Het leven van Nourdinne (VOLTOOID)

Hoofdstuk 9

7:23
Ik word wakker door een harde geklop op de deur. Wie klopt nou zo vroeg. Iedereen slaapt. "Papa" hoor ik Ahmed zeggen. "Ssttt slaap verder" zeg ik. Ik sta op en loop naar de deur. Ik doe open en blijf verschrikt staan. "S...Samira" zeg ik met grote ogen. "Kon je niet meteen open doen" zegt ze boos. Ze duwt me aan de kant en loopt naar binnen.

"Samira! Ik... Ik heb je zo gemist" zeg ik. Net wanneer ik haar wil knuffelen duwt ze me weg. "Ik kom hier niet voor de gezelschap ofzo. Teken dit nu!" riep ze en wijst naar papieren. "Wat is dit? Scheidingspapieren dat zie je toch" "Samira waarom? Ik hou van je! Kom bij me terug! Ahmed mist jou, ik mis jou. Alsjeblieft Samira" zeg ik met betraande ogen. "Ik ga niet terug komen en ik mis niemamd. Teken nou maar snel! Mijn man wacht buiten" zegt ze. "Samira..." "MAMA!" roept Ahmed. Hij rent naar haar toe en houdt haar bij dr benen vast. "Mama" zegt hij blij.

"TEKEN DIT NU!" schreeuwt ze. "Maar ik wil je niet kwijt!" "Teken of ik bel de politie!" "Maar..." "TEKEN!" met trillende handen zeg ik mijn handtekening. "Mama! Ik heb jou gemist" zegt Ahmed. Hij steekt zijn handjes uit zodat ze hem zou knuffelen maar dat doet ze niet. "Mama" zegt hij verdrietig. "Nog steeds zo arm zie ik" lacht ze me uit terwijl ze rond kijk. "Kom bij me terug, ik geef je alles wat je maar wilt" smeek ik haar. "Ik heb al alles wat ik wil! Een knappe rijke man, mooie huis gewoon alles" zegt ze. "Geld maakt je niet gelukkig Samira" "En jij maakt mij ook niet gelukkig! Daarom ben ik weg gegaan bij jou" sist ze.

"Ik moet gaan" zegt ze. "MAMA NEE" huilt Ahmed. "Doe het voor je zoon Samira" zeg ik zacht. "Ik heb geen zoon, nooit gehad ook" zegt ze en verlaat de deur. Welke moeder zegt nou dit tegen haar bloed eigen kind? Hoe harteloos kan een mens wel niet zijn. Ahmed wou achter haar rennen maar ik hou hem vast en doe de deur dicht. "Mama wilt ons niet Ahmed" zeg ik zacht. Hij begint nog harder te huilen.

Het komt wel goed....

13:39
"Bou Bou!" hoor ik Ahmed roepen. Bouthaina is er dus. Ik ren snel naar de woonkamer en zie haar spelen met Ahmed. "Salaam" zeg ik. "Alaikum Salaam" zegt ze zacht. "Papa kijk!" ik kijk naar Ahmed die met zijn pistool zit te spelen. "Leuk" glimlach ik. "Mama wilt mij niet" zegt hij opeens tegen haar. Argg Ahmed moet je serieus je mond open doen. Pfff. "Wat?" zegt ze. "B...Bouthaina kan ik jou even spreken?" ze knikt en loopt met me mee.

"Het spijt me dat ik tegen jou schreeuwde. Het was niet mijn bedoeling" "Het geeft niets" zegt ze. "W..Waarom liep je weg?" "Ik uhh ik kan er niet tegen als mensen boos op mij worden" "Oh nogmaals sorry" "Geen probleem" zegt ze. "Wat bedoelde Ahmed?" vraagt ze. Ik kijk haar diep in haar mooie grijze ogen aan.

"Zijn moeder was er vanochtend" zeg ik. "En ze wilde scheiden" "Oh wat erg. Waarom?" "Omdat ik arm ben. Ze ging ervan door met een rijke man. En ze wilde Ahmed niet meer. Ik... Ik weet niet wat ik moet doen! Ik kan dit leven niet meer aan" zucht ik. Een tijdje zegt ze niks meer. "Ze... Ze is vreselijk" hoor ik haar zachtjes zeggen. Dat weet ik! "Je verdiend veel beter. Je moet gewoon vertrouwen hebben in Allah. Alles komt goed geloof me. Allah test zijn sterkste soldaten" zegt ze. "Ja, je hebt gelijk"

"Ik kom uit een rijke familie" zegt ze na een tijdje. Mijn ogen worden groot. "Wat doe je dan zowel elke dag hier?" "Ik help mensen graag" zegt ze. "Dat is... zo goed van je" "Weetje, ik heb ook een moeilijke situatie" zegt ze. "Wat dan? Ik bedoel je bent rijk en..." "Ik word niet geaccepteer hoe ik ben. Mijn familie is ongelovig. Ze willen mij met half naakte kleren zien. Ze vinden het niet leuk als ik bedekte kleren draag. Een keer wilde ze me uithuwelijken aan een rijke man maar die wilde me niet omdat ik Moslim ben. Ik... Ik woon nu op mezelf in een grote huis die ik van mijn ouders heb gekregen. Elke maand word er veel geld op mijn bankrekening gestort. En omdat ik veel geld heb, help ik mensen graag" zegt ze. Wow. Dit had ik niet verwacht.

"Ik ken je niet echt maar... Ik ben trot op je. Allah ik trost op je" zeg ik. "Bedankt" zegt ze zacht. "Vind je het niet erg? Alleen wonen?" vraag ik. "Achja ik ben er aangewend" antwoord ze. "Ik ben er voor je als je me nodig hebt" "Bedankt, ik had.... Nourdinne wat gebeurd er?!" riep ze als we de grond voelen bewegen. "Een...Een aardbeving!" riep ik. "Ren naar buiten nu!" riep ik. Ik pak Ahmed vast en ren naar buiten.

Iedereen is buiten aan het gillen. De grond trilt heel erg. Huizen storten in. Ook mijn huis. "Kom snel!" riep ik. We rennen door het dorp terwijl er dingen instorten. "KIJK UIT!" schreeuw ik maar het is al te laat. Een huis stort op een vrouw. Die leeft niet meer... Allahy rahmoe. We rennen en rennen. Het word steeds erger.

1 1/2 uur later
Het is eindelijk gestopt. Er zijn veel gewonden gevallen. En doden. Ambulance komen en gaan. Meer dan 1000 mensen zitten hier zonder huis. En ook ik ben één van die 1000 mensen.

Kan mijn leven nog erger?

"I..Ik heb dit nooit meegemaakt" zegt Bouthaina. "Ik ook niet. Gaat het nog verder? Heb je ergens pijn?" "Het gaat, ik ben alleen in shock" zegt ze. Ik knik en kijk Ahmed aan die ligt te slapen. Een man met microfoon komt langs. Hij vertelde dat we naar een kamp ofzo worden gebracht. We staan allemaal op.

"Nourdinne?" zegt Bouthaina. "Ja?" "Je... Je... Je" stotter ze. "Wat is er?" "Je uhmn je kan... bij mij komen wonen" zegt ze zacht.....

Wat?!

•••••••••

❤🌟