The little sparkle In my life.

~H56~

Julia p.o.v

Ik open mijn mond en sluit hem weer. Ik zoek naar de juiste woorden. Na een kleine minuut open ik terug mijn mond. ''Het spijt me.'' Zeg ik zacht. Ik blijf naar mijn voeten staren en voel dat Karen rustig mijn arm blijft strelen. ''Ik had niet weg mogen lopen gister..'' Mompel ik zacht. ''Maar ik wist echt niet wat ik moest doen, dat stomme stemmetje maakte me gek..'' Ik zwijg even. ''Dat stemmetje zei dat ik weg moest daar, zo snel mogelijk. Dat ik niet meer terug moest.. Dat het leven beter is zonder mij..'' Ik ratel dit aan een stuk door. Ik haal even adem. ''Ik kreeg het niet weg, en ik was zo ver weg, ik werd helemaal gek.. Het deed me zoveel pijn. Het deed oprecht pijn..'' Ik zwijg even, een kleine minuut, niet weten of ik door moet gaan of beter kan zwijgen. Ik zit in een tweestrijd met mezelf. Maar nu ben ik al begonnen, nu moet ik doorgaan. ''Het is raar en gek om te weten dat ik een zus heb, meer als een.. Een die wel een fijne jeugd heeft gehad.. Ik snap het gewoon niet, hoe kan je zo iets doen..'' Ratel ik er achter aan. ''Ik heb zoveel ellende meegemaakt.. En ik neem Klaasje niks kwalijk.. Maar het doet wel echt pijn..'' Zeg ik zacht. Ik leg mijn handen voor mijn gezicht en bijt zacht op mijn lip. Dat is er eindelijk uit.. Ik wou dit gister al zeggen, schreeuwen, eruit gooien.. Maar ik kon het niet, niet waar Klaasje bij was.. Ik denk dat zei zich er net zo rot over voelt als dat ik doe. Er vallen nu een hoop dingen op zijn plek, het rare gedrag van de meiden, de verwarring van Klaasje na de finale, de trekjes die wij beiden hebben.. Ik wrijf in mijn ogen en zucht zacht. Ik voel Karen haar handen de mijne vast pakken, ze haalt ze langzaam van mijn gezicht af. ''Juul, weet alsjeblieft dat Klaasje zich net zo rot voelt als jij nu doet.. Dat klinkt misschien heel stom en niet geloofwaardig.. Maar zei voelt zich zo ontzettend schuldig tegen over jou..'' Zegt Karen zacht terwijl ze me aan kijkt. Ik knik even voorzichtig.

