Het leven van Nourdinne (VOLTOOID)

Hoofdstuk 4

Een week later...

Het is eindelijk vakantie. Voor 1 week dan. Niet dat het bijzonder is ofzo. Ik heb toch niets te doen. Alleen een beetje met mijn zoontje spelen enzo. "Papa papa!" hoor ik Ahmed roepen. Ik sta op en ren naar buiten. Daar zie ik hem op een gloed nieuwe fiets. "Ahmed? Van wie is die fiets?!" riep ik. "Van mij papa" zegt hij blij. "Van jou?! Van wie heb je die gekregen?" "Van Bou" "Bou?" "Ja!" riep hij en fietst rondjes.

"Kom even hier" hij fietst naar me toe. "Wie is Bou?" "Een meisje" antwoord hij. "Bou is haar afkorting zei ze" zegt hij. "Weetje het zeker? Hoe ziet ze eruit?" vraag ik. Hij haalt zijn schouders op en fietst weer rondjes.

Bou? Ik ken niemand die in haar naam Bou zit! Misschien iemand die ons gewoon zielig vind en Ahmed een fietst gunt. Ik wil helemaal geen medelijden. Dat helpt me niet. "Papa Bou is heel mooi!" roept hij. "Oke Ahmed het gaat zo regenen dus kom naar binnen" "Maar ik wil..." "Morgen weer het gaat regenen" "Oke papa" hij stapt af en samen met zijn fiets loopt hij naar binnen. "Ahmed weetje het zeker dat je het hebt gekregen van Iemand?" "Jaa! Zij heeft mij dit gegeven" zegt hij en haalt een briefje te voorschijn. Ik pak die en begin te lezen.

Veel plezier met je nieuwe fiets! <3
Je bent een hele lieve jongen en je verdiend het. Doe de groeten aan je vader.

Liefs Bou.

Heel lief van haar. Maar het had niet gehoeven. Ik kon wel geld sparen. "Bou is heel lief" "Ja als jij het zegt kleintje" zeg ik en aai zijn hoofd. Ik leg zijn fiets aan de kant en sluit de deur. "Wil je wat eten?" "Jaa!!" ik liep naar de keuken en schep rijst voor hem. Voor een man kan ik wel goed koken. Al zeg ik het zelf haha.

Flashback
"Jou ouders accepteren mij niet lieverd" zeg ik zachtjes tegen Samira. "Dat maakt niets uit! Ik accepteer hoe jij bent. Of je nou rijk bent of niet. Ik hou van je hoe jij bent" zegt ze. Ik glimlach en neem haar in mijn armen. "Ik ben niet een mooie man, maar Insha Allah zal onze zoontje de schoonheid hebben van zijn moeder" zeg ik. "Uiterlijk is niet belangrijk schat, ik viel voor jou mooie innerlijk" zegt ze. "Ik hou echt zoveel van jou he" zeg ik en druk een kusje op haar neus. "Ik hou ook van jou"
"Samira?" "Ja schat" "Ik ben bang dat je me gaat verlaten omdat ik arm ben en omdat mijn familie mij niet wilt" zucht ik. "Ik ga jou nooit verlaten schatje. En zoals ik al zei! Het maakt niets uit of je rijk of arm bent Nourdinne! Ik ga jou echt nooit verlaten gekkie!" riep ze. "Beloof je me dat?" "Beloofd" zegt ze. Hand in hand lopen we door het strand.

Eind flashback

Leugens... Al haar worden waren leugens... Ik vertrouwde haar zo erg! Ik hield en hou nog steeds van haar. Zij en Ahmed waren het enige dierbare die ik had. Gelukkig heb ik Ahmed nu. Maar ik heb een vrouw nodig. Een vrouw die mij kan steunen. Een vrouw die mij kan accepteren hoe ik ben. Een vrouw die... mij nooit verlaat. Ik heb steun nodig... Heel veel steun van een vrouw waar ik zielsveel van hou.

"Papa ik ben moe" mompelt Ahmed. "Kom" ik til hem op en breng hem naar zijn kamer. "Slaaplekker" zeg ik en sluit de deur. Ik verricht het gebed en ga ook slapen. Morgen weer een lange dag zoals altijd.

-
Next Day
Samen met Ahmed loop ik het huis van mijn beste vriend Ilyah binnen. Ik stop even met lopen als ik Ahmed zijn naam hoor. Ik hoor Ilyah praten met zijn moeder. "Nee mama! Nourdinne heeft steun nodig. Hij staat er helemaal alleen voor" "Maar schat ik vind het nu wel irritant worden hoor! Elke keer brengt hij zijn zoon hier heen. Dat vind Burhan niet leuk" "Mama je moet het begrijpen! Nourdinne heeft hulp nodig" "Dan zoekt hij toch een vrouw!" "Dat gaat niet zo makkelijk" "In iedere geval ik kan niet meer op Ahmed letten" zegt zijn moeder. Ik stop met afluisteren en loop het huis uit.

Zie je... Niemand accepteer mij en mijn zoon. Ze sluiten ons buiten. Alsof wij monsters zijn. Alsof wij hun willen eten. Ik heb ze nooit wat aangedaan. Dit is een arme wijk en dan doen ze alsof ik de armste mens ter wereld ben. Iedereen in dit wijk is arm. Maar ze zijn zo gemeen. Niemand die goed met elkaar kan omgaan. Ze zijn allemaal verschrikkelijk!

"Papa ik moet naar Bou toe!" roept Ahmed opeens. "Bou? Waarom?" "Ik wil snoep!" "Krijg... Krijg je snoep van haar?!" "Ja!" riep hij blij. Nu begin ik te twijfelen. Stel het is iemand die mijn kind wilt ontvoeren?! "We gaan naar huis" zeg ik. "Nee papa! Ze zei dat ik 5 uur naar park moet gaan" zegt hij. "En hoe weet jij dat het 5 uur is?" hij wijst naar een kerk. "Ik ga mee. Ik wil haar zien" zeg ik. "Nee dat mag niet!" "Waarom niet?" "Ze wilt jou niet zien" zegt hij. Wel heel raar dit hoor! Ik negeer hem en samen lopen we naar het park.

Na een tijdje rent hij naar iemand toe. Een dame met abaya, gezichtssluier en handschoenen knuffelt hem.  Ik loop naar ze toe. "Bou dit papa" zegt hij. De dame staat op en kijkt me aan. Ze heeft mooie grijze ogen Masha Allah. Ze geeft Ahmed een zak snoep. Hij lacht en gaat op de bank zitten.
"Wie ben jij?" vraag ik. "Mijn naam is Bouthaina..." zegt ze zacht. Haar stem is zo zacht... Zo mooi.......

••••

Ik vind de naam Bouthaina echt prachtig😍