The little sparkle In my life.

-H8-

Marthe p.o.v
Als ik zie dat Julia de klas uit loopt bekruipt een gevoel van spijt me meteen. Ik kijk even naar Jill, Isa en Eva. Die aan het giechelen zijn met zijn drieën. Dan kijk ik even door de rest van de klas. Niemand heeft door dat Julia weg is.. Of wacht misschien hebben ze het wel door maar geven ze niks om haar.. "Uhm ik ben zo terug." Zeg ik tegen Eva, Jill en Isa. Ik sta op en pak mijn tas eenmaal op de gang zie ik Julia in de verte nog lopen ik begin te rennen om dichter bij haar te komen. Ik weet niet waarom maar ik voel me schuldig  tegen over haar.. Als ik zie dat ze naar buiten gaat versnel ik mijn pas. Ik loop langzaam achter haar aan naar buiten. Ik ga naast haar zitten en trek haar voorzichtig in een knuffel. Ik merk al snel dat Julia haar ontspant.. Maar haar tranen blijven lopen. Daar zit ik dan op me eerste schooldag, het tweede lesuur, met een huilende Julia waar ik misschien drie zinnen mee gesproken heb. Maar mijn ouders leerde mij altijd om voor anderen op te komen en er voor ze te zijn als het nodig is. Ik streel zachtjes over haar rug..

Julia p.o.v
Niet veel later komt er iemand naast me zitten. Als en al snel voel ik twee warme en liefdevolle armen om me heen.. Ik weet niet goed wie het is maar het voelt zo enorm vertrouwd en fijn. De tranen blijven komen. Als ik zacht gestreel over mijn rug voel sluit ik mijn ogen even kort. Als ik eenmaal door heb dat Marthe degene is die mij troost veeg ik mijn tranen van mijn gezicht en probeer  om te stoppen met huilen.. Wat niet zo makkelijk gaat.. "Gaat het een beetje?" Vraagt Marthe voorzichtig. Ik maak me langzaam en voorzichtig los uit haar armen. 'Ja, t gaat wel.' Zeg ik dan zo overtuigend mogelijk. En kijk haar even aan. Ik zie aan haar dat ze iets wil zeggen maar twijfelt on het te doen. "Bedankt dat je me kwam troosten.." Zeg ik dan zacht om de stilte te verbeken. "Ah maar dat is toch geen probleem, daar zijn klasgenootjes toch voor' zegt Marthe vrolijk maar toch lief. Ik mompel iets onverstaanbaars.

Kristel p.o.v
Na de vergadering gaan Karen, Josje en ik nog iets drinken en eten in een cafe in de stad. We praten nog wat na over de vergadering en we vertellen Josje waarom Karen zo diep was weggezonken. "Maar Karen ja ik snap heel goed dat je zorgen maakt!" Zegt Josje dan. "Dat meisje hoort daar niet zo vroeg al helemaal verkleumd van de kou te lopen.." zegt Josje dan bedenkelijk. "Ja precies." Zegt Karen en ze werpt me een 'ik zei het toch' blik toe. Ik zucht even zacht. "Allee komaan, we hebben genoeg andere dingen om ons zorgen over te maken. 4000 audities die nog bekeken moeten worden.." Zeg ik voorzichtig