Karen p.o.v

Julia sprak eindelijk haar gevoel uit en dit is ergens heel fijn en ergens maakt het me ontzettend zenuwachtig. Ik sluit mijn ogen en luister naar haar geratel. Na een tijdje is het stil. Tot dat Julia de stilte weer verbreekt. ''Wat gaat er nu gebeuren?'' Vraagt Julia zacht. Ik bijt even op mijn lip, op deze vraag was ik totaal niet voorbereid.. Ik bedoel Julia is 18 en volwassen, ik kan haar in niks tegen houden of verbieden.. Dat kan ik sowieso niet want ik ben geen voogd/verzorger of een van haar biologische ouders.. Ik bijt even op mijn lip. ''Niemand kan je verplichten hier weg te gaan Julia.'' Ik stop even op zoek naar de juiste woorden. ''Je bent 18 en volgens de wet volwassen, jij mag bepalen wat je doet of je hier blijft of je weggaat..'' Ik slik even bij dat en voel een traan opkomen. ''Jij bepaald of je het gesprek aan wilt gaan bij Klaasje, ik bedoel jullie ouders.. Jij mag bepalen of je daar al klaar voor bent..'' Zeg ik zacht. Ik voel de traan ontsnappen uit mijn ooghoek, ik wil Julia niet kwijt en ik wil al helemaal niet dat ze een domme keus maakt door te vroeg het gesprek aan te gaan bijvoorbeeld. Ik zwijg even. ''Maar Juul, weet alsjeblieft dat je er nooit alleen voor staat, je mag hier blijven. Wij kunnen niet meer zonder jouw en wij zien jouw als onderdeel van ons gezin.. Je bent bijzonder Juul, weet dat..'' Zeg ik zacht. ''Anthony en ik zien jouw als onze eigen dochter en Sky ziet jouw als zijn grote zus..'' Zeg ik zacht, en daar is niks aan gelogen. Ik heb het er vaak met Anthony over gehad. Over Julia, hoe hij zich er bij voelt.. Maar op de een of andere manier hebben wij beide een sterk ouder-kind gevoel bij Julia.. Sky begint vaak over Julia uit zich zelf, voor het naar bed gaan.. Over hoe trots hij is op haar en hoe graag hij Julia ziet en dat hij blij is met een grote zus.. En dat zegt hij uit zich zelf. En dat geeft mij oprecht een heel fijn gevoel. Ik kijk even naar Julia. ''Lieverd, ik wil dat je er in ieder geval goed over na denkt.. Ik kan je niks verplichten en in geen een keus tegen houden, maar wil niet te snel.. Praat ook eens met Marthe, Klaasje of Hanne erover..'' Zeg ik rustig. ''En weet dat wij er altijd voor je zullen zijn, dat geld ook voor Kristel en Gene.. Iedereen geeft zo ontzettend veel om je.'' Zeg ik zacht. Ik kijk haar even aan, ik zie haar gewoon nadenken. ''Je hoeft niet nu te beslissen Julia, het is allemaal nog maar zo kort geleden..'' Zeg ik zacht. Ik knuffel haar stevig. ''Kom we gaan naar binnen..'' Zeg ik zacht als ik een regendruppel voel. Ik sta op en help Julia overeind. Samen lopen we naar binnen en zonder dat ik het doorheb ik Julia al naar boven verdwenen. Ik zucht even zachtjes en pak mijn telefoon. Ik zie het berichtje van Kristel en antwoord daarop  ~Julia was vroeg wakker en heeft samen met Sky ontbijt gemaakt, zelf heeft ze heel slecht gegeten en ze is daarna in de tuin gaan zitten. Ze heeft het er moeilijk mee en weet niet goed wat ze er mee aan moet, wat ze moet doen etc..~ Ik verzend het en leg mijn telefoon terug weg. Ik ga naast Anthony zitten en kijk hem even aan. Sky was inmiddels op zijn kamer en ik gok dat Julia ook naar haar kamer is. ''Julia is in een strijd met haar zelf..'' Zeg ik zacht. ''Ze kan niet begrijpen waarom haar/ Klaasje haar ouders dit haar aan hebben gedaan.. En dat wilt ze zo graag weten, maar ik denk dat ze het niet goed aandurft..'' Zeg ik zacht.. ''Ze is nog zo breekbaar'' Ik kijk Anthony even aan. ''Ik ben zo bang dat ze weggaat hier en het helemaal verkeerd gaat lopen.. Ik wil gewoon niet dat haar iets overkomt..'' Zeg ik zacht. Anthony slaat zijn armen om mij heen en trekt me tegen zich aan. ''Ik denk niet dat Julia zomaar weg zou gaan.. Julia heeft voor het eerst echt een thuis, een plek waar ze zich zelf kan zijn.. Waar ze geaccepteerd word.. En vooral waar het veilig is..'' Zegt hij zacht. Ik knik voorzichtig daar heeft hij een punt, Julia heeft nooit een veilige thuishaven gehad, ze is overal mishandeld of verwaarloosd.. ''Ik hoop oprecht dat ze dat zelf ook zo ziet..'' Zeg ik zacht. Net als ik mij in zijn armen wil nestelen gaat de bel. Ik frons even en sta dan op om de deur te openen. Als ik Marthe zie staan glimlach ik even. ''Hey Marthe'' Zeg ik rustig. En ik stap op zij zodat ze naar binnen kan komen. ''Hey Karen.'' Zegt ze zacht en iets wat onzeker.. ''Ik wou even weten hoe het met Julia is, ze reageert nergens meer op en na gister..'' Zegt Marthe zacht. Ik glimlach even. ''Ik snap het, Julia is boven'' Zeg ik rustig. Marthe knikt even. ''Marthe, ze is niet boos, op niemand.. Ze zit alleen met enorm veel vragen..'' Zeg ik zacht en kijk Marthe even in haar ogen aan. Ze knikt even en loopt dan langs mij af om naar Julia te gaan. Ik loop terug naar de bank en nestel me in Anthony zijn armen. ''Marthe is hier voor Julia.'' Zeg ik rustig.

