Het leven van Nourdinne (VOLTOOID)

Hoofdstuk 38

Geschrokken kijk ik hem aan. "Wa..wat?" Stotter ik. Een van de agent loopt naar binnen, pakt mijn handen en doet handboeien om. "Meneer, dat kan niet. Ik heb niks gedaan. Het is waarschijnlijk een misverstand" zeg ik. "Het is zeker geen misverstand" zegt hij en duwt me naar buiten. "Mijn kind" zeg ik en kijk naar Ahmed. "Hij mag mee en straks kan een familielid hem komen ophalen" zegt de agent. "Ik heb helemaal niks gedaan! Wat is dit?!" Riep ik. "Doorlopen" zegt hij streng.

Wat is dit? Wat heb ik gedaan? Wie heeft me dit aangedaan? Verkrachting nog wel. Dat zou ik nooit in mijn leven doen. Ya Allah wat is dit toch. Waarom altijd tegen slag. Waarom word ik nooit met rust gelaten? Sowieso zit Samira hier achter. Ik snap dat wijf echt niet. Ik wil haar niet. Ik heb haar met rust gelaten. Waarom wilt ze mij niet met rust laten? Zij heeft zelf duidelijk gemaakt dat ze mij en mijn kind niet meer wilt. En nu ze niks meer heeft komt ze zielig praten. Ze is echt ziek. Moge Allah haar genezen want dit... dit kan echt niet.

-

Ik zit al een uur vast. Ik heb Bouthaina gebeld en ze komt zo. Ik snap het nog steeds niet. Hoe laag kun je zijn om iemand aan te geven die niks heeft gedaan. "Nourdinne" hoor ik haar zachte stem zeggen. Ik kijk op en zie mijn mooie vrouwtje. En naast haar een agent. De deur wordt open gemaakt en ze komt naar binnen. "Bouthaina, ik..." "Ik weet dat je niks hebt gedaan" onderbrak ze me. "Wat is dit toch" zeg ik zacht. "Het komt wel goed. Ze hebben geen bewijs dus je kan morgen al weg" zegt ze. "Hoe?" "Ik heb met ze gepraat schat. Zonder bewijs kunnen ze je niet vasthouden" "Ik hou zoveel van jou Bouthaina" zeg ik en pak haar hand vast.

PP Samira

"Maar zonder bewijs kan hij snel vrij gelaten worden" zeg ik en neem plaats op zijn bureau. "Geen zorgen, ik heb alles al voorbereid" zegt mijn Advocaat. Hij is op het idee gekomen om Nourdinne aan te geven. Het was dus niet mijn idee! Maar op zich is het een goeie idee. Want nu hij vast zit, kan ik hem bevrijden en dan moet mij me dankbaar zijn toch? Dus ik kan dan zeggen dat hij bij me terug moet komen als bedankje. Damn dat is een goeie!

"Jij komt altijd moet zo'n goeie ideeën!" Riep ik opeens. "Je vond het nog slecht" zegt hij. "Maar nu vind ik het goed!" "Hmm.. wat ben je van plan?" Vraagt hij. Ik vertel hem wat ik van plan ben. "Maar... je hebt me een nachtje belooft he" zegt hij met een grijns. "Ja, vanavond. En zelfs nu" grijns ik en loop naar hem toe. "Hmm ik geniet hier van" zegt hij en knijpt in mijn borsten. Ik doe mijn shirt uit. Niet veel later liggen we naakt op zijn bank.

PP Adil

"Waarom nam je hem niet voor mij mee!" Riep mijn vrouw Zahra. "Hij is niet 5 jaar dat ik hem zomaar kan meenemen Zahra" zeg ik en zucht luid. Ik neem plaats op de bank en kijk voor me uit. Ik ben Adil, de vader van Nourdinne. Na al die jaren heb ik hem weer gezien. Hij ie zwaar veranderd. Hij zag er beter uit. Logisch. Ik heb hem wel gemist. Ik heb spijt dat ik hem liet gaan. "Mijn zoon, ik heb hem gemist" huilt Zahra. "Het is onze schuld dat hij niet bij ons is. Vergeet dat niet" zeg ik. "Allemaal jouw schuld! Jij wou hem uit huis hebben!" Riep ze huilend. "MIJN SCHULD?! VOLGENS MIJ BEN JIJ DEGENE DIE HEM..." "SCHREEUW NIET TEGEN MIJ!" onderbrak ze me. Ik sta op en loop naar buiten.

Wat denk ik wel niet. Natuurlijk is het mijn schuld! Ik was bezeten ofzo. Ik behandelde hem als een vuilnis. Pfff ik moest niet schreeuwen tegen mijn vrouw. Ze heeft gelijk. Het is mijn schuld. Ik ben een vreselijk vader.

-

PP Nourdinne

"Er is een probleem Nourdinne" zegt Bouthaina zacht. "Wat dan? Weer een probleem" zucht ik. "Ik... ik wil bij Omar blijven"

••••••••

❤️🌟

Sorry voor een korte deel❤️

Het is ZOOOO warm😭
Niet normaal dit!