'Mara' ismi annesinin ona tek hediyesiydi. İsminin anlamı acı olsa da, annesi ona bambaşka bir amaçla vermişti bu ismi.
Her seferinde bir şeytan olduğunu vurgulamak için...
Babası ise ona Angelina derdi çünkü o babasının meleğiydi.
Ama Mara ne annes...
Sözleri sanki hala duvarlara çarpıp yankı yapıyordu kulaklarımda. Kalbim neden bu kadar hızlı atıyordu, buna bir sebep bulamıyordum. Beni cehenneme yollayan oyken, bunun beni heyecanlandırması aptallıktan başka bir şey değildi. Yine de, "G-geldin mi?" diye dilim tekrar sormaktan geri durmadı.
Ellerimi bırakıp arkasını döndü ve ellerini siyah hafif uzun saçlarından geçirdi. Derin bir nefes aldığını duyumsadım ve sonunda bana döndü. Yüz ifadesi birden değişirken ona has ifadesini takınmıştı yine. Dudakları alaycı tavrının getirisi olarak yana kıvrılmış gözleri hafifçe kısılmıştı.
"Şu haline bak!" dedi. "Gerçekten mi melekcik? Beni alt edeceğini sandın öyle mi?" Başını gülerek iki yana salladı. "Gelmemi bu kadar çok istediğini bilmiyordum."
Oyuna gelmiştim. Lanet olsun ki oyuna gelmiştim.
Kaşlarım çatıldı ve öfkeden çenem titremeye başladı. Lanet olası benimle oynamıştı. Gelmemişti ama asıl beni deli eden şey gelmesini istediğimi fark etmemdi şüphesiz. Haklıydı.
Bana doğru adımlayıp yine tam önümde durdu. "Senin için gelmek mi? Aptal mısın sen? Gerçekten geleceğimi düşünecek kadar aptal mısın?"
Aptaldım!
Saçımın bir tutamını kulağımın arkasına kıstırdı ve, "Benimle oyun oynama." dedi. "Emin ol, seni vuracak bir yol bulurum ve yine kaybeden sen olursun!"
Dişlerimi sıkarken çenemin titremesini zaptettim ve duruşumu dikleştirdim. Bir atak bekliyordum ve o atağı almıştım. Hamle yapma sırası tekrar bana geçmişse şeytana güçlü bir darbe indirecektim. Elimi alnına dökülen saçlarına götürdüm ve hafifçe kenara ittim. Alaycı gülümsememle, "Bu oyunda..." dedim. "Belki kazanırım belki kaybederim ama sen eğer gerçekten söylediklerinin aksine beni bulmaya gelmişsen bil ki çoktan kaybettin." İfadesi değişmedi. Zaten değişmesini de beklemiyordum. İstediğinde yüzü bir duvar kadar ifadesiz olabiliyordu. "Ama gelmediysen de bundan kendime pay çıkarmıyorum. Kimse değer verdiği birini öldürdüğü yere tekrar ayak basmak istemez değil mi?"
Amy herkimse ona değer verip vermediği bilmeden sadece yem atmıştım. Aslında nedendir bilmem ama ona değer verdiğini düşünüyordum. Değişen yüz ifadesi bu düşüncemi kanıtlar gibiydi. Alaycı ifadesi silindi, yerini sertleşen yüz hatlarına bıraktı. Şeytan beni vuracak yolları aramaya devam ededursun, ben onu vuracağım noktayı belki de çoktan bulmuştum.
