DNA twisted

[3] Dag van de martelaar

Het eerste wat ik voelde was een harde klap in mijn gezicht, mijn ogen vlogen open en ik kijk naar het onzuivere gezicht van dokter baardaap. Wacht eens onzuiver? Ik knijp mijn ogen fijn, en merk op dat ik zicht heb op zijn poriën. Of nouhja dat denk ik. De man grinnikt en zei 'het resultaat is zeker niet verkeerd.' Ik staar hem niet begrijpend aan en ga met mijn blik rond. Naast me ligt een meisje dat ik herken, maar toch ook weer niet. Ook bij haar staan er mensen rond haar bed. Ik zie dat zij ook haar ogen open doet. Haar amandel bruine ogen ontmoeten de mijne. Wacht eens, dat zijn mijn amandel bruine ogen! Ook zij reageert gechoqueerd en er komt een piepje uit haar keel. Het klinkt best hard, harder dan ik had verwacht. Wacht even terug denken, wat is er gebeurt. Ik sloot mijn ogen en dacht terug na. Al snel vliegen de herinneringen door mijn hoofd als een stelletje duiven die een doel willen raken. Ik had net in mijn eigen ogen gekeken....dat betekende....dat de transfusie geslaagd was. Oh jeetje, dit was slecht, zeer slecht. Ik opende mijn ogen en zag dat dokter baardaap me nog steeds stond te observeren en ik zei 'wat! Kun je het zien?!' De man grinnikte en zei 'aan je temperament is zo te zien niets verwisseld.' Ik trok een kwaad gezicht en de vent en zijn haram vertrokken uit de kamer. Blijkbaar wilde ze ons even "acclimatisering's" tijd geven. Oké ik ademde eens diep in en blies die ook weer uit. Verdomme het was hun nog gelukt ook nog. Ik hoorde naast me Fawna zwaar ademen en ik draai me naar haar om. Ze had tranen in haar ogen en keek me smekend aan. Ik merkte op dat ze eigelijk niet zoveel was verandert. Haar oog kleur was verandert net als de vorm van haar oren, maar ze had nog steeds die lieve sproetjes en haar egale bleke huid. Haar gezicht was nog steeds hartvormig, met haar scherpe jukbeenderen. Ik slikte en opende mijn mond om wat te zeggen, alleen er kwam niets uit. Fawna snifte en zei snotterig 'het is ze verdomme nog gelukt ook nog! Ik wil dit niet! Ik wil weer gewoon elf zijn!' Ik probeerde haar te sussen, maar het hielp niet echt. Ik kon nog steeds geen enkele beweging naar haar toe maken en zei uiteindelijk 'Fawna stop er mee! Het is goed geweest! Luister naar me.' Fawna keek me geschrokken aan en ik vervolgde 'dit is voor tijdelijk weet je nog? Over een maand of wat veranderen ze onze genen weer terug.' Fawna knikte stijfjes en fluisterde uiteindelijk 'droeg jij geen bril?' Ik grinnikte en zei 'nee, weet je nog? Ik had je toch al verteld dat ik mijn ogen had laten laseren een jaar geleden?' Fawna maakte een "ooh ik begrijp het gezicht" en vervolgde 'je ziet niet erg scherp he?' Ik lachte en zei 'jajaa, ik zag super scherp, maar nu ik zo door jou ogen zie begrijp ik je verwarring.' Ik verlegde me even en voelde mijn vingers die nog wat dof aan voelde. Ik hoorde Fawna zich naar me toe draaiden en fluisterde 'Pppsst Nora?' Ik keek haar fronsend aan en ze fluisterde verder 'wath do youre elf eyes see?' Ik proestte het even uit en zei 'zo onorgineel! Die heb je van mij gejat van de eerste week.' Ook Fawna lachte en zei 'hee mag ik, en trouwens wat zie je nu?' Ik keek haar serieus aan en zei 'een mottig plafond met stipjes.' Ze lachte weer en ik schudde mijn hoofd. Ik wist dat ze er op 1 of andere manier luchtig over wilde denken zodat alles minder zwaarmoedig aan voelde. Maar toch, we zaten al 10 maanden vastgeketend en waren als de muizen voor een stel sadistische katten op tafel.

Na een tijdje weer niets te doen, stil te liggen, voor ons uit te staren begonnen we maar een vaag spelletje ik zie ik zie wat jij niet ziet te spelen, maar aangezien alles wit was en het feit dat we dit al zo vaak hadden gedaan moest ik een zware kreun onderdrukken van verveling. We mochten niet eens een boek lezen, wat ja dat was te gevaarlijk. Wat is er gevaarlijk aan een boek?! Dat je een papiersnee is het ergste wat je kan overkomen, maar daar zul je ook niet van dood bloeden. Ik keek naar het infuus dat aan mijn bed hing en het viel me op dat het van kleur anders was. Ik kneep wantrouwig mijn ogen samen, de groene kleur was verandert in een gele. Ze hadden onze infusen gewoon gewisseld! Fawna had door dat er iets in mijn hoofd speelde en vroeg 'waar maal je over?' Ik knikte naar de zakken en ze keek op en maakte een 'oooowh' geluidje. Ze fronste ook even. Ik trok eens hopeloos aan de boeien maar er was geen beweging in te krijgen, op dat moment kwam dokter baardaap met de zure zuster binnen. Ze had een map vast en de dokter begon te praten 'het word even tijd voor een scannetje.' Hij grijnsde breed en ik was geneigd om in zijn gezicht te spugen. Op dat moment kwamen er twee soldaten binnen, ze begonnen mijn boeien los te maken en grepen me ruw bij mijn schouders, hijsde me onhoog. Toen ik weer sinds tijden op mijn voeten stond zakte ik even door. De mannen grepen me onder mijn oksels en sleepte me mee de gang in. Ik keek angstig achterom naar Fawna die me ook angstig aan staarde. Net voordat de deur achter me dicht viel hoorde ik dokter baardaap nog tegen Fawna zeggen 'maak je niet druk, straks ben jij aan de beurt.' En alsof dat geruststellend is. Ik scheet bijna in mijn broek van angst. Oke ik had eerder een scan gedaan maar het was nog steeds beangstigend wat er zou komen. De eerste keer dat ik een scan moest laten doen was de microchip in mijn arm vernietigd door de straling, daardoor hadden ze met een iets primitievere vorm van de chip geplaatst. Een tatoeage met een soort barcode..... Ja ik voelde me net een product in de winkel. Deze tatoeage zat op de plaats waar eerst mijn chip zat, het was best irritant. Vooral om dat ik niet van streepjes en stipjes codes hou. We liepen of nouhja, de soldaten sleepte me op het moment de gang in waar de MRI scan stond. De gang was zeer kenmerkend door de spiegelende muren. Voor het eerst sinds enkele maanden zag ik mijn eigen reflectie, mijn mond viel open toen ik in mijn ogen keek. Dit was echt te bizar voor woorden! Ik was niet geel verandert, alleen mijn ogen en het feit dat mijn oren door mijn rommelige haren schoten leek ik nog sterk op mezelf. En toch was ik gechoqueerd, vooral omdat ik het nog niet verkeerd vond staan. De soldaten deden de massieve deur van het labo open met hun elektronische pasje, en ik werd naar binnen gesleurd. Zonder ook maar iets tegen me te zeggen begonnen ze mijn kleren uit te doen. Ik kende ondertussen de routine en verzette me dus niet meer. Toen ik alleen nog maar in een onderbroekje en hemdje stond. (Bh moest ook uit vanwege de metalen beugels.) duwde ze me haast de koker in van de MRI scanner. Ik wist dat dit even kon duren dus ik maakte het me een soort van gemakkelijk en sloot mijn ogen.