang tunay na sitwasyon, kong ano ba talaga ang nagawa ko.

Nakakatawa. At lalong napakabilis. Kong sino siguro ang makakaalam ng pinagdaanan kong ito ay talagang iisiping sobrang tanga ko para hindi maunawaan kong ano ang totoong pakay ng lalaking iyon sa akin.

After I gave up everything. After I gave up myself to him. Pinagsawaan at iniwan na walang ni isang salitang binitawan.

Oh well, uso na talaga iyan ngayon. At sapat na ang dalawang araw na pag-iyak sa kaniya para simulan ang panibagong buhay.