'Mara' ismi annesinin ona tek hediyesiydi. İsminin anlamı acı olsa da, annesi ona bambaşka bir amaçla vermişti bu ismi.
Her seferinde bir şeytan olduğunu vurgulamak için...
Babası ise ona Angelina derdi çünkü o babasının meleğiydi.
Ama Mara ne annes...
🔱 "Şeytani yapım büyünü bozmadan gitmeme engel oluyor. Bazı haklara sadece ben sahip olmalıyım, öyle değil mi? İşte o kadar da bencil bir yapım var." 🔱
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🗝
Sesim hayatımda olmadığı kadar yüksek çıksın istiyordum, bağırmak, çığlık atmak...
Yapamadım. Nefes almak için uğraştığım saniyeler sanki dakikalar, saatler gibi gelmişti ve sonunda ne olucaksa kabullenmek istedim. Yine yapamadım. Damien'ın sıcak nefesi hala yüzümü yalarken gözlerim kapandı ve sıkı sıkıya tutunduğum kollarındaki ellerim iki yanıma düştü. Tenime hafifçe saplanmış bıçak hala öylece duruyordu, ne geri çekiyor ne de tamamen tenime gömüyordu.
Son anlarım diye düşündüm ve ölümün korkusuyla, 'Ariel!' diye seslendim içimden. 'Bir şeyler yap!'
Hiçbir şey olmadı. 'Lütfen!' dedim bu kez.
Yine derin sessizlik...
'Lütfen!' dedim tekrar, son kez umutla. Nefret ettiğim bir varlıktan bir şeyler umduğum için kendimden de nefret ettim.
'Bedenine hükmedersem bu kez hapis kalan sen olursun!' diyen melodik sesi zihnimde yankılandı. Sonunda bana cevap verme lütfunda bulunması ise ne kadar asil! olduğunun kanıtıydı adeta.
'Bunu istiyor musun? Bunun geri dönüşü olmayabilir Mara! İstiyor musun?'
Son umut ışığımda hızla söndü. Kurtulmak için sonsuza kadar kendi bedenimde hapsolabilirdim. Ölüm mü daha iyiydi, yoksa hapsolmak mı? Karar vermem için uzun zamanım yoktu. İhtiyacımda yoktu zaten. Esarettense ölümü tercih ederdim. O yüzden ona cevap vermeyip o an ölümümü kabullendim.
'Üzgünüm Mara!'
Hah! Üzgünmüş. Lanet olası üzgünmüş. Hayatımı bok çukuruna çevirdi ve üzgünmüş.
'Arafta seni gördüğüm an canına okuyacağım Ariel.' Onu Araf'ta bulduğumda yapacaklarım için ben üzgün olmayacaktım. Hatta her şeyi zevkle yapacaktım. Tabii hatırlayabilirsem...
Sessizlikle cevap verdi bana. Susması iyiydi ama ölürken bile son duyduğum sesin onun olması iğrenç bir ironiydi.
"Dur bir dakika!" diyen şeytanın alaycı sesini zar zor idrak edebildim. O an bıçağı tenimden ayırdı ve boynumdaki elini gevşetip beni bıraktı. Yere sertçe düştüğümde öksürüklerim ardı ardına geldi. Öyle ki ciğerlerime dolan hava bile canımı yakmıştı. Kesilmeyen öksürüklerim ise boğazımı parçalıyordu adeta.
"Ne yapıyorsun?" diyen sert ses Ezekiel'e aitti. "Onu öldür hemen, yoksa sana tek kelime bile etmem Alastor."
"Sahiden mi?" dedi gülerek Damien. "Bence bu kadar gösteri yeter Ezekiel. Sence ben senin gibi bir şeytanın söylediklerini yapabilecek biri miyim? Ne kadar da aptalca!" Şeytani bir kahkaha attı. "Cidden bunu düşündüğüne inanamıyorum."
