'Mara' ismi annesinin ona tek hediyesiydi. İsminin anlamı acı olsa da, annesi ona bambaşka bir amaçla vermişti bu ismi.
Her seferinde bir şeytan olduğunu vurgulamak için...
Babası ise ona Angelina derdi çünkü o babasının meleğiydi.
Ama Mara ne annes...
🔱 "Çünkü sen, benim oyuncağımsın ve ben, oyuncağımı paylaşmayı sevmem." 🔱
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🗝
Mahzenin kapısı ağır ağır kapanırken Blake'in yüzü öfkeyle kasılıyordu. Mavi gözlerini ise yine yoğun bir parıltı kaplamıştı. Başını kapıdan bana çevirip gözlerimin içine baktı. Tek söz etmeden yine yanıma gelmeye yeltendi ama vücudumun kontrolünü sağlayamıyordum. İstemsizce geriledim yine.
"Karşı koyamıyorum."
"Biliyorum." dedi dişlerinin arasından. "Ama bunu daha önce bozmuştun Mara. Yine yapabilirsin."
Yanıma eğilinde uzaklaştım. "Yapamıyorum." Hücrelere kaydı bakışlarım. Mahkumlardan tek kelime çıkmazken hücrelerinin derinlerine gizlemişlerdi adeta. Dakikalar önce yaşananlar geldi yine gözümün önüne. Babamın yaptıkları, kanla dolu fıskiye, meleğin çığlıkları...
Gözlerim doldu yine. Kahretsin ki bu görüntüyü aklımdan silebileceğimi sanmıyordum.
Kollarımda hissettiğim baskıyla dolu gözlerim tekrar Blake'i buldu ve o an bedenim programlanmış gibi geri çekilmeye çalıştı. "Mara!" dedi yumuşakça. "Üzerindeki etkiyi kırabilirsin."
Nasıl yapacağıma dair hiçbir fikrim yoktu. Onun kızıl gözleri ne söylerse ona uyuyordum. Evet, bu bir süre sonra bozuluyordu belki ama kendiliğinden oluyordu. Öylece birden bire.
Geri çekilmek için bedenim her çırpınışında o daha sıkı kavradı kollarımı. Ellerim nereden bulduğunu bilmediğim bir güçle onu itmeye çalışınca bileklerimi kavradı. Bu kez ayaklarımla onu itmeye çalıştım.
"Pekala!" dedi öfkeyle.
Birden beni kucağına çekti. Bacaklarımı bacakları arasına kıstırdı ve iki bileğimi karnımda birleştirdi. Yine de vücudum ona karşı koymaya çalışıyordu. Beni zaptetmek için sıkıca tuttuğu bileklerim acıyla yanmaya başladı. Yüzümü buruşturdum, yine de ona canımı yaktığını söylemedim. Amacının bu olmadığını biliyordum ve ne olursa olsun beni bırakmasını istemiyordum.
Ama yine de anlamıştı. "Canını yakıyorum, biliyorum ama geçecek." Bileklerimdeki ellerinden süzülen rahatlama tüm vücuduma yayıldı. Yine yoğun hoş kokusunu duyumsadım.
"Keşke eskiden olduğu gibi acıyı hiç hissetmeseydim." dedim sessizce. Vücudum hala kurtulmak için tepki vermeye çalışsa da onun üzerimdeki hükmü buna pek izin vermiyordu artık.
"Düşünme Mara." dedi Blake. "Sadece uyu!"
Gözlerim yine kapanmak için direniyordu ama ona merak ettiğim soruları sormadan uyumak istemiyordum. "Beni bulsalardı ne olurdu? Öldürürler miydi?"
