Het leven van Nourdinne (VOLTOOID)

Hoofdstuk 14

"Ik moet even weg weldi! Bouthaina is onder weg" zegt Fadoua. Tante van Bouthaina. "Is goed" zeg ik. Ze glimlacht en verlaat de deur. "Ik wil terug naar Bou" zegt Ahmed. "Ze komt zo kleine" zeg ik. Hij knikt en kijkt verder naar zijn film op tv. Met mijn handen ga ik door mijn haren. Ik wil hier niet zijn?

"De deur bel gaat! Het is vast Bou, wil jij open doen?" Ahmed knikt blij en rent naar de deur. "Salaam" hoor ik haar geruste stem zeggen. "Alaikum Salaam" zeg ik. Als ze binnen komt doet ze haar gezichtssluier af. "Hier Ahmed, snoep voor jou" zegt ze lief tegen ahmed. "Jeej!" Roept hij. "Niet veel eten he" zeg ik. "Laat hem toch" zegt ze. Met 2 zakken snoep in zijn handjes loopt hij weg.

Stil zitten we voor ons te staren. Ahmed is in de woonkamer gaan spelen en wij zitten op het balkon. "Nourdinne..." zegt ze uiteindelijk om het stilte te verbreken. "Ja?" "Het spijt me zo" zegt ze en kijkt me aan. "Waarvoor spijt het je?" "Mijn vader" "Het maakt niets uit... Ik begrijp hem wel" "Hij doet nooit lief tegen mensen. Het spijt echt voor zijn woorden en..." "Het maakt niets uit Bouthaina" onderbrak ik haar. "Ik schaam me voor mijn vader" "Dat hoeft niet, laten we het gewoon vergeten oke?" Ze knikt langzaam.

"Je moet dit nooit vergeten" zegt ze en geeft me een portemonnee met een creditcard die ik van haar heb gekregen en wat losse geld. "Heel erg bedankt Bouthaina" zeg ik. "Geen dank" "Waarom ben je zo lief?" "Hmm ik kan ook gemeen doen als je wilt" glimlacht ze. "Doe maar niet haha ik heb genoeg mensen die gemeen zijn gekend" "Achja aan zulke mensen moet je gewoon geen aandacht aan besteden" zegt ze. "Ja je hebt gelijk"

Moet ik haar vertellen dat ik hier niet wil zijn? Ik voel me hier echt niet op mijn gemak en ik weet niet waarom. Maar dat is onbeleefd, want zij heeft het voor me geregeld. Ik weet niet wat ik moet doen. Het enige wat ik wil is weg van hier... Ik ga het gewoon zeggen.

"Bouthaina?" Ze kijkt me vragend aan. "Ik uhm... ik eh" "Wat is er?" "Ik voel me hier niet op mijn gemak" zeg ik. Ze kijkt me raar aan wat ik al had verwacht. "Waarom niet?" Vraagt ze. "Ik weet het niet maar ik voel me gewoon niet thuis hier" zucht ik. "Oh uhm... dan kan ik je naar mijn eigen huis brengen in Parijs" zegt ze. Met grote ogen kijk ik haar aan. "Heb je een huis in Parijs?" Vraag ik verbaast. "Ja, maar niemand weet het. Ik heb het zelf gekocht" zegt ze zacht. "Jij bent de rijkste persoon die er bestaat" "Nou nee haha" lacht ze zacht.

"Maar het hoeft niet. Ik kan weer gaan werken en een huisje huren in..." "Niks daar van! Je mag in mijn huis in Parijs wonen. Het is een eindje rijden maar dat maakt niets uit" "Bouthaina ik kan werken en..." "Je kan inderdaad werken maar je moet eerst een diploma hebben" zegt ze. "Die heb ik niet. Ik bedoel werken als schoonmaker en..." "Nee ben je gek" "Jawel, ik ga werken als scho" "Nee Nourdinne" "Jawel" "Nourdinne" "Bouthaina, je hebt echt veel voor me gedaan wollah. Maar ik kan niet voor altijd in een huis wonen op jou kosten. Ik lijk wel een vrouw en jij de man. Zo hoort het niet! Ik moet dingen doen die mannen horen te doen. Ik moet werk zoeken en voor mezelf en Ahmed zorgen" zeg ik en kijk haar aan.

"Maar ik doe het met alle plezier Nourdinne. Ik heb er geen problemen mee hoor" zegt ze. "Dat weet ik maar..." "Je gaat in mijn huis in parijs wonen" onderbrak ze me. "Ik..." "Ik breng je morgen daar naar toe" "Ma..." "Niks maar" "Bouthaina" "En ik regel werk voor je" "Hoe?" "Vertrouw je me?" vraagt ze. "Met heel mijn hart. Jij bent tenslotte de enige die ik kan vertrouwen" "Hmdl, reken maar op mij" zegt ze. "Wat ben je van blij?" "Is een verrassing" "Bouthaina" ze lacht en staat op. Net wanneer ze de deur wilt uitlopen trek ik haar terug. Maar dat had ik beter niet moeten doen want ze kwam terecht op mijn schoot. "Ehh..." met een rode hoofd staat ze op en loopt weg.

Dat was ongemakkelijk...

-

Ik loop de woonkamer binnen en zie haar spelen met Ahmed. Met een glimlach leun ik tegen de deur. Ze is zo prachtig, schattig en respectvol. Ma Sha Allah. "Papa!" Roept Ahmed. "Ik moet gaan" zegt ze zacht. "Is goed, bedankt voor alles Bouthaina" "Geen dank. Ik doe het met alle plezier, mohiem morgen kom ik rond 9:00 uur" zegt ze. "Ik ga alleen omdat je zo koppig bent" zeg ik. "Ik ben niet koppig hoor" zegt ze. "Hahaha oke oke" lach ik. Lachend loopt ze naar de deur. "Ik zie je morgen weer Ahmed" "Doei Bou!" Roept hij. Ze glimlacht nog naar me en loopt de deur uit.

Ik denk dat ik van haar ho.... Laat maar......

•••••••

❤️🌟