Soru işareti?

Özgürlük

-Sen ! Neden yaptın bunu? Hayır ! Hayır buna inanmak istemiyorum ! Bu pisliği sen yapmış olamazsın!

-Neden ? Bana çok mu güvendin?

-Bu yanlış... Hayır hayır hayır buna inanmak istemiyorum! Sen yapamazsın hayır !

Dedim yere eğilip gözyaşları içinde kafamı tutarak. Tüm geçmişim bir hayal gibi gözlerimin önünden geçti. Onunla ilk tanıştığımız aile yemeğindeki, insana güven veren tarzı,içten cana yakın davranışı ve en önemlisi ablamın bir elmasa bakar gibi gözlerinin içine bakışı ! Hayır beni eniştem kaçırmış olamazdı!

-Ne.. neden yaptın bunu? Ne istedin?

Cevap vermeyip sadece gülümsedi. Arkasını döndü karşısındaki duvara bakarak ;

-Gerçekten sana açıklama yapmamı  mı bekliyorsun ?

Bu kelimesinden sonra resmen kan beynime sıçramış gözlerim dönmüştü. Şiddetle ayağa kalkıp;

- Asıl bana açıklayacaksın şerefsiz! 1 yıl boyunca özgürlüğümden,ailemden,kendimden uzaklaşan benim ! Kendi yüzümü unuttum lan ben !

Boynuna silahı dayamıştım. Gözlerimi gözlerine kenetledim. Yüzünde hala o itici ve alaycı tavrı vardı.

-Sen bunları hakettin açelya... Unutma! Herkes hakettiğini yaşar...

Ne nasıl ? Ben bunları hakedecek ne yaptım? Lanet olsun hatırlayamıyorum! Geçmişim hayal meyal aklımda... Ben bunları düşünüp dalmışken birden bire hızlı ve ani hareketle bileğimi büküp silahımı yere düşürmeme sebep olmuştu. Kızlara baktığımda hepsi korkudan birbirlerine kenetlenip sarıldıklarını gördüm. Belinden kendi silahını çıkarıp kafama dayamıştı. Tetiğin sesi geldiğinde kulağıma iyice yaklaştıktan sonra ağzından tek kelime düşmüştü;

-Yolun sonu...

Hayır hemen pes etmeyecektim! Sonu böyle olamazdı! Tüm gücümü ve cesaretimi toplayıp karnına dirseğimi vurmuştum ! Yine bir silah sesi duyuldu. Korkudan kulaklarımı kapayıp yere çömeldim. Hala yaşadığımı gözlerimi açıp karşımdaki kızlara bakınca fark ettim. Evet biri vurulmuştu ! Kendime geldiğimde donup kalmıştım. İlk bulduğum kız vurulmuştu ! Gözleri açık kalmış bir damla yaş gördüm. Bana bakıyordu yardım ister gibi... Ne yapacağımı bilmiyordum... Bağırsam sesim çıkmaz, ağlasam gözyaşım akmazdı... Yanına yaklaştım bana gülümsedi... Kendini birden saldı ve gözleri açık ölmüştü... Benim yüzümden... Kendime geldiğimde cinnet geçirir haldeydim sanki. O pislik mekanı yakmak istedim! Yada sadece o pislik herifin gözlerimin önünde can çekişerek ölmesini istedim ! Sert ve sinirli bir şekilde arkamı dönüp hızlıca üstüne yürüdüm yerdeki silahı alıp çığlık atarak üstüne yürümeye devam ettim. Öylesine gözlerim dönmüştü ki karşımda duvar olsa duvarı yıkıp içinden geçebilecek güçteydim. Oda bunu farketti ki donup hiç birşey yapmadan beni izliyordu geriye çekildi ve hiç acımadan bağırarak;

-GEBER!

Deyip kafasına sıktım. Her tarafa kan sıçramıştı... Bu his inanılmaz rahatlatmıştı. Resmen seri katile dönüşmüştüm. Üstümden tüm yüklerin kalktığını hissettim. Artık kendimi daha özgür hissediyordum. Kızlara döndüm 4üde karşımdaydı. 1 tanesi yere eğilmiş kollarını dizlerine bağlamış odadaki 2 ölüye bakıyordu. Garip sesler çıkartıp git gel yapıyordu. Ağlamıyordu. Hareket etmese onunda orda öldüğünü düşünebilirdim. Yüzünde ifade bile yoktu... Hemen yanına gidip onu sakinleştirmeye ve burdan çıkmazsak özgürlüğümüze kavuşamayacağımızı anlattım. Beni duymadığını biliyorum. Onun hissi ve duyguları öyle bir ağırlaştırmıştı ki bedenini tek başıma kaldıramamıştım. Diğer kızlar yardıma geldi. Hep beraber kenetlenip çıkışı bulmak için yürüyorduk.