Always Been You

Twenty three

Make or break

How can you find peace amidst the troubled mind.  I was shaken by the thought of returning to my homeland. 

They say there is no place like home but could I feel at home when my feet will stick to the ground of the Philippines?

I  can't be more sure when the chance of seeing Matthew is is greatly possible.  Sino ba ang niloloko ko dito.  Non other than myself.

No matter how I avoid to face the reality, the part of moving on from my emotional trauma is just an imaginary one.

Napapitlag ako sa tumunog na Macbook indicating a videocall.  It could be my mother or any close family or friends.

The gleamy face of my mother showed up as I received the call.  How I missed her.  "Hi ma.  Kamusta po?" she has been into healthy diet after that accident she was rushed to the hospital way back in my med school years.

"Heto, mag uumpisa na naman ang klase kasi patapos na ang sem break. Mas dumadami na angvtrabho ngayon di katulad ng dati." Mababakas ko ang pangangamba niya ng kapaguran sa trabaho.  my mother is always dedicated to her job as a teacher.  She's been teaching in a public school for more or less thirty years now. 

I can see traces of my mother's aging.  May mga hibla na ng puting buhok niya.  There are forming tiny folds of wrinkles on the either side of her eyes showing smile at me. I suddenly felt longingness of her. 

"Ma mag retiro ka na kasi." I make our conversation with throwing this kind of joke. Ayoko mas mabigatan pa ang malungkot kong pakiramdam. 

"Hayaan mo kaya pa naman." Di mawala sa mukha niya ang ngiti.  Alam kong gusto na niya akong umuwi. "Baka sa mga susunod na taon ay maisipan ko na yun. Malay natin.  Sa ngayon masaya pa naman ako.  Wala din akong mapagka abalahan dito sa bahay kung sakali. Mag asawa ka na kasi para may maalagaan akong apo." nanlaki naman ang mata ko duon. Ano daw? Ni boyfriend nga wala ako, asawa pa kaya?

May mga sumubok magpakita ng motibo sa akin.  Pero wala akong panahon para duon.  Ibinuhos ko lahat ng oras sa pagtratrabaho at pagpapakadalubhasa.  Ayoko ilagay sa alanganin ang sarili ko. 

Yan din ang halata kong namana sa kanya na magandang katangian ni mama. Simula nung nawala si papa sa amin ay nanatili siyang vda de ng akong ama.

"Nagkita pala kami nila Doctor Kaye at Josef dito.  Binisita din nila ako." Ang kaisipang malapit na silang ikasal ay nagdulot na ibang pakiramdam sa akin.  But my friend deserves happiness such as that. 

Matagal na rin in denial sa naramdaman nila.  Buti na lang natauhan din ang dalawa na sa isa't isa pa rin ang bagsak nilam

"Oo nga pala anak.  Malapit na silang ikasal hindi ba? Napabalita kasi yun dito sa Pinas."  Oh yeah I almost forget, Josef is a famous one. Normal lang na mapag-usapan sila.

I finished our talk with a biggest decision that could possibly make my life change. For the sake of my mother, I have to do this.  Hindi habangbuhay ako magtatago dito sa banyagang lugar.  Bahala na si batman. 

"Are you sure?" Kausap ko ngayon si Chad at ipinaalam ko sa kanya ang desisyon kong bumalik na ng Pilipinas.  Siya lang ang pinakamalapit sa akin sa pinagtratrabahuan kong hospital.

Alam niya ang mga pinagdadaanan ko bago pa ako dumating ng Amerika.  Kaya naintindihan niya sa alanganin kong desisyong umuwi.

"Mama is getting old. Ayoko mamalagi dito na hindi siya kasama. We don't know what will happen next. You know, some realizations hit me" pagpaliwanag ko sa kanya.

Bumuntong hininga siya. "Oh well, that would be a hardest decision to make." At ikimumpas niya ang mga daliri sa ibabaw ng mesa na wala pa ang pagkaing inorder namin.  Natawa naman ako dun. He always find ways to lighten my mood eversince. 

Nang dumating na ang pagkain namin ay dun na naputol ang usapan.  Probably because of the aroma of the newly cooked food infront of us, we stopped talking and focused on eating the food.

Sana ganito lang kadali ang buhay na kung ano ang makabighani sa iyo ay maari mo nang iwan ang lahat ang ituon ang buong atensyon dito walang pag alinlangan.