Tüm Kaçışlar Kendindendir "hunlay

Bölüm 11: Kimseler Kimseyi Kimsesiz Bırakmasın

EXO- Stay

Ayakların tutmaz olur ve yürüyemezsin, kolların daha fazla uzanamaz ve boşluğa tutunmaya devam edemezsin, düşersin, kimse tutmaz hemde. Üzülmek budur demek yeterli olur mu anlatmak için bilmiyorum. Sadece üzülmek değil bu, hayal kırıklığı, umutsuzluk, terkedilmişlik ve daha nicesi var orada. Siz burada ne görüyorsunuz bilmiyorum ama ben yakılmış bir orman, kurumuş bir nehir görüyorum. Geri dönüşü imkansız değil ama kimsenin onu canlandırmak için bir adım atmaya niyeti yok. Onlar tekrar canlanabilirdi ancak onları ölüme terk ettiler. Onları kırdılar, yok olmaya yüz tutan onları kaderleriyle yalnız bıraktılar, yalnız bıraktılar.

O yanan orman benim, o yanan orman benim çocukluğum, o kuruyan nehir sensin. Hepimiz yok olmak üzere bırakıldık, kaderimizin insafına terk edildik.

Peki şimdi ne yapacağız? Yok mu olacağız, onların dediği gibi aynı. Yoksa bir karar verip yeniden mi doğacağız?
Karar bizim, terk edilmiş ve kısmen ölmüş de olabiliriz, ama vezgeçmedikçe hala bir umut var.

Kaderime cidden inanamıyorum. Tamam sözlerimi tutarım. Büyük çoğunlukla.
Örnek vermem gerekirse yakın zamandan mesela, kapıdaki kişiye yumruk atacağım dedim ve attım, küçükken de babaanneme verdiğim tüm sözleri tutardım.

Ben sadece kendime verdiğim sözleri tutamıyorum.

Evet verdiğim sözleri tutarım dedim. Şimdi sırada o zaman şey var, şey.
Chanyeol'ü pencereden atmak.

Ama şöyle şeyler de var:
1. Altıncı kattayız.
2. Katil olmak istemiyorum.
3. Hapislere düşmek için fazla genç ve yakışıklıyım.
4. KyungSoo ve BaekHyun'un buna izin verecek halleri yok.

BaekHyun'un odasına dalıp Chanyeol ve BaekHyun'a "Ayrılın çabuk, Chanyeol'ü pencereden atacağım!" dediğimde arkamdaki Soo'nun şaşkınlığını somut bir şeymiş gibi hissettim.

Zaten BaekHyun ve Chanyeol'ün şaşkınlığını gözlerimle görüyordum.

BaekHyun sanki her şey normalmiş de bir ben sorunluymuşum gibi o koca ağzını açtı ve şunu dedi:
"Neden be?"

Birazcık aklı olan birinin "Ne?" veya "Ne!" diyeceğinden eminim. İkinci ne ünlem, lütfen, soru değil.

Neden be, demek niye?

Her şey normal, ve sanki benim yeterli bir gerekçem varsa atmama izin verecek olduğu anlamına mı geliyor bu "Neden be?" sorusu?

Bence evet. O yüzden bende diyorum ki "Annenle baban döndü, işte bu yüzden sen, ben, Soo ve Chanyeol'ün yani dördümüzün ölmesindense bir tek Chanyeol'ün ölmesi daha mantıklı geldi. Hem ahdım var, onlar gelirse Chanyeol'ü pencereden atacağım diye. Beni durdurma acelemiz var."

O da bana hak veriyor.

Beni doğru yatağa gidip Chanyeol'ün kolundan tutuyorum. Ki ona dokunduğum için bile isteye elimi kesebilirim birazdan. Neyse.

Onu tutup pencerenin önüne götüyorum. Arkada BaekHyun'dan gürültü yükseliyor, ama sanırım Soo onu durduruyor. Canım arkadaşım. Ya da suç ortağım mi demeliyim?

Pencereyi açıyorum ki ne göreyim? Hadi söyleyin ne göreyim? Siz söyleyin.
Tamam ben söylerim.

Byun amca neredeyse pencerenin altına park etmiş, hıza olarak yani, altıncı kata park edemez, zira arabalar uçmuyor.

Düşüncelerim saçma mı? Siz böyle korksaydınız sizi de görürdük.

Yani en iyi ihtimalle Chanyeol'ü pencereden atarsam Byun Amca'nın ayaklarının dibine düşer. Ki bu olunca büyük ihtimalle Byun Amca sevinçten yaşlanmış gözlerini yukarı kaldırır ve bana gurur dolu bir öpücük atar.