ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ 2

Κεφάλαιο 28 - Θα με συγχωρήσεις;

Ο Νικηφόρος  πάρκαρε το αυτοκίνητό του πίσω από τα αστυνομικά με τους φάρους και πετάχτηκε έξω. Είδε τους αστυνομικούς να βγάζουν με χειροπέδες έναν άντρα από το μικρό εξοχικό σπίτι. Ο φίλος του ο  αστυνομικός τον πλησίασε :

"Ο τύπος μας είπε οτι η Δανάη το έσκασε, μάλλον με την βοήθεια της συνεργού του."

" Και που είναι τώρα; " ρώτησε εκείνος με αγωνία.

"Την ψάχνουμε. Μάλλον θα κρύφτηκαν στο δάσος. Έστειλα άντρες για να τις βρούνε."

Ο Νικηφόρος κοίταξε το σκοτεινό δάσος : "Πάω να την ψάξω."

Άρχισε να τρέχει ευγνωμονώντας το φεγγάρι που φώτιζε το δρόμο του. Οι σκιές κινούνταν γύρω του καθώς ο αέρας άρχισε  να περνάει πιο δυνατός ανάμεσα από τα δέντρα. 

Σταμάτησε δίπλα σε ένα ρέμα και κοίταξε γύρω του.  Άκουσε τους αστυνομικούς να φωνάζουν και φαντάστηκε οτι η Δανάη θα ήταν πολύ φοβισμένη για να τους ακούσει και να τους πλησιάσει. Θα νόμιζε οτι ήταν συνεργοί του κακοποιού που προσπαθούσαν να την παγιδεύσουν. Ήταν ένας από τους λόγους που ήθελε να πάει να την βρει ο ίδιος και ο άλλος ήταν γιατί πλέον δεν μπορούσε να περιμένει χωρίς να κάνει τίποτα.

Είδε  μπροστά του σκαλωμένο σε ένα θάμνο, ένα μικρό κομμάτι από λεπτό γαλάζιο ύφασμα. Ήταν σίγουρος οτι ήταν από την μπλούζα της Δανάης. Ήταν στο σωστό δρόμο. Άρχισε και πάλι να τρέχει.

Η Δανάη άκουσε πίσω της άντρες να φωνάζουν το όνομά της.  Ο απαγωγέας μάλλον ενημέρωσε και αυτούς που θα πήγαιναν να την πάρουν και τώρα την έψαχναν όλοι μαζί.

Τα μάτια της βούρκωσαν στη σκέψη οτι θα την έπιαναν όμως αισθανόταν οτι το σώμα της είχε φτάσει στα όριά του. Με το ζόρι ανάσαινε και τα πόδια της έτρεμαν αλλά δεν ήθελε να σταματήσει. Δεν έπρεπε να την πιάσουν. Σκόνταψε και τρέκλισε. Το πόδι της γύρισε και έπεφτε όταν δυο δυνατά χέρια την συγκράτησαν.

Η Δανάη άρχισε να παλεύει στα τυφλά: " Άφησέ με !!! Δεν πρόκειται να έρθω μαζί σου. Άφησέ με!!"

"Δανάη, εγώ είμαι. Δανάη." Τα χέρια την έσφιξαν επάνω σε ένα δυνατό σώμα, χωρίς να της αφήσουν περιθώρια να κινηθεί. " Σε βρήκα!! Επιτέλους σε βρήκα!!"

Η Δανάη σταμάτησε να παλεύει και γύρισε να κοιτάξει τον άντρα που την κρατούσε. Ήταν ο Νικηφόρος.

Εκείνος είδε τα χείλη της να τρέμουνε  και τα μάτια της να πλημμυρίζουνε με δάκρυα ανακούφισης την στιγμή που τον αναγνώρισε : " Με απήγαγαν. Φοβήθηκα πολύ." του είπε με παράπονο μικρού παιδιού, πριν πέσει στην αγκαλιά του με αναφιλητά.