DNA twisted

[4] Rebellie zou de redding zijn

De jongen, ja dat was het nog. Ik schatte hem even op snel zicht rond een jaar of 15. Hij keek ons verwildert aan, zijn blik verzachtte snel en zei met een rauwe stem die passend was voor een weerwolf in weerwolf gedaante 'blijf rustig, we komen jullie hier weg halen!' Hij liep eerst naar Fawna toe. Ze was nu weer stil maar keek verward naar de jongen. De jongen trok in 1 beweging haar boeien los, op dat moment kwam er een tweede persoon binnen. Ik merkte aan de kleding dat hij bij de weerwolf jongen hoorde. Ze waren een beetje slonzig. De andere jongen liep naar mij toe en begon aan mijn boeien te frunniken en praatte terwijl hij bezig was 'we komen je bevrijden elfje.' Ik keek hem een beetje zuur aan, ik had nog steeds barstende koppijn en zei daarom ook best zuur 'ik ben niet de elf hier hoor!' Hij keek me verward aan maar maakte en geen woorden meer over vuil.

Toen de jongens ons van het bed hadden geholpen grepen ze ons bij de polsen en begonnen ons naar buiten toe te trekken. Eenmaal op de gang verstarde we, het was 1 grote chaos! We zagen overal rebellen die vluchtelingen naar buiten begeleiden, rebellen die doktoren vast hielden. De soldaten die voorheen in de gang stonden waren verdwenen, ze waren niet allemaal verdwenen. Degene die er waren lagen dood op de grond. Rode plassen sierden om hun lichaam heen en keken zielloos in het niets. De jongens wilde ons naar buiten trekken toen Fawna riep 'maar we moeten hier blijven! Anders kunnen ze ons niet genezen!' De weerwolf jongen keek ons om ste beurt aan en zijn gezicht uitdrukking werd neutraal 'het is jullie eigen keus, maar het is zo simpel als wat. Als je hier blijft word het jullie dood, sowieso!' Riep hij terug. Ik keek hem verward aan en de jongen vervolgde 'het is nooit de bedoeling geweest dat jullie ooit dit centra levend vandaan zouden komen. En nu we hier jullie bevrijden denken jullie toch niet dat ze jullie zullen sparen als jullie hier blijven?' Ik slikte, het was me wel opgevallen dat ze graag met ons speelde maar dat ze ons ook daadwerkelijk van kant zouden maken als het onderzoek geslaagd was daar had ik nog niet zo sterk over na gedacht. Het was ook wel logisch aangezien ik ook nog nooit iemand vanuit het centra had zien terug keren. Ik knikte en Fawna zei 'oké we volgen jullie.'

De jongens liepen voor ons uit terwijl Fawna naast me ging lopen. Ik greep haar hand, ze keek me geschokt aan. Dit was de eerste keer sinds 10 maanden dat we elkaar weer aanraakte. De laatste en ook enige keer was toen we elkaar voor het eerst ontmoete. We volgde de jongens op de voet. Ik merkte direct dat ze richting de trappen liepen. Het was moeilijk om ze bij te houden, iedereen liep door elkaar. Rebbelen, patiënten, maar ook zusters en doktoren waren aanwezig en probeerde weer orde te krijgen. Als ze dit deden werden ze vaak neer geslagen of nog erger, neer geschoten. Overal lagen lichamen, het werd gewoon moeilijk om iedereen van elkaar te onderscheiden. Eenmaal toen we in de trappenhal waren viel het me op dat ze naar boven liepen. We volgde maar ik kreeg er wel mijn vraag tekens bij. De mensen jongen draaide zich om en verklaarde 'we moeten eerst een etage hoger zijn om uit dit pand te geraken. Direct hieronder staan ze ons op te wachten. We moeten via de G hallen naar buiten gaan.' Ik fronste maar zei er niets op, ook Fawna was er stil op maar knikte begrijpelijk.

In de G afdeling verstarde ik even. Ik wist niet welke afdeling hier zat, maar dat werd me al snel duidelijk. Ook Fawna verstarde en hapte naar lucht. Dit was te gek voor woorden. De jongens merkte dat we stil waren gevallen en de weerwolf jongen zei droog 'geloof me deze afdeling is nog niet de ergste.' Ik slikte en de jongens draaide zich om. Fawna en ik volgde ook, trager deze keer. Op deze afdeling was er al flink huisgehouden, maar toch kon je zien wat er hier gebeurd was. Ik denk dat Fawna en ik van geluk mochten spreken dat we het wisseling's programma deden en niet hier waren geplaatst. Het was zeer afschrik wekkend als je een jongetje van 3 met aangenaaide octopus armen op zijn ruggetje dood in de gang zag liggen. En dit was nu maar een voorbeeld. De lichamen lagen overal op de gang maar ik moest toch echt even een kreetje onderdrukken toen we een kamer passeerde waar de deur wagenwijd open van stond. Daar hadden ze gewoon de lichamen gestapeld! Allemaal mensen en andere wezens waren gestapeld in soort van rekken die je kon weg rijden! Er kwam een niet al te verse lucht vandaan en ik merkte dat de onderste wezens al in een beginnende ontbindingsfase waren. De jongens zagen onze ontzette blikken en de mensen jongen zei 'hier gaan alle lichamen naartoe als ze doodgaan aan het onderzoek of als het onderzoek zijn afgerond en ze hebben ze niet meer nodig.' Ik slikte. Dus dat wilde zeggen als Fawna en ik hier nog langer dan een maand hadden gezeten waren wij ook op die hoop terecht gekomen. Fawna kneep in mijn hand en fluisterde 'we moeten verder, ze zoeken nog steeds.' Ik knikte naar haar en ze trok me verder.