Het leven van Nourdinne (VOLTOOID)

Hoofdstuk 45

Dank jullie wel voor de 100k lezers❤️🌹

—

PP Nourdinne

"Trek je sokken aan" zeg ik tegen Ahmed. Hij knikt en doet wat ik zeg. Ik trek mijn jas aan en pak mijn sporttas. Varwel Samira. In sha allah laat je ons met rust. Ik hoop dat ze een man vindt waarmee ze gelukkig gaat worden. Het slechtste aan haar is, ze denkt altijd aan zichzelf. Nooit denkt ze aan de gevoelens van een andere. Altijd is het zij die gelijk heeft of wat dan ook, volgens haar. Abnormaal dit.

Ik pak Ahmed zijn hand vast en doe de deur open. "En waar denk je naar toe te gaan?" Hoor ik een man zeggen. "Ehh een weekendje weg met mijn zoon" loog ik. "Aha! En daarna nooit meer terug komen zeker? Dacht het niet bro! Loop naar binnen en pak je spullen weer uit" zegt hij. "Ik kom wel terug" zeg ik. "Nee, mevrouw Samira zei dat ik ervoor moest zorgen dat je niet weggaat" zegt hij. Ik wist het! Wollah zij is echt vreselijk.

"Alsjeblieft laat me gaan. Zo... zo kan ik niet leven" zeg ik zacht. "En hoezo niet? Je bent haar man je hoort..." "Ik ben haar man niet" onderbrak ik hem. "Hoe bedoel je?" Ik zucht en zonder dat ik het door heb vertel ik hem het hele verhaal. Hoe vreselijk Samira is moet iedereen weten. Dat ik ooit nog met haar getrouwd was. Ze had zo'n lieve uitstraling toen. En nu? Een heks. Letterlijk en figuurlijk een heks.

"Het spijt me voor je" zegt hij na een lange stilte. "Alsjeblieft, laat ons gaan. Ik kan hier niet leven dat kan gewoon niet" zeg ik. "Ik... ik mag je niet laten gaan. Anders gaat ze me ontslaan" zegt hij. "Neem zelf ontslag. Samira behandeld mensen slecht, of heb ik het mis?" "Je hebt gelijk maar..." "Goed, laten we wegggaan. Dit verdienen we niet" zeg ik. Een lange tijd blijft het stil aan zijn kant.

"Uhm..." ik kijk hem smekend aan. "Waar wachten we nog op?!" Riep hij. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik til Ahmed op en met zn drieën lopen me we zo snel mogelijk weg. We stappen mijn auto in en meteen geef ik gas. Wanneer ik de straat uit rij, haal ik een diepe adem. Ben ik eindelijk van haar af? Laat ze ons met rust? "Je moet haar aangeven bro" zegt hij. "Nee, zover wil ik niet gaan" zeg ik. "Ze heeft je zoon proberen te ontvoeren! Dat kan echt niet" zegt hij. "Hoe heet je eigenlijk?" "Richello" "Bedankt Richello, maar ik hoop dat ze ons wel met rust laat zonder problemen" zeg ik. "Wat jij wilt" zegt hij.

-

"Bedankt voor de lift" "Is niks man. Heel erg bedankt nog he" "Is het minste wat ik kon doen" zegt hij met een glimlach. Ik geef hem een bro hug en hij vertrekt. Nog een paar minuten en dan ben ik bij Bouthaina. Hoe zal ze reageren? Zal ze blij zijn om me te zien? Haat ze me? Ik ben zo erg zenuwachtig. Ik ben bang voor haar reactie. Ik heb haar diep gebroken dat weet ik. Ik ben echt bang dat ze me niet zal vergeven. En als ze dat niet doet, dan begrijp ik het wel. Ik bedoel... kijk wat ik haar heb aangedaan?

PP Samira

"Ik moet gaan! Ik heb mijn man en zoon alleen gelaten" zeg ik tegen mijn vriendin Lara. Ik neem afscheid van haar en loop weg. Onderweg word ik hier en daar bekeken door allemaal mannen. Maar ik kijk ze niet eens aan want ewaja ik heb een man. Nourdinne moet echt trots op mij zijn!
Ik merk gewoon dat hun ogen eruit vallen door mijn lichaam. Maar pech voor hun. Ik ben van Nourdinne, en Nourdinne van mij. That's it!

PP Nourdinne

Ik pak Ahmed zijn hand vast en zucht. Ik sta voor de deur en de deur staat open. Zal ik naar binnen gaan? Is dat wel netjes? Ik wacht wel.
"We gaan weer Bou zien!" Riep Ahmed. "Klopt" zeg ik zacht. Nu maar hopen dat ze ons niet haat.
Na lang wachten horen we stemmen. Ik zet een paar stappen naar achteren en de deur gaat open.

"Nourdinne" "Bouthaina"
Ze kijkt me met betraande ogen aan. Een man van ongeveer rond mijn leeftijd staat naast hij en heeft haar hand vast. Mijn hart wilt uit mijn lijf springen.
"Wie is dit Bouthaina?" Vraag ik zacht. Ahmed lacht en knuffelt haar. Mijn ogen blijven hangen op de man. Ik kijk naar haar hand en zie een ring......

•••••••••

❤️🌟