THE UNFORGIVEN LOVE (under revision)

CHAPTER 71

Naabutan namin nagkalat ang mga pictures namin nila Cyrus maging ng mga bata sa sala. Naroon sila Cristine, tristan, Carlo, at tyra na pinapadedi naman si Trina.

"Eh hindi niyo naman kamukha si Daddy at mommy sa mga picture nila nung bata pa sila." Aniya Tristan habang ngumunguya ng pagkain.

Natigil ako sakin mga narinig maging si Daibby. Niyaya ko siya sa bahay upang pag-usapan namin ang mga pwede namin pagkasunduan sa mga bata.

I know this is hard for all of us especially sa mga bata. Ayaw namin parehong biglain ang mga ito sa tunay na ugnayan namin sa isa't-isa.

Kunot ang noo ng dalawa habang tinitigan ang mga picture namin ni Cyrus nung bata pa.

"Carlo why I'm not look like mommy,and you, you don't look like our daddy as well."

"This picture was old, siguro hindi talaga natin sila kamukha. Kamukha ko naman si Daddy diba.. pareho kaming gwapo, ikaw naman si mommy.maganda ka." pagwawalang bahala ng kapatid.

"No, look Tristan, he really looks like Papa Henry. " Sabay pakita nito sa litrato ng pinsan.

Hindi nakasagot ang kakambal at nagscan nalang ng ibang mga pictures. I'm sure naghahanap ito ng katulad niyang mukha.

Tiningnan ko si Daibby na tahimik lang sakin likod.

Hinawakan ko ang nanlalamig niyang kamay.

Kanina habang nag-uusap kami, unti unting nakagaanan ko siya ng loob. marahil, pareho kaming nakakarelate sa mga mapapait na karanasan nangyari samin dalawa.

Bigla kong naisip, habang seryuso kaming nag-uusap. Kung pano nalang kong hindi ko nakita ang dalawa? pano nalang kong walang trahedya ang nagyari sa kanya. makakacope up ba ako sa mga nangyari sakin? makakaya ko bang mabuhay ng wala ang mga bata?

Somehow, pareho namin pinasasalamatan ang isa't isa tungkol don. The twins gave me hope and a new life as a mother.

Bago kami nagtungo sa mga bata ay nakita namin ang pagparada ng kulay itim na Volkswagen beetle. Naanigan namin ang mukha ni Jerome dahil hindi tinted ang salamin ng sasakyan.

Hinintay muna namin ito sa bukana ng pinto bago nagpatuloy sa bahay.

"Honey" May pag-aalala sa mukha ni Jerome ng daluhan nito ang asawa.

"I'm okay, ikaw? diba may bidding ka sa airlines ngayon?" Tanong nito sa asawa.

Umiling ito agad at dumako ang tingin sakin. Tumango ako bilang paggalang sa kanyang pagdating.

" My kids are much more important than anything else. Anna." Tinawag ako nito at magkasabay na lumapit sila sakin.

"Thank you for this, you know.." Wala itong maapuhap na mga salita. Nabubulol ito na para bagang inuunahan ng kong anong damdamin. Kitang kita ko rin ang pagkabalisa nito sa di ko malamang dahilan.

" It's okay jerome, Daibby explained me everything. Sorry sa mga nasabi ko." Hinawakan ko ang braso nito para pakalmahin, ganundin ang kanyang asawa na nasa tabi lang niya.

" I've been waiting for this time to come along.. and now, we're here.. kulang ang lahat ng pagpapasalamat na sasabihin ko sayo.. sa inyo ng iyong asawa.." Naluluhang sabi nito.