-H7-

184 4 0
                                    

Marthe p.o.v

Ik zag in mijn ooghoek dat Julia mijn foto had gezien ik kijk haar even aan maar volgens mij is ze al diep in gedachten weggezonken. Op de een of andere manier trok het mijn aandacht. Ze is zo anders dan de rest van deze klas. Ze is stil en rustig en vooral alleen.

Julia p.o.v
Ik staar naar het boek dat voor mij ligt. Ik zit nu ongeveer een jaar in deze klas en echt vrienden had ik niet. Alle groepsopdrachten mocht ik ook altijd alleen doen in verband met her oneven aantal in deze klas. Ik pak dan mijn ipod en oortjes uit mijn tas. Ik plug mijn oortjes in en doe dan 1 oortje in. En zet zachtjes muziek aan. Uiterraad had ik k3 aan staan. Ik had als enigste uit deze klas toestemming om in elke les muziek aan te hebben. Ik maak rustig de opdrachten in het boek. Als de bel gaat schuif  ik alles in mijn tas en rits deze dicht. Ik kijk even naar Marthe die rustig haar spullen opruimt en hopeloos om haar heen kijkt. Ik zucht even diep. 'Kom loop maar met mij mee.' Zeg ik dan tegen haar en loop samen met Marthe naar het volgende lokaal. Heel de tijd hebben we geen woord tegen elkaar gezegd. Ik ga dan rustig aan een tafel zitten en waar ik van uit ging gebeurde ook.. Marthe werd door andere meisjes bij hun groepje geroepen..

Marthe.
Ik was Julia zo dankbaar dat ik met haar mee mocht lopen. Net als ik naar de tafel wil lopen waar Julia zit roept een meisje mij. Ik bijt even zachtjes op me lip. Wat moet ik nou.. Ik loop dan na de meiden toe en maak even een praatje met ze en kijk dan nog eens naar Julia. Maar ik besluit toch bij de andere meisjes te gaan zitten.

Julia p.o.v
Ik sla mijn ogen neer als ik zie dat Marthe bij Eva, Jill en Isa gaat zitten. Ik had het ook niet anders verwacht. Ik zal nooit echte vriendinnen krijgen. Ik rommel in mijn tas naar een flesje water en een paracetemol. Ik krijg gewoon hoofdpijn van alles wat er nu door mijn hoofd heen spookt.. Ik haal diep adem en voel tranen op komen. Ik pak dan mijn tas en loop het lokaal uit ik kan dit echt even niet aan.. Ik versnel mijn pas naar buiten en ga tegen de muur aan zitten. Ik laat mijn armen leunen om mijn knieën en voel een traan over mijn wang gaan.

The little sparkle In my life.Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu