Het leven van Nourdinne (VOLTOOID)

Hoofdstuk 21

PP Bouthaina

Mijn wekker gaat af voor Sahur. Ramadan... ik hou van Ramadan. Ik sta op en loop naar de keuken. Ik maak snel wat dingen. Ik leg verse sinaasappelsap klaar en loop naar Nourdinne zijn kamer. Ik klop eerst om te kijken of hij al wakker is. Ik krijg geen reactie en loop naar binnen. Hij ligt schattig te slapen. "Nourdinne" zeg ik en schud hem heen en weer. "Nourdinne" "Hmm" hij doet zijn ogen open en kijkt me aan. "Het is Sahur" zeg ik. "Oh" hij staat op en samen lopen we naar beneden.

"Zoveel" zegt hij verbaast. "Het is niet veel" zeg ik. "Ik kan nooit zoveel binnen krijgen om half drie!" "Het valt te proberen je moet sowieso iets eten" zeg ik. Hij knikt en begint te eten. Na het eten ruim ik op. Nourdinne is zich gaan klaar maken want hij gaat naar de moskee. Ik ga gewoon thuis bidden. "Ik heb sleutels je hoeft niet wakker te blijven" zegt hij. "Is goed" hij glimlacht en sluit de deur.
Nadat ik heb gebeden en wat dua's heb gedaan, duik ik lekker mijn bed in. Nourdinne en ik lijken wel getrouwd. Achja dat komt nog wel. Gelukkig doen wij niets verkeerd. We doen niks wat haraam is.

—

Ik heb Ahmed naar school gebracht en ik zit nu thuis alleen. Of nouja alleen? Nourdinne slaapt nog. Ik wil ook slapen maar welloe slaap pfff.

PP Samira
Waar is hij? Wat is hier gebeurt? Er woont bijna niemand meer! Hoe kan dat? Waar zijn Nourdinne en Ahmed? Mijn man en mijn zoon. WAAR ZIJN ZE! Ik moet hem vinden want ik heb geen onderdak! In de verte zie ik de beste vriend van Nourdinne. "Ilyah!" Riep ik waardoor hij me aankeek. Snel ren ik naar hem toe. "Samira? Leef jij nog" zegt hij verbaast. "Dat heb je goed gezien Ilyah. Waar is Nourdinne? En waarom is hier zo leeg?" Vraag ik. "Er was een aardbeving en de meeste die geen huis meer hebben zijn naar een kamp gebracht" "E..en en Nourdinne ook?" "Nee, ik zag hem niet en ik weet ook niet waar hij is" zegt hij. Ik zucht luid.

"We hebben hem echt pijn gedaan" zegt hij na een tijdje. "We?" "Jij hebt hem verlaten met 1 zoon. Weetje hoeveel hij van je hield? Hij werd uitgescholden en beledigd Samira. Hij werd bijna het huis uit gezegt omdat hij geen huur kon betalen" zegt hij. "En wat bedoelde je met We?" "Ik heb hem ook pijn gedaan. Ik was er niet voor hem toen hij me nodig had. Ik ben een slechte vriend" "Dat ben je zeker ja!" Riep ik. "Jij bent al helemaal niet praten a kehba!" Riep hij. "WAAR IS HIJ NU EN IK BEN GEEN KEHBA!" Schreeuwde ik en verkoop hem een klap. "Ik weet niet waar hij is, maar gelukkig ver weg van jou" zegt hij en loopt weg.

Hield Nourdinne dan echt zoveel van mij? Dat had ik niet door. Oke.. jawel dat had ik wel door. Maar ik wilde een normale leven. Ik wilde niet meer wonen in een stink wijk. Ik wilde een rijke man en een mooie huis. En Milo had dat allemaal. Maarja, hij wilt mij niet meer. Hij weet niet wat hij kwijt is geraakt!

"Samira? Ben jij dat?" Hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Lina. Een oude collega van Nourdinne. "Hey Lina" zeg ik. "W...wat doe jij hier?" "Ik zoek nourdinne" "Nadat je hem hebt gebroken?" "Geld maakt blind oke" zucht ik. "Weetje waar hij is?" "Ja" zegt ze droog. Mijn ogen worden groot. "WAAR?!"

"In Parijs" zegt ze. "Parijs? Wat doet hij daar?" "Hij leeft daar met zijn gezin" zegt ze. "Gezin? Nee dat kan niet. Misschien was het iemand die op Nourdinne leek" "Nee het was hem zelf. Ik zag hem daar en toen volgde ik hem. Hij woont in een grote huis met een prachtige vrouw" zegt ze jaloers. "Dat kan niet" "Jammer genoeg wel" "Je moet me daar heen brengen!!" "Waarom zou ik?" "Ik...ik moet mijn excuus aanbieden" "En hij gaat jou vergeven?" "Alsjeblieft Lina! Ik smeek het je!" "Pfff oke kom we moeten wel met de bus" ik glimlach en volg haar.

PP Nourdinne
Ik loop de woonkamer binnen en zie Bouthaina Koran lezen. "Goed bezig" glimlach ik. "Ik zit al een uur te lezen" zegt ze. "Kon je niet slapen?" "Nope, als ik eenmaal wakker ben, kan ik niet terug slapen" zegt ze. Ik grinnik zachtjes. Miskien. Slapen is😍. "Neem slaappillen" grap ik. "Ben je gek?!" "Hahaha grapje. Heb je honger?" Vraag ik. "Nee, niet echt" zegt ze. "Ik wel, niet normaal" zucht ik. "Hoe dan? Je sliep hayeck lang! Het is nu 17:40 he" lacht ze. "Jou lach maakt mijn dag" zeg ik en ze moet blozen. "Nog 4 uur en 37 min dus hou vol dikkie" glimlacht ze waardoor ik ook automatisch begin te glimlachen. "Wil je Ayatul Kursi reciteren?" Vraagt ze verlegen. "Ja tuurlijk" zeg ik. Ze heeft ze het koran boek en ik begin te reciteren.

-

3 uur later

Bouthaina en ik zit te praten over het geloof etc. Maar we worden onderbroken door de deur. "Verwacht je iemand?" Vraag ik. "Nee" "ik ga wel" zeg ik en sta op. Ik loop naar de deur en doe open. Mijn hart staat stil bij het zien van haar gezicht. "S...samira" stotter ik. "Nourdinne... ik heb je zo erg gemist" zegt ze huilend. De vrouw.... de vrouw die mij zoveel pijn heeft gedaan. Ze heeft mijn leven verpest. "Wat kom je doen?" Vraag ik. "Het spijt me zo erg... alsjeblieft laten we het goed bijpraten. Ik... ik wist niet wat mij bezielde. Ik hou zoveel van jou" zegt ze huilend. "Nourdinne" hoor ik Bouthaina zeggen.

"Ga weg Samira. Ik hoef jou niet meer" zeg ik kalm. Bouthaina komt achter me staan. "JIJ! Jij pakt mijn man van mij jou! Hoe harteloos kan je wel niet zijn! Iemand anders zijn man afpakken! Je hebt niets voor niets een abaya want je bent een heilige hoer! Ga weg en laat mij en mijn man met rust vieze slet!" Roept Samira tegen Bouthaina. Huilend rent Bouthaina weg. Woedend kijk ik Samira aan. "HOE DURF JE ZO TEGEN HAAR TE PRATEN?!" Schreeuw ik boos. "Ik wil je terug! We horen blij elkaar!" Riep ze.

"Ik hoef jou niet. Je bent niks van mij en nooit geweest ook" "maar Nourdinne..." "Niks Nourdinne! Weetje hoeveel moeite ik voor jou had gedaan Samira?!" "het spijt me" zegt ze. "Ik ga geen tijd verspillen aan jou. Je hebt mijn vrouw laten huilen Samira! Hoe kon je?! Gedraag je alsjeblieft normaal! Zet dit even goed in je hoofd, ik wil je niet. Ik ben gelukkig met Bouthaina begrepen? Laat me met rust. Bouthaina is mijn alles. Mijn leven. Mijn wereld samen met Ahmed. Jij bent helemaal niks! Val mij en mijn gezin niet meer lastig" zeg ik en sluit de deur voor haar neus. Snel ren ik naar mijn vrouw.

"Bouthaina?" Huilend ligt ze op haar bed. Ze is zo gevoelig. "Je moet niks van aantrekken. Je bent een prachtige respectvolle dame" zeg ik. "Ik...ik" stottert ze huilend. "Sstt niet huilen. Daar hou ik niet van. Het breekt mijn hart om jou te zien huilen Bouthaina" "Ze is zo gemeen" zegt ze zacht. "Ze is gek. Meer dan gek zelfs. Je bent zo prachtig, je hoort geen tranen te laten vallen. Het is Ramadan, en alles wat ze zei staat geschreven. Allah straft haar wel" "Ja je hebt gelijk" zegt ze en veegt haar tranen weg.

"Jij bent mijn vrouw en ik hou alleen van jou. Dat zal ik altijd doen"
"Ik hou ook van jou". "Het is bijna tijd voor eten!" Riep ik. Lachend staat ze op.

Haar lach...
Medicijn voor mijn oren...

••••••••••

❤️🌟