It's Complicated. Larry Stylinson❤

#35 Dit had ik niet verwacht..

Harry Pov.

Zo snel als ik kan ga ik naar huis.
Als ik aankom ring ik de bel luid en duidelijk. Na een minuut is de deur nogsteeds niet open gegaan.
Ik begin me echt zorgen te maken..
Ik druk nog een keer hard op de bel en uiteindelijk gaat de voordeur open.
Johannah staat in de deuropening.

'Hey, Harry.' Begroet ze me vrolijk.

'Hey, bent u al thuis?' Vraag ik.

'Louis heeft me gebeld..' Antwoord ze wat zachter. Haar enthousiastme is weg. Haar glimlach verdwijnd.
Er is echt iets goed mis..

'Waar is hij?' Vraag ik haastig.

'Boven in zijn kamer.' Voordat Johannah haar zin heeft afgemaakt, sprint ik zo snel mogelijk naar boven.

Als ik boven aankom klop ik zachtjes op de deur.

'Babe..?' Zeg ik zachtjes. Ik hoor geen antwoord, maar wel luide snikken.

Langzaam doe ik de slaapkamerdeur open. Ik zie een vorm van een lichaam onder de dekens en hoor nogsteeds dezelfde snikken.

'Lou..?' Vraag ik zachtjes. Hij drukt zijn hoofd dieper in kussen.
Ik loop langzaam richting het bed en kom naast hem zitten. Hij ligt nogsteeds op het bed met zijn hoofd in het kussen. Om Louis te horen huilen doet me echt pijn. Vooral omdat ik niet weet waarom hij huilt.
Ik ben bang dat ik de reden ben.
Onderweg hier naartoe ben ik elke seconde aan het brainstormen geweest, wat het probleem kon zijn.
Helaas kon ik niks bedenken..
Ik heb zoveel vragen..

Ik haal langzaam mijn hand door zijn haar.

'Baby..?' Mompel ik. Hij tilt langzaam zijn hoofd van het kussen en kijkt me aan. Zijn ogen staan duf en hij heeft grote, rode kringen rond zijn ogen.
Hij heeft duidelijk gehuild.

Louis pakt het deken vast en trekt het omhoog, als een teken dat ik eronder kan liggen. Ik kruip onder het deken en leg hem in mijn armen.

Als Louis zijn hoofd in mijn nek legt begint hij harder te huilen. Ik weet niet goed wat ik moet doen.. Moet ik hem laten uithuilen? Moet ik hem alleen laten?
Nee, dat laatste sowieso niet..
Ik kan Louis nu echt niet alleen laten.
Hij heeft duidelijk mijn hulp nodig.
Het geeft mij rust dat hij wou dat ik hem moest troosten. Dan is er een grote kans dat het niet mijn fout is, dat hij nu zo gebroken is.

Ik streel nogsteeds langzaam door zijn haar. Dat zorgt ervoor dat hij rustiger wordt.

'Shh, Lou.. Het is okay..' Kalmeer ik.

'N-Nee, dat is het niet..' antwoord hij.
Er is dus echt iets ergs aan de hand..

Na een tijdje is Louis al rustiger geworden. Nu is het moment om hem te vragen wat er aan de hand is.

'Lou, kan je me vertellen wat er aan de hand is..?' Vraag ik zachtjes.

'D-Die.. Lina h-heeft.. Z-Ze..' Stottert Louis. Hij komt duidelijk niet uit zijn woorden.

'Wat is er met Lina, babe?' Probeer ik.
Hij moet het me vertellen. Ik wil hem helpen, want ik haat het om hem zo te zien. Het herinnerd me aan de dag dat ik Louis ontmoette naast de school.
Louis keek bijna net zo verdrietig als nu. Het breekt mijn hart in duizend stukjes. Het ergste om te zien..

'Z-Ze zat vroeger bij m-mij op school..'
Begint Louis.
'Z-Ze heeft me vroeger ge-gepest..'
Maakt hij af. Shit.. Dit had ik niet verwacht..

Ik ken Lina van vroeger toen we klein waren. We waren buurjonge en buurmeisje van elkaar. We waren heel close. Niemand kon ons scheiden. Totdat mijn vader wou verhuizen door zijn werk. Mijn moeder en ik wouden het allebei niet, maar we moesten wel. Het was heel lastig voor mij om afscheid te nemen van Lina, maar ik had nooit verwacht dat ze zoiets zou doen..

'Ohh, baby.. Ze is waarschijnlijk echt veranderd..' antwoord ik na een tijdje.
Louis schud hevig zijn hoofd.

'D-Die blik in haar ogen herinnerd me aan vroeger..' mompelt hij.

'Dat snap ik, schat.. Het spijt me dat ik je niet kon helpen toen je haar zag in de toiletten.' Antwoord ik eerlijk.

'Daar kon jij niks aan doen..' Antwoord hij terug. Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd.

'Wil je dat ik met haar praat?' Stel ik voor.

Louis haalt zijn schouders op.
'Misschien herkent ze me niet eens meer..'

'We zien wel hoe het gaat, okay? Je moet het me wel vertellen als er iets aan de hand is..'
Louis knikt als antwoord.

Ik leg 2 vingers onder zijn kin en laat hem mij aankijken. Ik raak verdwaald in zijn ogen en begin hem te zoenen.
Het is een korte, maar fijne zoen.
Gewoon, om elkaar te laten weten dat we er voor elkaar zijn. Een schouder om op te huilen is belangerijk in deze momenten. We hebben beiden onze eigen problemen, net zoals ieder ander mens. Soms moet je het zelf oplossen, maar een steun is altijd goed. Ik ga Louis steunen en hij mij.

Samen komen we hier uit..

Hadden jullie dit verwacht?
Laat het weten ---------------------------»
X A