Pwede Ba? | Ricci Rivero

30

And just like that, nang dahil lang doon sa pagtanggi ko kay Ricci noong nasa hospital kami, napansin ko na ang pag-iwas ni Ricci.

I thought ako na ang iiwas sa kanya but siya naman pala itong umiiwas na. At least hindi na ako mahihirapan na iwasan siya diba?

And day by day, unti-unting hindi na nga kami masyado nagpapansinan ni Ricci. Wala na. Wala na talaga. Nagkaroon na kami ng isang gap sa isa't isa. At kung ganoon man, Tinohanan ko na ang pag-iwas sa kanya hangga't maari at pwede pa. Tinohanan ko na rin ang pagtigil sa nararamdaman ko sa kanya. If that's possible.

But after a few days din, nakita ko kung gaano niyang tini-try na mag-usap kami ulit. Na bumalik iyong pagkakaibigan namin. Nakita ko ang pagt-try niyang magkaroon siya ng time para sa aming dalawa pero ako iyong laging umiiwas at tinutulak siyang palayo.

Naumpisahan ko na e. Mag mo-move on na ako. There's no turning back na.

But I'm doing the right thing naman diba? Kasi pareho lang naman e. Pagmagkasama kami, mas nasasaktan naman ako. Lagi kong naalala kung ano ako sa kanya at kung hanggang saan lang ako sa kanya

At sa pagtulak ko naman palayo sa kanya, dahil diyan, hindi ko na napanood ang last two games niya sa round 2 sa season. His game with Adamson at sa Ateneo. But I watched him naman sa TV. I watched how happy his team was noong nanalo sila sa round 2 over Ateneo. I watched how happy Ricci is unlike the first round they had, na natalo sila.

Naalala ko kung gaano kalungkot sila noong first round. I remembered how Ricci cried on my shoulders kasi natalo sila and now that, bumawi na sila sa round 2, I wished how I wanted to be there with him. Kung nandoon ako sa kanya noong malungkot siya, sana'y nandoon din ako kung gaano kaligaya si Ricci noong nanalo siya, but due to sad circumstances, I wasn't able to witness on his happy moments

He would always asks me kung bakit hindi ako nakanood sa game niya and I would reason out, it's because of my feet. Naiintindihan naman niya iyon kaya ngayong okay na ang paa ko, at it's elimination round na, hindi ko alam kung ano naman ang ira-rason ko.

Hindi naman sa ayaw kong panoorin games niya but God knows how much I want to be with him to support him sa game niya but then every time, when I'm with him, nakakalimutan ko na naman kung saan ako lulugar, napapairal ko na namanang puso ko, nabibigyan ko na naman ng meaning lahat ng ginagawa niya sa akin at ako iyong umaasa naman ulit sa kanya kahit alam kong wala naman talaga.

And later that night, after ng laro with Ateneo, nagkagulo sa Twitter. Everyone were talking about Ricci na may kasamang babae sa isang restaurant and also kasama family ni Ricci. They were having dinner daw together

I haven't seen the picture but everyone just seems keep talking about it. And ako naman, kahit hindi ko naman nakita ang picture, alam ko na the girl that Ricci's with ay iyong babae na tinutukoy niyang kinikita niya.

Buti na lang, wala ako doon. Kasi kahit rumour lang yon, nasasaktan na ako. Wala na akong ibang nararamdaman kundi sakit. But I think, that's natural. Because when you love someone, dapat handa ka rin masaktan. Kahit kayo man o walang kayo dito sa mundong ito, basta pagnagmahal ka, ihanda mo rin ang sarili mong masaktan. Loving includes hurting.

Dalawang linggo na ang lumipas since I last talked to him. at sa text pa. Hindi na kami nagkaroon ng normal na pag-uusap kasi napapansin kong unti-unti na rin si Ricci umaatras, umiiwas at hinahayaan na niya akong itulak siya palayo sa akin.

When elimination round came, they had a game with the Adamson. Akala ko iimbitahin
niya ako manood sa kanyang laro, just like what he always do, pero wala akong text na nareceive sa kanya. How silly of me. Why would I expect him to invite me to his game when all I do was avoid him and push him away.