Cadının Laneti

18. Gelecekten Bir Gün

"...sanığın idamında karar kıldık."

"Hayır!" diye ayağa fırladım. "Hayır!" Görevliler ellerimden tutmuş beni ittiriyordu ama kıpırdamıyordum. Kit'i aradım ama kalabalık ayaklanmış ölmemi beklediği için göremedim. Adamlar benden daha kaba olduğu için dayanmadım ve yürümeye başladım. Kapıdan dışarı çıktığımda herkes aynı anda ''İdam! İdam!" diye bağıyordu. Hepsinin canı cehenneme!

Yürümeye devam ettik ve önüme nerdeyse on metre boyunca camdan bir havuz çıktı. Görevliler beni merdivenin en tepesine çıkardı. Herkes havuzun etrafına toplanmıştı. Gözüm Kit'i aradı ama bulamadım. Her yeri inceledim ve en sonunda giydiği parlak renki kırmızı deri ceketi sayesinde buldum. Hemen işaret yaptım. Anlamıştı. Ölmektense yeni bir hayat kurmayı tercih ederdim.

Ama çok geçti.

Snowill adama işaret yaptı.

Adam başını salladı.

Adam beni itti.

Son nefesimi bile alamadan kendimi havuzda buldum.

Kolumdaki zincirlere bağladıkları ağır taş yüzünden yukarı çıkamıyordum. Havuz şeffaf olduğundan insanların sevinçlerini görebiliyordum. Carrie ve Billy gelip havuzu yumruklamaya başladıklar. Ama çok geçti. İçimden saymıştım. 32,33,34,35,36... Zaman geçtikçe nefes alma isteğim daha da artıyordu. 49,50,51,52,53... Suyun soğukları beni şoka sokmuştu. Titriyordum, ağzımdan baloncuklar çıkıyordu, çırpınıyordum, zinciri koparmak istiyordum ama olmuyordu. 2 dakika olmuştu. Başım dönüyor, ciğerlerim feryat ediyordu. Bir denememde suyun altında üç buçuk dakika kalmıştım ama sonunda yukarı çıkmıştım. Şimdi ne yapacaktım?

Kendimden geçmeye başlamıştım, birden Kit'i gördüm. Kurtarıcım. Yani. Heralde kurtarıcım. Ne yaptığını anlamamıştım ama yaptığı şey sonucu sanki zaman durmuştu. Carrie diz çökmüş ağlıyordu, ama kalkmadı. Billy havuza tekme atıyordu ama bacağını geri çekmedi. Kalabalık haykırıyordu ama herkes durmuştu.

Zaman durmuştu.

Sadece Kit ve ben yaşıyorduk.

İkimiz.

Kafamdaki fesat düşüncelerden sıyrılıp havuzun camına doğru yürüdüm. Daha fazla dayanacak gücüm yoktu. Kit merdivenlerden yukarı çıktı. Ardından havuza atladı ve yanıma yüzdü. Midem bulanmaya başladı. Kalbim çıkacakmış gibi atıyordu ve çok su yutmuştum. Birden bir hafiflik hissettim. Taş zincirlerden kurtulmuştu. Kit belimden tuttu ve yukarı yüzmeye başladı. Bende yüzmeye çalıştım ama birkaç santim anca gidebildim. Ardından dünya benim için karardı.

* * * * *

Kit'in dudakları dudaklarımdan ayrılırken birden su fışkırttım. Öksürerek su tükürmeye devam ettim. İlk başta öpüştüğümüzü sandım ama sonra sûni tenefüs yaptığını anladım. Doğrulup oturdum ve merdivenlerin başında olduğumu fark ettim.

"İyi misin?"

"Evet. Sen, bunu nasıl yaptın?"

"Cadıları yetenekleriyle sınırlama. Her şeyi yapabiliriz." dedi ve donmuş olan görevliden anahtarları alıp zincirleri çözdü. Birlikte merdivenlerden indik ve kalabalığın olduğu yere gittik. Herkes olduğu gibi duruyordu.

"Ne yapmamız gerekiyor?"

"Şimdi, eve gideceğiz ve bir büyü yapacağız. Biraz uzun sürecek ama sonunda evimizle beraber gelecekte olacağız."

"Aslında şu an kaçabiliriz..."

"Eğer kaçarsak bizi bulurlar. Bulmasalar bile kaçak hayat yaşamak istemiyorum!"