Always Been You

Thirty

Family

I was welcome with a warm embrace of my mother the moment I stepped inside our house.  I've missed her.  This is the warmth I always longed for everytime I am weakened by painful memories.  This is what I feel whenever I'm alone.

This is my home. Our house.  I can't believed they renovated it this beautiful. Pinagsama niya ang pera na ipinapadala ko pati na rin sa kanya daw.  Walang kaso sa akin yun as long as kumportable siya. 

I wasted my time to be with them by running away from memories that pained me the most.  In doing so, I wasn't able to spend quality time with them.  So this time, I will make sure na babawi ako.

"Sobrang na miss kita mama." pumiyok na ako.  I am holding back heaviness in my heart.  Andito na ako eh, dapat masaya lang.  Kaso hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko maging emitional.

I'm glad I did what I had to do a long time ago.

"Masaya akong andito ka na.  Na miss ka din ng mama anak." Oh how I love my mom.  Tumango ako habang humihikbi.  Naging iyakin na naman ako.  Pagdating sa pamilya ko, sadyang mababaw ang luha ko.

Kung bakit ba kasi naduwag ako ng mga panahon na yun.  Ipinagpasalamat ko pa rin kasi anlayo na ng naabot ko.
It maybe an empty success but I find safe refuge on it.  Empty kasi parang may kulang sa buhay ko.  At takot akong alamin pa ito.

I noticed her weight loss.  She is not the same woman with full of energy.  Hindi ko man lang napansin na tumatanda na nga si mama. 

Matagal na siyang retirado sa pagtuturo.  Almost four years na rin.  Pinagkakaabalan na lang niya ang kanyang vegetable at flower garden.

"Oh tama na yan.  Nag iyakan na kayo." putol sa amin ni tita Flora.  Siya ang kasa kasama ni mama sa gardening.  They were able to supply some of their harvest to the wet market nearby.

"Tita flora!" at nagyakapan kami ng mahigpit.  A motherly warmth lingers in her embrace.

"Oh huwag mo na ako paiyakin.  Na miss kita Laurice." namumula na ang ilong niya nung binitawan ako. "Nakakainis sabing huwag mo akong paiyakin eh." Hilam ng luha ang mga mata namin habang nagtatawanan.

Hinila na nila ako sa kusina kasi may inihanda daw sila para sa akin.  Mga paborito kong pagkain. Kita ang magandang kasangkapan sa kusina. Halos built in na ang kulang silver gray na refrigerator at gas range na maroong kitchen hood.  Very modern.

Mostly sa bahay ay puting pintura na may halong golden yellow accent sa moldings kaya maaliwalas tingnan.  Parang bahay bakasyunan ang dating.  Mas tumingkad naman ang pastel green tiles sa kitchen sink.  Kulay dark brown naman ang granite tiles ng kitchen counter na may mahogany colored na high chairs.

Na miss ko si papa.  Kung buhay sana ito ay mararanasan din niya ang ibinahagi kong tagumpay.  Kaso, maaga itong binawian ng buhay nung nasa elemantarya pa lang ako.  Bibisitahin pala namin siya bukas.

Sobra silang nag enjoy sa pagbukas ng balikbayan box na dala ko.  Ito yung malaking box na ipinasok ni Josef sa unit ko.

Kanya kanya sila ng kuha ng packages na nakabalot na sa loob at may mga label ng pangalan nila para hindi magkapalit.

Nasa ganoong tagpo kami ng biglang tumunog ang cellphone ko. Si kaye ang tumatawag.

"Kumusta na? Nakarating ka ba? How's your flight?" Halos sunod sunod na tanong niya.

"Ano ka ba naman kaye, dito lang sa Pilipinas ang biyahe ko noh.  Kainis to. Almost two hours lang ang flight ko going here. Huwag kang OA." napa irap na lang ako sa kawalan. Kahit kailan talaga itong si Kaye.

"Sorry naman. Pasensiya na. Eh na excite lamg ako eh." Sabay bungisngis niyo sa kabilang linya. 

"Next time na uuwi ka, sama na talaga ako ha. Nakakabagot na ang eksena na palaging hospital at pasyente ang nakikita ko.  King hindi lang ba loaded ang schedules ko ngayon ay talagang biyaheng davao agad ang gagawin ko." napabuntong hininga na lang kami pareho.

Kapag responsibilidad talaga ang usapan, eh talo na tayo diyan. Lalo na ang scheduled operations namin mga surgeons.  Hindi pwedeng pabayaan kasi katumbas ng buhay ang pwedeng maging kapalit.  Great powers comes with great responsibility ika nga.

"I know, hayaan mo next time ay e schedule natin ng maayos yan." Yun na lang ang nasabi ko sa kanya na pampalubag loob.  Di rin nagtagal ang usapan namin at nagpaalam na siya kasi may pasyente na daw siyang nag aantay.

Ako naman ay balik sa pamilya ko na abot tainga ang ngiti habang binubuksan ang mga nakabalot na pasalubong nila. 

Sana ganito lang ka simple ang buhay ng tao.  No matter how you deny the fact of life's complications but then it will still make you a better person along the way.