ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ 2

Κεφάλαιο 60 - Τα λάθη του παρελθόντος σε ακολουθούν, είναι η σκιά σου...

Μόλις ο Στέφανος σταμάτησε το αυτοκίνητο μπροστά στην είσοδο του σπιτιού από μέσα πετάχτηκαν με αγωνία οι γονείς της Δανάης. Εκείνη άνοιξε την πόρτα και κλαίγοντας έπεσε στην αγκαλιά τους.

Ο πατέρας της την έσφιξε και της είπε τρυφερά: " Όλα περάσανε. Όλα τελείωσαν. Τώρα είμαστε όλοι μαζί. "

Η μητέρα της δεν μπορούσε να μιλήσει μόνο την αγκάλιαζε και έκλαιγε.

Όταν μπήκαν στο σπίτι η Δανάηκοίταξε γύρω της αναστατωμένη και μετά είπε: " Θα πάω να κάνω ένα μπάνιο." και έφυγε τρέχοντας για το δωμάτιό της .

Ο Στέφανος κοίταξε τους σαστισμένους γονείς της: " Είναι ακόμη σοκαρισμένη, θα συνέλθει." προσπάθησε να τους καθησυχάσει.

Η Δανάη μπήκε στο μπάνιο και ενώ το νερό έπεφτε επάνω της, εκείνη σκεφτόταν όλα όσα είχαν συμβεί:

Την αγωνία της όταν δεν μπορούσε να βρει το Νικηφόρο στο τηλέφωνο, την μέρα της απαγωγής, την μοναξιά που ένιωθε όσο την είχαν κλεισμένη σε εκείνο το δωμάτιο με τη σκέψη οτι ο Νικηφόρος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ πραγματικά για εκείνη και τον πόνο που ένιωσε όταν είδε τον Στέφανο που ήρθε να την σώσει, ενώ στη θέση του ήλπιζε οτι θα ήταν ο Νικηφόρος. Εκείνος όμως δεν είχε πάει ούτε καν στο σπίτι της, για να δει αν ήταν καλά μετά την απελευθέρωσή της.  Δεν ενδιαφερόταν καθόλου για εκείνη. Ήθελε πάντα την Χριστίνα. Αυτήν περίμενε τέσσερα χρόνια και γι αυτό από τη στιγμή που εκείνη γύρισε, έτρεχε συνέχεια κοντά της αγνοώντας ακόμη και την δουλειά του.

Έσφιξε τα χείλη της και άφησε τα δάκρυά της να ανακατευτούν με το νερό που έτρεχε επάνω της. Όλα όσα της έλεγε για τα αισθήματά του ήταν ψέμματα.

Η Δανάη ντύθηκε και κατέβηκε στο σαλόνι που την περίμεναν οι γονείς της, ο Στέφανος και ένας άλλος άντρας, που ο Στέφανος τον σύστησε σαν αστυνομικό.

Ο άντρας της έκανε ερωτήσεις που η Δανάη απαντούσε σαν να μιλούσε για κάποιον άλλο.Το πρόσωπό της παρέμενε ήρεμο και χαμογελαστό, σαν μάσκα, ενώ μιλούσε ακόμη και για πράγματα που σίγουρα την είχαν τραυματίσει ψυχικά. Οι γονείς της την κοίταζαν ανήσυχοι και ο Στέφανος με απορία.

Όταν ο αστυνόμος τελείωσε τις ερωτήσεις και έφυγε, ο Στέφανος είπε συνοφρυωμένος: "Θα ήθελα να σας μιλήσω για λίγο."

Όλοι τον κοίταξαν με περιέργεια και εκείνος άρχισε να μιλάει: " Θέλω πρώτα πρώτα να σας ζητήσω συγνώμη, γιατί σας είπα ψέμματα."