İNTİKAM

17

Karanlık bir orman...Etrafta sis var, uzaktan baykuş sesleri geliyor...Katherin koşuyor...Bu ormandan kurtulmaya çalışıyor...Nefes almadan koşuyor...Göğsü patlayacak gibi olsa da koşmaya devam ediyor. Ayağı bir yere takılınca bir çukura düşüyor...

Karanlık bir çukur... Sadece ayın sisli ışığı vuruyor...Bir yankı var...Uğultu yankılanıyor çukurda...Kulakları tırmalayan bir ses duyuluyor... Bağırıyor boğazını yırtarcasına...

Çukurun başında bir siluet beliriyor..."Baba? Sen misin?" diye sesleniyor. "Baba yardım et" bir yandan ağlarken bir yandan yardım istiyor...Bir süre sonra siluet elini uzatıyor. Çukurdan kurtulmak için var gücüyle tutunuyor ele...

İlk başta ayağı kaysa da son bir gayretle kendini çukurdan çıkarıyor.  Ayağa kalkıyor.  Silueti görünce bir ürperti sarıyor içini. ..Yüzü hala karanlık olsa da bu babası değil. ..Bu...Bu Albay Lehnon...Görmüyor fakat biliyor...Bu o...

Ona doğru yaklaşınca Katherin arkasını dönüp koşmaya başlıyor. Dizleri ağrısa da var gücüyle koşuyor.  Ormanın daha da derinliklerine girince durup nefes alıyor. Ellerini dizlerine koyup iki büklüm hırıltılı nefesler alıyor...

Nefesi düzene girince kafasını kaldırıp etrafa bakıyor... İlerde bir ağaçta asılı beyaz bir örtü görünce oraya ilerliyor...Yaklaşınca bunun örtü değil bir insan olduğunu görüyor.  Daha da yaklaşınca arkadaşı Lessie olduğunu farkediyor. Boynunda ip kendini ağaca asmış. Dudakları mosmor suratı bembeyaz...Kolları ve vücudu esen hafif rüzgârla sallanıyor...

Katherin arkasını dönüp koşmaya başlıyor..Bir yandan da ağlıyor...İlerde insanlar var oraya koşuyor... Ve insan topluluğunun önünde Alfred'i görüyor... Öne çıkmış...Koşup Alfred'in önünde duruyor. Sarılmak istiyor fakat Alfred'in bakışları engel oluyor. Kendisini ilginç bir şekilde süzüyor,hayalkırıklığı ile...

Alfred'in arkasına baktığında Pedro,Gregory ve diğerlerini görüyor. Hepsi ilginç bakıyor.  Katherin dönüp üstüne baktığında kız kıyafetleri ile olduğunu görüyor.  Hepsi kendisine hayalkırıklığı ile bakıyor.

"Bize yalan söyledin." diye tiksintiyle konuşuyor Alfred. Sonra uzaklaşmaya başlıyorlar. Katherin bir yandan ağlarken bir yandan da çığlık çığlığa bağırıyor. "Durun yalvarırım. Duruuuuun!!!!"

Katherin sıçrayarak uyandığında nefes nefese kalmıştı. Nefes alamıyordu. Korkunç bir rüya görmüş ve kan ter içinde kalmıştı. Göğsündeki bez nefes konusunda kendisine yardımcı olmuyordu.

Derin bir nefes almaya çalışırken boğazından yırtılırcasına bir ses çıktı. Öksürük krizine girince yataktan fırladı.  Koşarak merdivenleri arşınladı. Bahçeye ulaşıp ortasına kadar koştu.  Nefes almayı becerdiğinde elini dizlerine dayayıp soluklandı.

Ne berbat bir kabustu. Yanakları hala ıslak solukları hızlıydı.  Ağladığı için dudakları titriyordu. Dizlerinde takat kalmamıştı. Merdivenlere yürüyüp oturdu. Bir yandan da sakinleşmeye çalışıyordu.

Boğazında tıkanmış hıçkırıkları engellemek için kafasını kendine çektiği dizlerine gömüp bir süre boğazına oturan yumrunun ve kalbine oturan korkunun geçmesini bekledi. Arkadaşı Lessie'yi tam da o gün olduğu gibi...

Gözyaşları dökülmeye devam ederken yanından geçen adım sesleriyle kafasını kaldırdı.  Yanından geçen Alfred gece karanlığında kendisini farketmeden merdiveni inmişti ki kafasını kaldırınca dönüp kendisine baktı.  Kendisi onu görünce hemen ayağa kalkarken Alfred birkaç büyük adımda yanına ulaşmış onun karşısına dikilmişti.