Het leven van Nourdinne (VOLTOOID)

Hoofdstuk 26

PP Bouthaina

Ik leg alles op tafel. Ik ben echt trots! Ik heb zoveel eten gemaakt omdat Nourdinne de hele tijd zei dat hij honger heeft. Nu maar hopen dat hij de meest eet. "Ben je moe schat?" Vraag ik aan Ahmed. Hij knikt slaperig en wrijft in zijn ogen. "Kom, neem even een douche en ga lekker in bed liggen" zeg ik.

"Slaaplekker" zeg ik en druk een kusje op zijn hoofd. Ik sluit zijn deur en loop naar Nourdinne zijn kamer. Hij ligt lang te slapen. "Nourdinne?" "Hmm" "Het is bijna Iftar" zeg ik. "Wil je even blijven?" "Waarom? Kom naar beneden" zeg ik. "Gewoon vertel een verhaaltje" "Ben je 5? Gedraag je" zeg ik. "Ik hou van jou stem" zegt hij. "Okee mohiem kom" zeg ik. "Bouthaina" hoor ik hem nog zeggen voordat ik zijn kamer verlaat.

"Je maakt altijd zoveel he" lacht hij. "Omdat je altijd zegt dat je honger hebt" "Hmm dankjewel lieverd" ik knik en neem plaats. Ik ben bijna jarig! Weer een jaartje ouder. 21 hmdl.

Ik hou mijn tranen in als ik terug denk aan wat er gebeurde vandaag. Was ik maar thuis gebleven...

PP Nourdinne
Ik heb het gevoel alsof ze boos is op mij. Ze doet zo kortaf. Ik wil niet dat ze boos wordt op mij. "Bouthaina, waarom ben je boos?" Vraag ik. Ze kijkt me aan met haar mooie grijze ogen. "Ik ben helemaal niet boos hoor" zegt ze zacht. "Echt niet? Waarom doe je zo kortaf? Heb ik iets verkeerds gedaan?" "Nee, eet nou verder" zegt ze. Ze is volgens mij boos. Boos omdat Samira mij kuste. Dat snap ik wel, ik zou ook niet leuk vinden als iemand haar kuste. Ookal duwde ik haar meteen weg, ik snap dat het niet leuk is.

"Bou..." "Nourdinne, eet nou! Ik ben niet boos Wollah. Om wat moet ik boos zijn? Ik heb geen reden. Het is alleen... ik heb een erge hoofdpijn dus maak je niet druk" zegt ze. Ik kijk haar goed aan. "Vertel maar wat er is" zeg ik. Ik weet dat ze liegt nu. Ze zit er ergens mee maar wilt waarschijnlijk niet vertellen. "Er is niks" zegt ze. Geschrokken laat ik mijn lepel vallen. "W...waarom rolt er traan uit jou ooghoek?" Vraag ik. Ze kijkt me aan en barst uit in tranen.

"Bouthaina wat is er?" Vraag ik. "N...nourdinne" snikt ze. "Wat is er aan de hand? Heb ik wat verkeerd gedaan? Zeg het me alsjeblieft! Wat heb ik gedaan? Heb ik je laten huilen? Het spijt me ik..." "N..nee m..mijn ouders... Nourdinne mijn ouders " huilt ze. "Wat is er met je ouders? Hebben ze je wat aangedaan?" ze staat op en loopt naar me toe. Ik neem haar in mijn armen en begin haar te troosten.

"Rustig lieverd, vertel wat er aan de hand is. Ik hou er niet van als je huilt" zeg ik. "Mijn ouders... ze.. ze bedriegen mij Nourdinne" huilt ze. "W...wat" kwam er uit mijn mond. "Hoe bedoel je? Ze lieten ons toch met rust! Wat hebben ze gezegt?" Vraag ik geschrokken. Ze kijkt me met betraande ogen aan.

"Ik... ik kwam hun tegen en... mijn vader... hij zei dat als ik niet doe wat hij wilt, dat hij dan Ahmed wat aan gaat doen" snikt ze. Mijn ogen gaan wijd open. "WAT!" Schreeuwde ik boos. "Wat wilt hij dat je doet?!" "T...trouwen met de zoon van zijn beste vriend" mijn hart brak toen ze dat zei.

Nee nee nee en nog eens nee! Ze is alles wat ik heb! Ze mag me niet verlaten!! Dat mag gewoon niet! "Ik wil het niet Nourdinne" huilt ze. Wat een vreselijke vader heeft zij. "Je gaat niet met hem trouwen Bouthaina. Je bent van mij" zeg ik en hou haar strak vast. "Ze gaan Ahmed iets aan doen. H...hij moet..." "Weten ze waar we wonen?" Ze schud van nee.

"Geen stress schat, het komt wel goed. In Sha Allah" zeg ik. "Ik ben bang" zegt ze zacht. "Het komt goed, het komt goed..."

PP Bouthaina

Flashback

"Hey lieverd" grijnst mijn vader. Ik draai me om, om weg te lopen maar mijn moeder houdt me tegen. "M..mama" zeg ik zacht. "Ik heb je gemist schat" zegt ze en knuffelt me. Verstijft blijf ik staan. Hoe wisten ze dat ik hier was? Hoe!

"We hebben niet veel tijd, ik kwam je een boodschap brengen" zegt mijn vader. "Luister, ik heb geregeld dat je met Omar mag trouwen. Hij is een goeie jongen en de zoon van mijn beste vriend. Je MOET met hem trouwen, het is niet dat je een keuze hebt. Zo niet, heb je een grote probleem" zegt hij. Met grote ogen kijk ik hem aan. "Ik ga helemaal met niemand trouwen" zeg ik trillend.

"Zoals ik al zei, je hebt geen keus. IK heb hem voor jou gekozen dus je MOET trouwen" zegt hij boos. "Nee ik wil het niet! Mama zeg iets!" Riep ik huilend. "Hij zal goed voor je zijn" zegt ze. "NEE! Ik ga niet trouwen! Jullie zouden mij en Nourdinne met rust laten!" "Achja... ik ben van gedachten veranderd"

"I..ik wil niet trouwen met Omar. Papa alsjeblieft! Doe mij dit niet aan! Ik ga echt niet trouwen met hem" "Dan gebeurt er wat met dat kind van die zwerver" lacht hij. "Nee'! Dat kun je niet maken! Papa alsjeb..." "Je hebt 2 dagen om afscheid van die zwerver te nemen. En over 2 dagen precies om 13:00 uur verwacht ik je hier. Kom je niet? Dan weetje wat er gaat gebeuren" zegt hij. Mijn moeder kijkt me vies aan en loopt weg samen met mijn vader.

Eind flashback

Hoe harteloos kunnen mensen wel niet zijn. Ik ben hun bloed eigen dochter!!!

•••••••

❤️🌟