Cadının Laneti

13. İntikam

"Kimse yok!"

Carrie ayağa fırladı. Josh amca telaşlanmış görünüyordu. Carrie yukarı fırladı. Onu takip ettim. Tüm odalara baktık, kimse yoktu. Ethan'ın odasına girdik. Cam sonuna kadar açılmış, bordo perde sarı pileleriyle birlikte rüzgarda salınıyordu. Camdan dışarı baktım. Kar yağmaya başlamıştı. Camdan çıkması imkansızdı, çok yüksekti. Ama o bir cadıydı, bunu yapardı ama neden yapsın?

"Nerede bu?" dedi Josh amca.

"Bilmiyorum," dedim. "Bilmiyorum."

✫ETHAN✫

Bir arabanın içinde gözlerimi açtım. Kafam çok acıyordu. Elimi attığımda ise kan vardı. Hafif bir sıyrıktı ama çok acıyordu.
Doğrulup camdan dışarı baktım. Arabanın arkasındaydım ve çok sarsılıyordum. Prattville'de değildik. Nerede olduğumu bilmiyordum. Bağırdım. "İmdat!''
Ama tabii ki kimse beni duymadı. Ama arabanın önünden gülme sesleri duyuyordum. Öne doğru baktığımda sadece arabayı kullanan kişi vardı. Kendi kendine gülen bir ahmak!

"Kimsin sen?" dedim. Bir şey demedi. "Sana diyorum."

"Günaydın Ethan." dedi. Beni tanıyordu. Tabii ki tanıyordu. Eğer tanımasaydı kaçırmazdı. İç sesime hak veriyordum.

"Kimsin sen?" dedim tekrar ama bu sefer daha yüksek sesle konuşmuştum.

"Beni tanıdığını umuyordum," dedi ve yüzünü bana döndüğünde başımdan aşağı kaynar sular dökülmeye başladı.

✫BİLLY✫

Kit, Carrie, Josh amca ve ben her yere bakmıştık ama yoktu. Tüm Prattville'e bakmıştık ama sanki yer yarılmışta içine düşmüştü. Öyle olsaydı en azından nerede olduğunu bilirdik.

"Bu kadar endilşelenmeyin," dedi Kit. "Mutlaka gelir."

"Peki o zaman neden camdan atlayıp gitti?" dedi Josh amca.

"İşte orası tam bir muamma." dedi Kit.

"Hiç tanıdığınız yer bulma yeteneğine sahip bir cadı yok mu?" dedim.

"Tabii ki de yok. Bu kadar küçük şeyler bir cadının yeteneği olamaz." dedi Kit. "Cadıların da bir kanunu vardır. Peki sen kurtlarla arayamaz mısın?"

"Bunu öğrenmek için sormam lazım. Hemen dönerim." dedim ve ceketimi alıp Ethanlar'ın evinden çıktım. Koşarak evime gittim. Şans ya, bugün dolunay vardı. İstemesek bile dönüşecektik.

Annem ve Linchon bahçedeydi. Babam ise içeride uyuyordu. Hızlı bir şekilde yanlarına gittim.

"Hey Linchon bir bakar mısın?" dedim ve elimle yanıma çağırdı. Oturduğu yerden kalkıp yanıma geldi ve beraber biraz uzağa gittik.

"Ne oldu?"

"Lafımı kesmeden dinlemeni istiyorum. Bak bugün dolunay ve dönüşeceğiz. Ayrıca Ethan kayıp..."

"Ne!" diye bağırdı. Elimi ağzına götürdüm.

"Bağırmayı kes. Bu sabah kayboldu. Nasıl olduğunu bilmiyoruz ama bence kaçırıldı. Bunu kimseye söylememiştim. Bak, senden istediğim şey bu gece dönüşüm tamamlandığında onu aramaya çıkacağız."

"Ama bu çok tehlikeli." O benden iki yaş küçüktü, yani 15'indeydi. Korkması doğaldı çünkü o bu yıl dönüşmeye başlamıştı. Kurtadamlık genlerden aktarılıyordu ve onbeş yaşında dönüşümünüz başlardı.

"Biliyorum ama yanında ben olacağım, seni korurum."

"Ama etrafımızda ki herkese zarar veriyoruz. Kendimizi zincirlememiz gerekiyor."