P.o.v Marthe

Ik was al de hele tijd onrustig en het telefoontje met Kristel heeft me iets rustiger gemaakt, maar ergens toch ook niet. Ik zucht even en besluit dan toch naar Julia te gaan. Ik kwam eigenlijk nooit vaak bij haar en sinds ze bij Karen woont nog steeds niet. Ik vind dat ergens ook super ongemakkelijk.. En aangezien Julia toch bij heel veel repetities ook aanwezig is zien we elkaar zo een beetje iedere dag. Ik trek mijn schoenen aan en daarna mijn jas. Ik pak mijn sleutels en loop de deur uit, ik fiets snel naar het huis van Karen. Maar hoe dichter bij ik kom, hoe slomer ik ga fietsen. Ik wil haar zo graag zien, maar ergens ook niet.. Bang voor hoe ik haar aantref. Maar ergens ook bang voor hoe ze gaat reageren. Als ik er bijna ben haal ik diep adem. Ik fiets dan het terrein op en zet mijn fiets aan de kant en op slot. Langzaam loop ik na de voordeur en voorzichtig  druk ik op de bel. Ik voel me net een klein kind.. Als Karen open doet glimlach ik even ongemakkelijk.. Na een kort gesprekje schiet ik de trap op en net als net, die laatste treden.. Die ga ik enorm langzaam op. Eenmaal boven kijk ik even om me heen, ik ben hier denk ik maar 1 of 2 keer geweest. Ik loop langzaam naar Julia haar kamer en klop op de deur. ''Juul'' Zeg ik zacht en schor. Ik bijt even op mijn lip, geen reactie vanuit Julia.. ''Juul'' Zeg ik nogmaals.. Nog steeds geen reactie.. Dat maakt me lichtelijk bang.. Ik leg mijn hand op de deurklink en duw deze zachtjes naar beneden. Ik haal diep adem en open voorzichtig de deur. Mijn ogen worden groot en mijn adem stokt.. Julia zit op haar bed met haar oortjes in en een mesje in haar huid. Van de schrik slaak ik een gilletje. Ik sla mijn handen voor mijn mond en loop voorzichtig naar Julia toe. Haar armen zijn rood van het bloed en de druppels liggen op het laminaat.. Als Julia haar hand met het mesje van haar huid haalt pak ik die vlug in een snelle beweging vast. Ik voel het haar greep om het mesje versterken. Ik voel de tranen over mijn wangen gaan en kijk haar met betraande ogen aan. ''Juul..'' Zeg ik zacht. Ik probeer het mesje uit haar handen te krijgen. Zodra Julia doorheeft dat ik hier voor haar sta, verzwakt haar grip en laat ze het mesje los. Direct barst ze in huilen uit. Ik steek het mesje in mijn buidel van mijn hoodie en ik ren na de badkamer ik trek de kastjes open en zucht even als er nergens verband is.. ''Shit, shit shit..'' Vloek ik zachtjes. Ik gooi de kastjes dicht en ren de trap af, de woonkamer in door na de keuken zonder ook maar iets te zeggen. Ik trek de kastjes open en vind eindelijk verband. Ik trek het uit de kast en ren dan terug naar boven. Ik voelde Karen haar ogen branden. Eenmaal terug bij Julia maak ik vlug maar toch voorzichtig haar armen schoon. Ik bijt zachtjes op mijn lip bij het zien van de verse diepe sneeën in haar armen. Ik wikkel haar beide armen in het verband zodat het bloed daar in komt. Ik ga naast haar zitten en trek haar dan dicht tegen me aan. Ik voel tranen uit mijn ogen ontsnappen. Ik wist dat Julia haar masker te sterk is, ik wist het.. Ik voelde aan alles dat er iets ging zijn wat ik niet leuk vind.. Ik streel zacht over haar bovenarm heen. Julia is een klein hoopje, een klein huilend hoopje.. Ik druk zacht een kus in haar haren. Als ik voetstappen op de trap hoor schieten mijn ogen wijd open.. Ik ben net natuurlijk langs Karen en Anthony gerend.. Ik sluit mijn ogen kort. ''Het spijt me..'' Hoor ik zacht uit Julia komen. ''Its okay babe..'' Zeg ik zacht. Het is niet oké, maar ik kan niet boos op haar worden, niet nu.. Niet in deze situatie.. Ze verdiend nu alle liefde die er is.. Als ik Karen in de deur opening zie staan slik ik even. Ik focus me op Julia en zie dat het verband al helemaal rood is. Ik sluit mijn ogen kort. Karen loopt voorzichtig op ons af en zwijgt.. Ze gaat aan de andere kant van Julia zitten en slaat haar armen om ons heen..

Karen p.o.v

Marthe was naar Julia, ik dacht dat ik haar hoorde gillen maar ik twijfelde en besloot daarom te blijven zitten. Ik kijk voor me en bijt zacht op mijn lip, als ik boven gerommel hoor probeer ik me daarop te focussen, niet veel later hoor ik iemand de trap af rennen en rent Marthe ons zo voorbij, paniek staat in haar ogen, pure paniek. In de keuken hoor ik haar alle kasten open trekken en niet veel later rent Marthe met iets wits in haar hand terug de trappen op. Ik kijk even naar Anthony. ''Ik denk dat dit niet goed is..'' Zeg ik zacht. Ik bijt op mijn lip. In een tweestrijd met mijzelf, Marthe weet vast heel goed wat ze nu doet.. Maar toch.. Na een kleine 5minuten kan ik het niet meer aan, ik moet weten wat er aan de hand is.. Als ik de trap op kom en bij Julia haar kamer aankom blijf ik even in de deur opening staan, Marthe zit met een huilende Julia in haar armen en de tranen stromen over Marthe haar wangen. Julia heeft verband om haar armen wat rood ziet van het bloed en op de grond ligt een bloedplasje.. Ik voel mezelf zo stom nu, hoe heb ik dit niet door kunnen hebben.. Hoe heb ik niet gezien dat Julia er zo erg aan toe is.. Ik loop stil naar de meiden toe en ga aan de andere kant langs Julia zitten. Ik sla mijn armen om zowel Julia als Marthe..